Η επιτομη του Ελληναρα αποτυπωμένη σε λίγες γραμμες.

Σε έρευνα που δημοσιεύται σήμερα στον τύπο  ,  επιχειρείται μια αποτίμηση της κοινής γνώμης σε σχέση με τα αίτια τηε κρίσης μετα απο εφτα χρόνια μνημονίων.  Εκείνο που καταδεικνύεται με τον πλέον κατηγορηταματικό τρόπο, είναι η ευθυνοφοβία της κοινής γνώμης να αναλάβει τις όποιες ευθύνες που της αναλογούν (σε οτι εχει να κάνει με πολιτικές επιλογές, νοοτροπία επι των ζητημάτων της καθημερινότητας κλπ) και να κουνήσει το δάχτυολο σε άλλους τους αλλους. Ενδεικτικά παραθέτουμε δυο χαρακτηριστικά αποτελέσματα της έρευνας οπου έρχονται στην επιφάνεια οι αντιφάσεις μιας κοινωνίας οπου απο τη μια αναμασά με περισσή ευκολία τα επιχειρήματα που αναπαράγονται απο την πλειοψηφία των ΜΜΕ, και απο την άλλη θεωρεί οτι αυτή αναλογεί σε ολους τους άλλους πλην του εαυτου της:

1)    ''Επτά χρόνια από την ανακοίνωση στο Καστελόριζο για προσφυγή της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, πώς αποτιμούν την ψήφο τους οι πολίτες στις τέσσερις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν; «Ψήφισα σωστά» απαντά σχεδόν χωρίς διακυμάνσεις το 68,5%. Και πώς ψήφισε το σύνολο του εκλογικού σώματος στις αντίστοιχες αναμετρήσεις; «Ψήφισε λάθος» απαντά το 60,5% - 72,5%.''

2) ''Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι απόψεις για τη διαχείριση των οικονομικών πριν από την κρίση. Η κοινωνία ξόδευε περισσότερα από όσα μπορούσε να παραγάγει, δηλώνει το 72%, αλλά όταν η ερώτηση αφορά προσωπικά τους ερωτηθέντες η απάντηση «ξόδευα όσα έπρεπε» συγκεντρώνει ποσοστό 75,5%.''

Που ειναι τα παντελονια σου ρε σίχαμα;

Τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες στη δίκη της Χ.Α έρχονται να αναδέιξουν για πολλοστή φορά το εύρος της σαπίλας και της σκατίλας που ζέχνει το ναζισιστικό μόρφωμα της Χ.Α υπο την ανοχή πάντα της πολιτείας και της Ε.Α. Το πιο πρόσφατο κρούσμα ήταν η ερώτηση που απηύθυνε μέλος της στη μητέρα του Παύλου Φυσσα. Δε θα μπούμε στον κόπο να μιλήσουμε για προσβολή νεκρού και έλλειψη σεβασμού στη μάνα και την οικογένεια του. Αυτα είναι δεδομένα και στον τελευταίο νοήμονα άνθρωπο και είναι πέραν πάσης λογικής το να περιμένεις να το καταλάβουν ανθρώπομορφα όντα της κατώτερης ηθικής και πνευματικής υποστάθμης. 

Χρησιμοι ηλίθιοι ή συνειδητοποιημένοι υπάλληλοι;

Το κυρίαρχο θέμα στην πολιτική επικαιρότητα είναι το τι θα γίνει με το παιδί του μέλους του     ''Επαναστατικου Αγώνα'' Πολας Ρουπα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Την περασμένη Πέμπτη στις  5 Γενάρη η αντιτρομοκτρατική υπρεσία συνέλαβε τον Πολα Ρουπα συζύγου του κρατούμενου, για την ίδια υπόθεση, Νικου Μαζιωτη.

Στο άκουσμα της είδησης στο μυαλό του γράφοντος η συγκεκριμένη υπόθεση θυμίζει σε πολλά την υπόθεση Χριστοδουλου Ξηρου. Ο παραπαίων , πολιτικα, την περίοδο εκείνη Αντώνης Σαμαρας αναζήτησε σανίδα σωτηρίας στη συγκεκριμένη υπόθεση αφου αδυνατώντας να πουλήσει ελπίδα εν μέσω της κρίσης, επιδίωξε να αναδείξει ως κυρίαρχο θέμα στην πολιτική ατζέντα το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλειας με αφορμή τη σύλληψη Ξηρου. Σε μια υπόθεση, που απο την αρχή η εκ νεου σύλληψη του μελους της 17Ν ήταν προεξοφλημένη και που η κατάληξη της παρέπεμπε στο φινάλε μιας κακοπαιγμένης κωμωδίας.

