Στην προηγούμενη ανάρτηση του blog βρέθηκαν πολλοί να διαφωνήσουν ή και να μου επιτεθούν για τον χαρακτηρισμό «βλάκας» που απέδιδα σε όσους πανηγύριζαν ή δικαιολογούσαν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν έχω καμία διάθεση να απολογηθώ για τίποτα, ούτε να ζητήσω συγγνώμη από τους θιγμένους. Όμως μου κινήθηκε το ενδιαφέρον να γράψω ένα κείμενο για την βλακεία, το δομικό αυτό στοιχείο του καπιταλισμού.
Κυριακή 30 Ιουνίου 2013
νύχτωσε χωρίς φεγγάρι το γεντί είναι σκοτεινό
“…Τότε ήμουν στη Θεσσαλονίκη, με την πρώτη κυβέρνηση του Οκτώβρη του 1944. Μετά το Δεκέμβρη αρχισαν οι πρώτες συλλήψεις των αριστερών, των κομμουνιστών, που τους πιάναν και τους κλείναν στο Γεντί Κουλέ. Εγώ τότε είχα ένα φίλο με τον οποίο συνεργαζόμαστε στα διάφορα κουτουκάκια εκεί πέρα, ονόματι -καλή του ώρα κι αυτός πέθανε, Θεός σχωρέσ’ τον- Μίγκο. Τον Χρήστο τον Μίγκο. Αυτός καθόταν στην Ακρόπολη επάνω, κάτω από το Επταπύργιο -το Γεντί Κουλέ. Και μ’ έπαιρνε ταχτικά να πάμε να πιούμε κανένα ουζάκι στη γριά, έτσι την έλεγε τη μάνα του. Πίναμε τα ουζάκια, τα λέγαμε. Διάφορα πράγματα για τη δουλειά από δώ, από κεί. Λοιπόν μια φορά έφυγα, θυμάμαι ήταν σούρουπο κι εκεί που φεύγαμε το βλέπω -δεν ξέρω έτσι κι άλλες φορές το ‘βλεπα. Εκείνη τη φορά μου ‘κανε εντύπωση πως ήταν σούρουπο, η βραδιά διαφορετική, ποιος ξέρει και βλέπω τη σιλουέτα του Επταπυργίου, των τειχών εκεί πέρα που ήταν οι φυλακές και μου ‘κανε εντύπωση. Κοίτα, τώρα λέω, εκεί μέσα πίσω απ’ τα τείχη αυτά είναι οι φυλακές. Και κει μαζεύουν αυτούς τους ανθρώπους, και τους κλείνουν φυλακή. Κι έτσι αυτή η εικόνα μου ‘δωσε την έμπνευση να γράψω το τραγούδι αυτό. Το ‘γραψα τότε στις αρχές του ’45. Μετά τα Δεκεμβριανά, τότε που πιάναν τους αριστερούς θυμάμαι. (…) Έτσι έκατσα κι έγραψα το τραγούδι αυτό. Αλλά δεν το είχα γράψει όπως είναι στο δίσκο. Ήταν:
Νύχτωσε και στο Γεντί το σκοτάδι είναι βαθύ,
Κι όμως ένα παλληκάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Άραγε τι περιμένει όλη νύχτα ως το πρωί
Στο στενό το παραθύρι, που φωτίζει το κελλί.
Όχι “που φωτίζει με κερί”. Αυτό δεν λέει τίποτα. Αλλά αναγκάστηκα για τη λογοκρισία να το βάλω έτσι.
Ο τρίτος στίχος είναι:
Πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει, μα διπλό είναι το κλειδί,
Τι έχει κάνει και το ρίξαν το παιδί στη φυλακή.
Και μετά τ’ άλλαξα τελείως, διότι το ‘χε κόψει η λογοκρισία και το ‘βαλα έτσι όπως είναι σήμερα…”
(Ο Απόστολος Καλδάρας στον Παναγιώτη Κουνάδη, “Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών”)
Νύχτωσε και στο Γεντί το σκοτάδι είναι βαθύ,
Κι όμως ένα παλληκάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Άραγε τι περιμένει όλη νύχτα ως το πρωί
Στο στενό το παραθύρι, που φωτίζει το κελλί.
