Επανάσταση του 1821 και τα ιστορικά της διδάγματα

«Ο Πόλεμος των Βασιλικών» (σ.σ. η μάχη στα Βασιλικά).
Εργο του Παναγιώτη Ζωγράφου, 1836

«Η διευκρίνιση του χαρακτήρα του πολέμου αποτελεί για το μαρξιστή απαραίτητη προϋπόθεση για να λύσει το ζήτημα της στάσης του απέναντί του. Και για μια τέτοια διευκρίνιση είναι απαραίτητο πριν απ' όλα να καθοριστεί ποιες είναι οι αντικειμενικές συνθήκες και η συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου πολέμου. Πρέπει να τοποθετήσουμε τον πόλεμο αυτό σ' εκείνες τις ιστορικές συνθήκες, στις οποίες γίνεται, και τότε μόνο μπορούμε να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντί του. Διαφορετικά θα έχουμε όχι υλιστική, αλλά εκλεκτική ερμηνεία του ζητήματος»(1) (Β. Ι. Λένιν).

Ο Λένιν ουσιαστικά τονίζει με το παραπάνω απόσπασμα ότι η κάθε ένοπλη σύγκρουση κρίνεται με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες της ταξικής πάλης σε κάθε δοσμένη ιστορική περίοδο. Κι αυτό διότι σε κάθε κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό και ακολούθως σε κάθε ιστορική εποχή εμφανίζεται μια κυρίαρχη οικονομικά τάξη που εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία της κοινωνίας και τον πλούτο που αυτή παράγει. Στον αντίποδά της, σε κάθε ιστορική εποχή τοποθετείται μια κοινωνικο-οικονομική τάξη των υπό εκμετάλλευση που η εκπλήρωση των ταξικών της συμφερόντων απαιτεί την ανατροπή της εκμετάλλευσής της και γι' αυτό αποτελεί την ηγέτιδα δύναμη της κοινωνικής προόδου. Επομένως, δίχως την κατανόηση ποιας τάξης ή ποιων τάξεων τα συμφέροντα εκφράζει ένας πόλεμος ή μια κοινωνική επανάσταση και χωρίς να προσδιορίσουμε αν τα συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα είναι προς όφελος των εκμεταλλευτών ή των εκμεταλλευομένων στη δοσμένη ιστορική εποχή, είναι αδύνατη η αποτίμηση του ρόλου που διαδραματίζει αυτός ή αυτή στην ιστορική εξέλιξη.

Η μάχη για την απελευθέρωση της γυναίκας μεσα στον καπιταλισμό

Στις 8 Μαρτίου 1857 εργάτριες στην κλωστουφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία με αιτήματα όπως: Δεκάωρη δουλειά, Φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, Μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». Η διαδήλωση χτυπήθηκε απο την αστυνομία και οι δρόμοι της Νέας Υόρκης βάφτηκαν από το αίμα των εργατριών. Πενήντα τρία χρόνια μετά στην δεύτερη διεθνή συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών υιοθετήθηκε πρόταση της Γερμανίδας Κλάρας Τσέτκιν, επιφανούς προσωπικότητας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, η 8η Μάρτη κάθε χρονιάς να γιορτάζεται ώς επέτειος για την θυσία των εργατριών της Νέας Υόρκης. Από τότε αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης και απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών. Μέρα που το εργατικό, και το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό. Μέρα που προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του. Η ημερομηνία αυτή είναι καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος ως αναπόσπαστου τμήματος του γενικότερου εργατικού επαναστατικού κινήματος.

«6 Μάρτη 1910: Η εξέγερση των… τσιφλικάδων της Θεσσαλίας»

Της Μαρίας Πετρά *

Παραπλανητικός, είναι η αλήθεια, ο τίτλος του άρθρου, για όποιον γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα για την αγροτική εξέγερση του Κιλελέρ στις 6 του Μάρτη το 1910. Ο παραπλανητικός, όμως, αυτός τίτλος, δεν είναι τίποτε άλλο, από το συμπέρασμα που μπορεί να αποκομίσει ο μαθητής της Γ λυκείου στο μάθημα της Ιστορίας κατεύθυνσης.