God on the dock

«Είμαι ένας άνθρωπος του λαού, μόνο οι άνθρωποι έχουν σημασία.» (Bill Shankly)[1]

25/ 09/1995

Εργάτες μίας εκ των ιδιωτικών θυγατρικών εταιρειών (Torside) οι οποίες δραστηριοποιούνται στο λιμάνι του Liverpool, διατάσσονται να δουλέψουν περισσότερες ώρες από το κανονικό τους ωράριο, χωρίς ωστόσο να λάβουν προβλεπόμενη αποζημίωση. Αρνούνται διαμαρτυρόμενοι, και μέσα στην ίδια μέρα απολύόνται και οι 80. Τρείς μέρες αργότερα, προβαίνουν σε πικετοφορία και αποκλεισμό του λιμανιού. Οι 329 εργαζόμενοι της κρατικής Mersey Docks and Harbour Company, αρνούνται να σπάσουν τον απεργιακό κλοιό των συναδέλφων τους και να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των εργοδοτών, αντιλαμβανόμενοι και συμπαραστεκόμενοι στο δίκαιο των αιτημάτων τους. Απολύονται στο σύνολό τους. Μάλιστα, η εργοδοσία δε χάνει στη κυριολεξία ούτε μία μερα, αφού μέσα στις επόμενες 24 ώρες υπάρχουν αγγελίες για τις θέσεις εργασίας των απεργών σε τοπικά έντυπα.

Ο αγώνας των λιμενεργατών για δικαίωση ξεκινάει λοιπόν, ένας αγώνας ο οποίος θα διαρκέσει για περίπου δυόμιση χρόνια και θα πλαισιωθεί από κινήσεις αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο: λιμενεργάτες από άλλες χώρες, εργάτες διαφορετικών κλάδων, ποδοσφαιριστές εκατομμυρίων, τραγουδιστές και συγκροτήματα.

Το ύστατο χαίρε σε εναν απο τους μεγαλύτερους μάγκες της παγκόσμιας ιστοριας

Η είδηση για το θανατο του ηγέτη της Κουβανέζικης επανάστασης Φιντελ Καστρο καθε αλλο παρα σαν κεραυνος εν αιθρία μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλλωστε ο ίδιος ο Φιντελ είχε φροντίσει να αποχαιρετήσει το λαό του στο πρόσφατο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος.  Σε κάθε περ'ιπτωση ομως η απώλεια ενος τέτοιου ανθρώπου αποτελεί απο μόνη της μια τεράστια απώλεια σε επίπεδο συμβολισμών.
Πολλοί είναι εκείνοι που θα διαφωνήσουν με το Φιντελ Καστρο ειτε λόγω ιδεολογικής διαφοροποίησης ειτε ενδεχομένως για τις ανατροπες που εχουν δρομολογηθεί στο σύστημα της χώρας τα τελευταια χρόνια. Εκείνο όμως που δε μπορεί να αμφισβητηθεί απο κανέναν είναι οτι πρόκειται για ενα ηγέτη που ήταν μπροστάρης στον αγώνα του λαού  του για ανεξαρτησία, χωρίς να λυγίζει στις στερήσεις απο τον οικονομικο στραγγαλισμό ελεω του εμπαργκο. Για πολλές δεκαετίες αυτο το μικρό νησι της Καραιβικής τα εβαλε με την παγκόσμια υπερδύναμη και αρνήθηκε πεισματικά να γίνει υποχείριο της.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Ειναι στιγμές που το να καταθέσει κανείς την άποψη του καθίσταται πολύ δύκολο λόγω των συναισθημάτων που τον κατακλύζουν. Πώς αλήθεια να μπορέσει να συγκρατήσει κανεις την οργή, την αηδία και την αγανάκτηση του και να βάλει πεντε αράδες στη σειρά, οταν βλέπει να ετευλίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να υποτιμάται η αξία της ανθρώπινης ζωής; Ο τίτλος της ανάρτηση κάλλιστα θα μπορύσε να είναι και : Η είδηση ενος προναγγελθέντος θανάτου. Το αυτό βέβαια αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν χτες το βράδυ στη Μόρια της Λέσβου.