Όχι “που φωτίζει με κερί”. Αυτό δεν λέει τίποτα. Αλλά αναγκάστηκα για τη λογοκρισία να το βάλω έτσι.
Ο τρίτος στίχος είναι:
Πόρτα ανοίγει, πόρτα κλείνει, μα διπλό είναι το κλειδί,
Τι έχει κάνει και το ρίξαν το παιδί στη φυλακή.
Και μετά τ’ άλλαξα τελείως, διότι το ‘χε κόψει η λογοκρισία και το ‘βαλα έτσι όπως είναι σήμερα…”
(Ο Απόστολος Καλδάρας στον Παναγιώτη Κουνάδη, “Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών”)
Πείρα από τις απαγορεύσεις φασιστικών ομάδων: Το παράδειγμα της Γερμανίας
Το γερμανικό Σύνταγμα (άρθρο 21) προβλέπει την απαγόρευση κομμάτων που αντιβαίνουν στις αρχές του, και ιδιαίτερα σ' αυτές της «ελεύθερης δημοκρατικής τάξης».
Στη βάση αυτή η αστική τάξη της Δυτικής Γερμανίας μεταπολεμικά ξεκίνησε τη διαδικασία απαγόρευσης του κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, που ολοκληρώθηκε το 1956. Με στόχο να διασκεδάσει το χτύπημα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος η αστική τάξη απαγόρευσε αρχικά στη βάση των σχετικών νόμων ένα μικρό νεοναζιστικό κόμμα με την επωνυμία «Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ράιχ» το 1952, κι ενώ το χιτλερικό «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (NSDAP) και τα παρακλάδια του είχαν απαγορευτεί με συμμαχική απόφαση ήδη τον Οκτώβρη του 1945.
Στη βάση αυτή η αστική τάξη της Δυτικής Γερμανίας μεταπολεμικά ξεκίνησε τη διαδικασία απαγόρευσης του κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, που ολοκληρώθηκε το 1956. Με στόχο να διασκεδάσει το χτύπημα του κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος η αστική τάξη απαγόρευσε αρχικά στη βάση των σχετικών νόμων ένα μικρό νεοναζιστικό κόμμα με την επωνυμία «Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ράιχ» το 1952, κι ενώ το χιτλερικό «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (NSDAP) και τα παρακλάδια του είχαν απαγορευτεί με συμμαχική απόφαση ήδη τον Οκτώβρη του 1945.
Οι πραγματικοί ωφελημένοι του αγωγού ΤΑΡ του Μακη Παπαδοπουλου
ΙΟΥΝΗΣ 1945 - ΙΟΥΝΗΣ 1947 Οταν ο αστικός κόσμος δολοφονούσε λαϊκούς αγωνιστές
Ο εμφύλιος πόλεμος, στον οποίο έριξαν το λαό μας το αντιδραστικό αστικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται στην Ελλάδα από κοινού με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του προσπαθεί να θεμελιώσει την αστική εξουσία στη χώρα. Ο ελληνικός λαός με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη, συσπειρωμένος, στη συντριπτική του πλειοψηφία, στο ΕΑΜ και με καθοδηγητή το ΚΚΕ, δεν πρόλαβε να χαρεί την απελευθέρωση από τη γερμανοϊμπεριαλιστική κατοχή, δεν τον άφησαν να προχωρήσει στο δικό του δρόμο, να οικοδομήσει το δικό του μέλλον.
Σαν σήμερα... 30 Ιούνη
1892 Γεννιέται ο λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης (πραγματικό όνομα Ευστράτιος Σταματόπουλος).
1934 Τη «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» στη Γερμανία, ο Χίτλερ εκκαθαρίζει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους (κυρίως ηγετικά στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου). Την ίδια νύχτα, δολοφονείται μαζί με τη γυναίκα του και ο αρχηγός του κόμματος των Καθολικών, Κουρτ φον Σλάιχερ (καγκελάριος το 1932).
1934 Τη «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» στη Γερμανία, ο Χίτλερ εκκαθαρίζει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους (κυρίως ηγετικά στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου). Την ίδια νύχτα, δολοφονείται μαζί με τη γυναίκα του και ο αρχηγός του κόμματος των Καθολικών, Κουρτ φον Σλάιχερ (καγκελάριος το 1932).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)