Πριν, όμως, αναφερθώ στο συγκεκριμένο απόσπασμα, που ουσιαστικά παρουσιάζει ως εξεγερμένους του Κιλελέρ τους τσιφλικάδες της Θεσσαλίας και όχι τους αγρότες - κολίγους και προς αποφυγή παρεξηγήσεων και κατηγοριών, ότι «την τρίχα την κάνουμε τριχιά», να αναφέρω αρχικώς τα εξής δύο στοιχεία: Όπως ο αγρότης που σπέρνει το χωράφι του συστηματικά, με μέθοδο, προσέχοντας τις αποστάσεις, τα ποτίσματα, τη συγκομιδή κ.ο.κ., έτσι και οι λέξεις, οι προτάσεις, οι παράγραφοι, οισυλλογισμοί, το τελικό συμπέρασμα... δεν σπέρνονται, ούτε καρπίζουν τυχαία. Πόσω μάλλον σε ένα σχολικό βιβλίο. Δεύτερον, το σύνολο των όσων λέμε και κάνουμε, το αποτέλεσμα σε τελική ανάλυση, αποτιμάται κάθε φορά, και όχι η πρόθεση ή το τυχαίο λάθος!

Ιστορικά διδάγματα: Η συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν Τα μεταπολεμικά χρόνια

Ο ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ Ζορζ Μαρσέ

Το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ) αντιμετώπισε την εκδίωξή του από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως αποτέλεσμα των ωμών παρεμβάσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό εξάλλου απέρριψε το σχέδιο Μάρσαλ, χαρακτηρίζοντάς το σχέδιο προσάρτησης στην αμερικανική επιρροή(1) και στο 12ο Συνέδριο (1950) μίλησε για υποδούλωση της Γαλλίας στις ΗΠΑ.(2) Στους αμερικανικούς σχεδιασμούς απέδωσε ακόμα και τις επιδιώξεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ!(3) Ουσιαστικά, με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αθώωνε τη γαλλική αστική τάξη για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των αποικιοκρατούμενων λαών, αποδίδοντάς τες σε προδοτικούς πολιτικούς κύκλους που υπερασπίζονταν τα αμερικανικά μονοπώλια και μετά την επιστροφή του Ντε Γκολ ('58) στη διακυβέρνησή του. Η τοποθέτηση αυτή μοιραία τροφοδοτούσε και το ρεφορμισμό, διότι οδηγούσε στην ψευδαίσθηση πως για την ταξική χειραφέτηση αρκούσε μια εναλλακτική αστική διαχείριση. Ταυτόχρονα, συντελούσε εξ αντικειμένου στην αυταπάτη ότι υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης φιλολαϊκή και μια άλλη ξενόδουλη.

Ιστορικά Διδάγματα: Η συμμετοχή του Ιταλικού ΚΚ στην κυβέρνηση του «ιστορικού συμβιβασμού»

Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, ΓΓ του Ιταλικού ΚΚ «θεωρητικός» του «ιστορικού συμβιβασμού»

Το ΙΚΚ θεώρησε την εκδίωξή του από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας (1947) ως αποτέλεσμα της ωμής παραβίασης της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα διεθνή μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές. Με αυτό τον τρόπο, μετάλλαξε τη μαρξιστική - λενινιστική αποτίμηση της αστικής δημοκρατίας ως καλύμματος της αστικής εξουσίας και εκμετάλλευσης που είναι περισσότερο αποτελεσματικό όσο πιο εύρυθμα λειτουργεί. Ως συνέπεια, διακήρυττε τη θέση πως μια νέα συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υιοθετώντας ουσιαστικά τη φιλελεύθερη πρόσληψη του αστικού κοινοβουλευτισμού που τον παρουσιάζει ως πεδίο εναρμόνισης των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.