Συνοπτικο σχόλιο για την κυρίαρχη τάση στην πολιτική ζωή της χώρας

Πολυς λόγος έγινε τις τελευταίες μέρες για την τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία εκνευρισμένος ζήτησε την αλλαγή στάσης των συνέδρων στην εκλγή των μελών της Κ.Ε του κόμματος.  Δε θα μπούμε στον κόπο να σχολιάσουμε τη δημοκρατικότητα της κίνησης αυτής καθοτι δεν μας εκπλήσσει η σταση του αφενος, και αφετέρου επιβραβεύτηκε απο τους συνέδρους του κόμματος που ήταν και οι πλέον αρμόδιοι να την κρίνουν.

Οτι αρχιζει ωραίο τελειώνει με πόνο

Στην πρώτη περιόδο της διακυβέρνησης του ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μια σειρα απο συμβολικές ενέργειες προεκιμένου να καταδείξει τη διαφορετικοτητα του απο τους προηγούμενους. 

• Και να σου και η αφαίρεση των κιγκλιδωμάτων απο τη βουλή

• Και παρε πόζα τον ηγέτη που μπορεί και κινείται με άνεση ανάμεσα στους πολίτες της χώρας χωρίς ασφάλεια και ενίοτε να έχει και τα τυχερά του απολαμβάνοντας τη λατρεία απο τις groupies του.

• Ποιος θα μπορούσε όμως να ξεχάσει και τις θέσεις περι κατάργησης των ΜΑΤ και της χρήσης χημικών;

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Συνεχίζοντας σήμερα απο το σημείο που σταματήσαμε την τελευταία φορα θα επιδιώξουμε μια βαθύτερη ανάλυση της πολιτικής συμπεριφοράς της ελληνικής κοινωνίας δίνοντας τη δική μας ερμηνεία στις πολιτικές της επιλογές. Το δημοψήφισμα εξελίχτηκε σα σκωτσέζικο ντους οπου τη μια στιγμή μια σημαντική μερίδα των υποστηρικτών του ΟΧΙ πανηγύριζε για το αποτέλεσμα, το κύμα ομως ενθουσιασμού διαδέχτηκε η παγωμάρα απο την ανακοίνωση της νεας συμφωνίας.  Αυτή η μετάπτωση στη διάθεση μεγάλης μερίδας του κοινωνικού συνόλου  οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα πως αυτό θα εκφραστεί και μέσω της ψήφου στις εκλογές που θα ακολουθούσαν.

          

Το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτέμβρη του 2015 όμως διέψευσε πανηγυρικά οσους πίστευαν πως το άκρον άωτον της πολιτικής απάτης απο την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε και πολιτικό κόστος. Το εκλογικό σώμα στην πλειοψηφία του στήριξε εκ νέου το κυβερνών κόμμα αποδεικνύοντας πως όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα δεν ήταν ικανά να κλονίσουν την πίστη τους σε αυτό. Η μόνη διαφοροποίηση είχε να κάνει με μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη του 2016 η οποία επέλεξε το δρόμο της αποχής για να εκφράσει τη δυσφορία της για τους χειρισμούς της κυβέρνησης.

Η μαχη εναντια στη βαρεμαρα και το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Η μαχη ενάντια στη βαρεμάρα

Εχει περάσει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που καταθέσαμε την άποψη μας απο το διαδικτυακό αυτο μετερίζι η εξέλιξη των πραγμάτων όμως σε τίποτα δε διαφέρει απο εκεί που τα αφήσαμε. Η ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων παει χέρι χέρι με το ξεπούλημα και των τελευταίων (κρατικών) ασημικών την ίδια ώρα που η κοινωνία ψάχνει τρόπους να σταθεί στα πόδια της μεσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται χωρίς όμως να αμφισβητεί επι της ουσίας την κυρίαρχη πολιτική.

