Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Η μαχη εναντια στη βαρεμαρα και το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Η μαχη ενάντια στη βαρεμάρα


Εχει περάσει πολύς καιρός απο την τελευταία φορά που καταθέσαμε την άποψη μας απο το διαδικτυακό αυτο μετερίζι η εξέλιξη των πραγμάτων όμως σε τίποτα δε διαφέρει απο εκεί που τα αφήσαμε. Η ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων παει χέρι χέρι με το ξεπούλημα και των τελευταίων (κρατικών) ασημικών την ίδια ώρα που η κοινωνία ψάχνει τρόπους να σταθεί στα πόδια της μεσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται χωρίς όμως να αμφισβητεί επι της ουσίας την κυρίαρχη πολιτική.

Η αφορμή για την παρούσα ανάρτηση μας δόθηκε απο την συμπλήρωση προ ολίγων ημερών ενός χρόνου απο τη διενέργεια του δημοψηφίσματος.  Σε αντίθεση με την πεπατημένη που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις δε θα μπούμε στον κόπο να εστιάσουμε στην κωλοτούμπ α του  ΣΥΡΙΖΑ. Το αυτό άλλωστε είναι το πλέον σύνηθες απο τη στιγμή που ο εν λόγω πολιτικός σχηματισμός ανέλαβε την εξουσία. Το πρωτότυπο σε οτι έχει να κάνει με το ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να βρούμε κάποια πολιτική του πρόταση στην οποία να έμεινε συνεπής.  Ουτε ακόμα θα σταθούμε σε όλους εκείνους που ενεκα της πολιτικής τους απειρίας πίστεψαν για μια νύχτα πως ανέτρεψαν την κατάσταση και την αμέσως επόμενη μέρα μπήκαν με συνοπτικές διαδικασίες πιο βαθιά στο μαντρί της κυρίαρχης πολιτικής. Το χρήσιμο μάθημα στην προκειμένη περίπτωση είναι οτι με πορδές δε βάφονται αυγά και η ανατροπή δεν επιτυγχάνεται μεσω μιας ψήφου.


Η αλήθεια είναι οτι η συμπλήρωση ενός χρόνου απο το δημοψήφισμα  μας δημιούργησε ενα συναίσθημα ραθυμίας. Ο λόγος δεν είναι άλλος απο το γεγονός πως το δημοψήφισμα  αποτέλεσε για πολλοστή φορά δικαίωση εκείνης της  πολιτικής ανάλυσης που παίρνει τα δεδομένα τα βάζει σε μια σειρά και καταλήγει σε πολιτική εκτίμηση της κατάστασης χωρίς να παρασύρεται η να αναλώνεται σε παράτες και ταρατατζούμ. Το αυτό βέβαια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των  κομμουνιστών αλλα και όλων εκείνων γενικότερα που προσπαθούν να προσεγγίσουν την πραγματικότητα οπως ειναι και οπως θα ήθελαν να είναι.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τη διάθεση μας κινήθηκε, κατα την άποψη μας, και η ανακοίνωση του Κ.Κ.Ε για τη συμπλήρωση ενος χρόνου απο το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Η ανακοίνωση δεν κάνει τίποτα περισσότερο απο το να επισημαίνει τα αυτονόητα που εν προκειμένω δεν είναι το σοου που έδωσαν οι διαφορετικές εκδοχές των υποτακτικών της άρχουσας τάξης, αλλά τα πεπραγμένα τους που δεν είναι άλλα απο την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Η εντύπωση που μας δημιουργήθηκε διαβάζοντας την ανακοίνωση είναι ο συντάκτης την έγραψε περισσότερο απο καθήκον παρα γιατί θεωρούσε πως το όλο θέμα ήταν άξιο σχολιασμού.  Για να λέμε και την πάσα αλήθεια βέβαια κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρα αναπάντεχο είναι αν αναλογιστούμε πως καλείσαι να σχολιάσεις κάτι για το οποίο ήξερες οτι θα συμβεί,το κατέδειξες και κατόπιν απλά μετρούσες αντίστροφα μέχρι να συμβεί το μοιραίο. Την ίδια ώρα που η πλειοψηφία των γύρω σου κινούταν σε μια παράλληλη πραγματικότητα οπου πίστεψε για μια στιγμή πως  μπορούσε να κλυδωνίσει το σύστημα χωρίς να το αμφισβητήσει στην ουσία του. Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν για πολλοστή φορά, σε ενα μοτίβο που επαναλαμβάνεται με συνέπεια χρόνια τώρα και το μόνο που δεν αλλάζει είναι η στάση της κοινωνίας, σε ενα μοτίβο οπου όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...

        


Εύλογα λοιπόν και ο συντάκτης της ανακοίνωσης την έγραψε απο καθήκον χωρίς να επισημαίνει παρα τα απολύτως προφανή χωρίς καν να μπει στον κόπο να σχολιάσει τη  φαρσοκωμωδία που λάμβανε χώρα   στα Μ.Μ.Ε απο τα άλλα κόμματα.  Εκείνο όμως που λείπει απο την ανακοίνωση είναι μια κριτική απέναντι στη συνολική στάση της κοινωνίας. Οχι μόνο με βάση τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, άλλωστε το να εστιάσει κανείς αποκλειστικά σε αυτό χωρίς να το εντάσσει στη γενικότερο κλίμα όλης εκείνης της περιόδου συνιστά αποσπασματική προσέγγιση, αλλα κυρίως με τα όσα ακολούθησαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Με αυτό το θέμα όμως θα συνεχίσουμε στο δεύτερο μερος της ανάρτησης.