Στάλινγκραντ

του Νικου Μπογιοπουλου 

Ήταν 31 Γενάρη του 1943. Πριν από ακριβώς 71 χρόνια η Ανώτατη Διοίκηση των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει το Ανακοινωθέν για τη συντριβή των Ναζί στο Βόλγα. Την ίδια μέρα παραδίδεται η νότια ομάδα των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τον διοικητή της 6ης στρατιάς Φ. Πάουλους, που μόλις είχε προαχθεί από τον Χίτλερ σε στρατάρχη. Το ανακοινωθέν είναι ουσιαστικά η αναγγελία της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ, η οποία ολοκληρώνεται στις 2 Φλεβάρη του 1943, με την παράδοση των τελευταίων υπολειμμάτων της βόρειας ομάδας των γερμανικών δυνάμεων.

Στις 2 Φλεβάρη 1943, ο Στάλιν απηύθυνε ημερήσια διαταγή προς τα στρατεύματα του Ντον, όπου έλεγε: «Στον αντιπρόσωπο του Αρχηγείου της Ανωτάτης διοίκησης του στρατού, στρατάρχη του πυροβολικού σ. Βορόνοφ. Στον διοικητή των στρατευμάτων του μετώπου του Ντον, στρατηγό σ. Ροκοσόφσκι. Συγχαίρω εσάς και τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον για το επιτυχημένο ξεκαθάρισμα των εχθρικών στρατευμάτων που είχαν κυκλωθεί κοντά στο Στάλινγκραντ. Εκφράζω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους μαχητές, διοικητές και πολιτικούς καθοδηγητές του μετώπου του Ντον για τις εξαιρετικές αυτές πολεμικές επιχειρήσεις».

Αν το ΚΚΕ δε διδασκόταν από την Ιστορία του, θα κατέληγε στον εκφυλισμό

Πριν από ένα μήνα πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ με αντικείμενο την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ στο χώρο της νεολαίας και στο κίνημά της. Τα καθήκοντα είναι πολύμορφα κι ανάμεσά τους η ανάγκη αποφασιστικής επίδρασης στο ιδεολογικό πεδίο κατέχει εξέχουσα θέση, αφού όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους απευθύνονται πρωταρχικά στη νεολαία, ειδικότερα στα παιδιά της εργατικής τάξης. Το πεδίο της Ιστορίας, κυρίως του 20ού αιώνα, ακόμα περισσότερο των δεκαετιών 1940 - 1950, συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Και είναι φυσικό. Αυτός ο αιώνας θα ακολουθεί την ανθρωπότητα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Στον 20ό αιώνα συντελέστηκαν η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που ξεπήδησε μέσα από τις φλόγες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πάλη της νέας εξουσίας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η εποποιία του Κόκκινου Στρατού κατά του φασιστικού ιμπεριαλισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άλλες επαναστάσεις μετά απ' αυτόν, τα μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, αλλά και η αντεπανάσταση του 1989 - 1991.

Η ξεχασιάρα «Αυγή» και η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Το χέρι των δολοφόνων της Ρ. Λούξεμπουργκ και του Κ. Λίμπκνεχτ όπλισε η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών, των πρώην δηλαδή συντρόφων της. Του κόμματος που από κόμμα των Μαρξ και Ενγκελς εξελίχθηκε σε κόμμα όχι απλά αστικής διαχείρισης αλλά και πνιξίματος της επανάστασης με τα ίδια της τα χέρια (φωτ.: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και δίπλα της ο Καρλ Λίμπκνεχτ)

Το αφιέρωμα της «Αυγής» της προηγούμενης Κυριακής στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, μας θύμισε τα λόγια του Λένιν, γραμμένα το 1922:

«Ο Πάουλ Λεβί(1) επιδιώκει προπαντός τώρα να κερδίσει την εκτίμηση της αστικής τάξης - και επομένως της ΙΙ και ΙΙ½ Διεθνούς, που είναι οι πράκτορές της - επανεκδίδοντας εκείνα ακριβώς τα έργα της Ρόζας Λούξεμπουργκ που είναι λαθεμένα. Θα απαντήσουμε σ' αυτό με δυο σειρές από έναν καλό ρωσικό μύθο: Οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες ποτέ δεν μπορούν να πετάξουν στα ύψη που πετάν οι αετοί... Παρά τα λάθη της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν και παραμένει ένας αετός, και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και τα άπαντά της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές, πράγμα που ως ένα σημείο μόνο δικαιολογείται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν στο σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο... "Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914(2), είναι ένα πτώμα που αποσυντίθεται" - μ' αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Πάουλ Λεβί, τον Σάιντεμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα κακαρίζουν φυσικά για τα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»(3).