Η αφορμή για την παρούσα ανάρτηση μας δόθηκε απο την συμπλήρωση προ ολίγων ημερών ενός χρόνου απο τη διενέργεια του δημοψηφίσματος.  Σε αντίθεση με την πεπατημένη που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις δε θα μπούμε στον κόπο να εστιάσουμε στην κωλοτούμπ α του  ΣΥΡΙΖΑ. Το αυτό άλλωστε είναι το πλέον σύνηθες απο τη στιγμή που ο εν λόγω πολιτικός σχηματισμός ανέλαβε την εξουσία. Το πρωτότυπο σε οτι έχει να κάνει με το ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να βρούμε κάποια πολιτική του πρόταση στην οποία να έμεινε συνεπής.  Ουτε ακόμα θα σταθούμε σε όλους εκείνους που ενεκα της πολιτικής τους απειρίας πίστεψαν για μια νύχτα πως ανέτρεψαν την κατάσταση και την αμέσως επόμενη μέρα μπήκαν με συνοπτικές διαδικασίες πιο βαθιά στο μαντρί της κυρίαρχης πολιτικής. Το χρήσιμο μάθημα στην προκειμένη περίπτωση είναι οτι με πορδές δε βάφονται αυγά και η ανατροπή δεν επιτυγχάνεται μεσω μιας ψήφου.

Η αλήθεια είναι οτι η συμπλήρωση ενός χρόνου απο το δημοψήφισμα  μας δημιούργησε ενα συναίσθημα ραθυμίας. Ο λόγος δεν είναι άλλος απο το γεγονός πως το δημοψήφισμα  αποτέλεσε για πολλοστή φορά δικαίωση εκείνης της  πολιτικής ανάλυσης που παίρνει τα δεδομένα τα βάζει σε μια σειρά και καταλήγει σε πολιτική εκτίμηση της κατάστασης χωρίς να παρασύρεται η να αναλώνεται σε παράτες και ταρατατζούμ. Το αυτό βέβαια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των  κομμουνιστών αλλα και όλων εκείνων γενικότερα που προσπαθούν να προσεγγίσουν την πραγματικότητα οπως ειναι και οπως θα ήθελαν να είναι.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τη διάθεση μας κινήθηκε, κατα την άποψη μας, και η ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε για τη συμπλήρωση ενος χρόνου απο το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Η ανακοίνωση δεν κάνει τίποτα περισσότερο απο το να επισημαίνει τα αυτονόητα που εν προκειμένω δεν είναι το σοου που έδωσαν οι διαφορετικές εκδοχές των υποτακτικών της άρχουσας τάξης, αλλά τα πεπραγμένα τους που δεν είναι άλλα απο την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η εντύπωση που μας δημιουργήθηκε διαβάζοντας την ανακοίνωση είναι ο συντάκτης την έγραψε περισσότερο απο καθήκον παρα γιατί θεωρούσε πως το όλο θέμα ήταν άξιο σχολιασμού.  Για να λέμε και την πάσα αλήθεια βέβαια κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρα αναπάντεχο είναι αν αναλογιστούμε πως καλείσαι να σχολιάσεις κάτι για το οποίο ήξερες οτι θα συμβεί,το κατέδειξες και κατόπιν απλά μετρούσες αντίστροφα μέχρι να συμβεί το μοιραίο. Την ίδια ώρα που η πλειοψηφία των γύρω σου κινούταν σε μια παράλληλη πραγματικότητα οπου πίστεψε για μια στιγμή πως  μπορούσε να κλυδωνίσει το σύστημα χωρίς να το αμφισβητήσει στην ουσία του. Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν για πολλοστή φορά, σε ενα μοτίβο που επαναλαμβάνεται με συνέπεια χρόνια τώρα και το μόνο που δεν αλλάζει είναι η στάση της κοινωνίας, σε ενα μοτίβο οπου όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...

        


Εύλογα λοιπόν και ο συντάκτης της ανακοίνωσης την έγραψε απο καθήκον χωρίς να επισημαίνει παρα τα απολύτως προφανή χωρίς καν να μπει στον κόπο να σχολιάσει τη  φαρσοκωμωδία που λάμβανε χώρα   στα Μ.Μ.Ε απο τα άλλα κόμματα.  Εκείνο όμως που λείπει απο την ανακοίνωση είναι μια κριτική απέναντι στη συνολική στάση της κοινωνίας. Οχι μόνο με βάση τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, άλλωστε το να εστιάσει κανείς αποκλειστικά σε αυτό χωρίς να το εντάσσει στη γενικότερο κλίμα όλης εκείνης της περιόδου συνιστά αποσπασματική προσέγγιση, αλλα κυρίως με τα όσα ακολούθησαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Με αυτό το θέμα όμως θα συνεχίσουμε στο δεύτερο μερος της ανάρτησης.