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: 90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Το έργο του ζει και θα ζει για πάντα φωτίζοντας την πάλη της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό

Ειναι γεγονός ότι σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα - ιδιαίτερα αν πρόκειται για επέτειο που φέρνει στο νου ηγέτες του κινήματος, η δράση των οποίων είναι δεμένη με κοσμοϊστορικά γεγονότα - τότε η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα. Οχι μόνο γιατί αποτιμά το επαναστατικό τους έργο, μα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης. Δύναμη, που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι μόνο μπορεί να μετατρέπεται σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν, έναν από τους θεμελιωτές, μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνομα: Μαρξισμός - Λενινισμός.

Ηταν 21 Γενάρη του 1924 όταν η καρδιά του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν έπαψε να χτυπά. Μα η κληρονομιά που άφησε τον κράτησε και τον κρατά ζωντανό στην καρδιά και το νου των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Η παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Η περίπτωση του Mark Mazower

Ομιλία του καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργου Μαργαρίτη στην Ημερίδα για τον «Αντικομμουνισμό και παραχάραξη της Ιστορίας μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα» που διοργάνωσαν στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ οι οργανώσεις περιοχής ΚΚΕ και ΚΝΕ Κεντρικής Μακεδονίας. Ακολουθεί το κείμενο όπως δημοσιεύθηκε στο 902.gr:


Η διδασκαλία της σύγχρονης ιστορίας στα ελληνικά Πανεπιστήμια

Μαζάουερ, Σκοτεινή Ηπειρος: ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας, Αθήνα, 2001 (1998)


Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,


Σε εποχές όπου το κυρίαρχο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα κλονίζεται, σε εποχές κρίσης, οι άρχουσες τάξεις αλλά και οι άλλοι συντελεστές της πολιτικής έχουν την τάση να στρέφονται στην ιστορία. Είναι κάτι το αυτονόητο. Τα ερωτήματα, τα διλήμματα που το προβληματικό σήμερα θέτει στρέφουν, σχεδόν αναγκαστικά, την αναζήτηση προς το παρελθόν. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα, οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, θέλουν να το συγκρίνουν με ό, τι ανάλογο συνέβη στο χθές, και συνακόλουθα να το κατανοήσουν, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, νά αποκτήσουν, τέλος πάντων, ένα είδος γνώσης από την πείρα ανθρώπων και κοινωνιών που έζησαν παρόμοιες καταστάσεις σε προγενέστερες εποχές.

Ο ιός του αντικομμουνισμού και οι λαθροχειρίες του Δ. Ψαρρά

Σε συνέντευξή του για το βιβλίο του για τα Πρωτόκολλα της Σιών, ο Δ. Ψαρράς δήλωσε, μεταξύ άλλων:
Ο αντισημιτισμός στην Ε.Σ.Σ.Δ. έχει βέβαια τις γνωστές ρίζες από την προεπαναστατική περίοδο.

Εδώ, ο κύριος Ψαρράς ισχυρίζεται ουσιαστικά ότι υπάρχει "συνέχεια" μεταξύ του τσαρικού αντισημιτισμού και ενός "Σοβιετικού αντισημιτισμού".


Πρόκειται για έναν πολύ παράξενο ισχυρισμό για κάποιον που θεωρείται "ιστορικός". Τόσο παράξενο, που τον διαψεύδει ο ίδιος ο κύριος Ψαρράς σε άλλα σημεία της ίδιας συνέντευξης:

Τα ΚΚ Ιταλίας και Γαλλίας στις «Εθνικές Κυβερνήσεις» (1944 - 1947)

Σε περιόδους κλονισμού της σταθερότητας του αστικού κοινοβουλευτισμού, όταν δηλαδή αδυνατίζει η αυθόρμητη αναπαραγωγή της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης στην αστική εξουσία, ως καταφύγιο του αστικού πολιτικού κόσμου αναδεικνύεται ο εγκλωβισμός των αξιώσεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα όρια του αστικού εποικοδομήματος. Αποκορύφωμα του εγκλωβισμού αποτελεί η ψευδαίσθηση της δυνατότητας ύπαρξης μιας «φιλολαϊκής», «αριστερής», «αντικαπιταλιστικής» κ.ο.κ. κυβέρνησης που διαδίδεται από τα σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα με κοινωνικό - ταξικό στήριγμα τα μεσαία στρώματα. Η συγκεκριμένη ψευδαίσθηση βασίζεται στο «βίαιο», αντιδιαλεκτικό χωρισμό των αντιλαϊκών συνεπειών της αστικής πολιτικής διαχείρισης από την καπιταλιστική οικονομία στην οποία στηρίζεται και την οποία αναπαράγει. Ομως, απαραίτητος όρος για την καθολική επικράτησή της είναι η εγκατάλειψη της ταξικά αυτόνομης στρατηγικής εκ μέρους των ΚΚ, ώστε να συμβάλλουν στο ρετουσάρισμα της αστικής εξουσίας μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας με αστούς και οπορτουνιστές. Τμήμα της αστικής και μικροαστικής συγχορδίας αποτελεί η δικαιολόγηση της συγκεκριμένης επιλογής, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών και της αδυναμίας άμεσης κατάκτησης της εργατικής εξουσίας. Η παραπάνω φόρμουλα αποτελεί τη συμπύκνωση του ρεφορμισμού από το Μπέρνσταϊν ως τις μέρες μας, παρά τις επιμέρους τροποποιήσεις και τις αναγκαίες προσαρμογές στις εκάστοτε συνθήκες της ταξικής πάλης. Ωστόσο, στο παρόν κείμενο, θα επικεντρωθούμε στην εμπειρία των δυτικοευρωπαϊκών κυβερνήσεων εθνικής ενότητας που σχηματίστηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Το συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα έχει ιδιαίτερη σημασία, εξαιτίας των πολιτικών συσχετισμών της εποχής. Τα δυτικοευρωπαϊκά ΚΚ «απολάμβαναν» αυξημένο κύρος, λόγω του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στην ένοπλη αντιφασιστική πάλη και του βαρύ φόρου αίματος που προσέφερε η ΕΣΣΔ στην ήττα του φασισμού. Παράλληλα, μεγάλο μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου είχε απολέσει την αξιοπιστία του, διότι συνεργάστηκε με τις δυνάμεις του Αξονα ή επειδή δεν προσπάθησε να οργανώσει την αντίσταση απέναντί τους. Και όλα αυτά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας ήταν οπλισμένος, οργανωμένος σε μαζικές λαϊκές οργανώσεις και «εκπαιδευμένος» στις φλόγες του πολέμου να αγωνίζεται για την επιβίωση και τα δικαιώματά του με το όπλο στο χέρι. Με αυτή την έννοια, οι μεταπολεμικές συνθήκες προσφέρονται για την αποτίμηση όχι μόνο των υποστηρικτών της συμμετοχής των ΚΚ στην αστική πολιτική διαχείριση, αλλά και όσων ραφιναρισμένων (και γι' αυτό επικινδυνότερων) οπορτουνιστών υποστηρίζουν σήμερα ότι η «φιλολαϊκή» διακυβέρνηση αποκτά νόημα όταν ο λαϊκός παράγοντας είναι οργανωμένος και πιέζει για αλλαγές.

Δημήτρης Τατάκης: «Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!»

Στις 10 Γενάρη του 1950 δολοφονείται στη Μακρόνησο, έπειτα από άγρια βασανιστήρια που κράτησαν 33 ολόκληρες μέρες, ο κομμουνιστής Δημήτρης Τατάκης, Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, της θρυλικής ΟΕΝΟ. Οι δήμιοί του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να λυγίσουν τον Τατάκη, ώστε να αποτελέσει παράδειγμα για τους υπόλοιπους Μακρονησιώτες. Δεν τα κατάφεραν όμως. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν υπέγραφε την περιβόητη «δήλωση μετανοίας», ώστε να θέσει τέρμα στο μαρτύριό του, εκείνος απάντησε: «Το έκαμα για να αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής, οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές!». Στα πλαίσια του διηγηματικού αφιερώματός του στα 60χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε την Κυριακή 17/12/2006 το παρακάτω διήγημα για τον κομμουνιστή ήρωα:

Γ. Σ.: «Δημήτρης Τατάκης»

«Ω μητέρα μου εσύ σεβαστή, κι ω εσύ που με φως γεμίζεις αιθέρα το παν, ω, για δέστε με πόσο άδικα πάσχω!»
(Από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου)
«Πέρσι τέτοια μέρα, 16 του Δεκέμβρη, πέθαινε στις φυλακές του Μακρονησιού ο Δημήτρης Τατάκης. Ετσι ξαφνικά ήρθε το μεγάλο κακό, δεν το περίμενε κανένας, δεν το πίστευε κανένας. Και πώς μπορούσε να πεθάνει ο Τατάκης; Ενάμιση χρόνο στεκόταν όρθιος, πάνω στο βράχο, ακίνητος, με το πρόσωπο αντίκρυ στην Ανατολή, με τη σκέψη και την καρδιά του δοσμένη σ' όλον τον κόσμο - και να τον δέρνει ο άνεμος και να τον μουσκέβει η βροχή, και να κρουσταλιάζει η παγωνιά το βασανισμένο κορμί του.
Ολοι τόνε ξέρανε πια στο νησί τον Δημήτρη Τατάκη. Κοντά του όμως λίγοι μπορούσαν να φτάσουν: Εκείνοι που είχαν τη δική του παλικαριά - ήταν μεγάλος ο δρόμος ίσαμε το βράχο... - κι εκείνοι που ερχόντουσαν να τον βασανίσουν. Οι άλλοι τόνε βλέπανε από μακριά, όρθιο πάντα, όλες τις ώρες.
- Ποιος είναι; ρωτούσαν.
- Ο Τατάκης.
Περνούσε η νύχτα μέσα στα βογγητά και το αίμα. Ο άνεμος ήταν άγριος. Η θάλασσα χτυπούσε δυνατά το νησί κι έφευγε σφυρίζοντας αναδιπλωμένη, στο σκοτάδι. Κάτι φωνές. Ποδοβολητά. Οι σκηνές των φυλακισμένων αγρυπνούσαν. Ψυχή δεν ξεμυτούσε. Ο θάνατος παραμόνευε. Πότε θα τελειώσει τούτη η νύχτα; Πριν χαράξει έπαυαν τα βογγητά, η θάλασσα ημέρευε, ο άνεμος έπεφτε - τραγουδούσε η σάλπιγγα εγερτήριο.
Εβγαιναν απ' τις σκηνές οι φυλακισμένοι. Ολοι κοιτούσαν προς τα κει. Στην "απομόνωση". Να, ένας ίσκιος - μόλις που τον αγγίζει ο Αυγερινός. Ορθιος πάλι. Δεν έπεσε. Στέκεται ακίνητος. Νίκησε. Αυτός μοναχός, μες στη νύχτα. Ο Τατάκης. Εφευγε ο χειμώνας, έφευγε το καλοκαίρι, ερχόταν δεύτερος χειμώνας, εκεί ο Τατάκης, εκεί κι ο βράχος.

Η ματωμένη Κυριακή της Πετρουπολης

Η Κυριακή 9 Ιανουαρίου 1905 έμεινε στην ιστορία σαν η ματωμένη Κυριακή της Πετρούπολης. Εκείνη την ημέρα η τσαρική αστυνομία και ο στρατός αιματοκύλισαν ειρηνική διαδήλωση των εργατών της πόλης που κατευθύνονταν στα ανάκτορα του Τσάρου Νικολάου Ρωμανώφ, για να υποβάλλουν υπόμνημα με τις ανάγκες τους. Η ματωμένη Κυριακή ήταν το μακρινό προανάκρουσμα της Οκτωβριανής επαναστατικής θύελλας που έβαλε την ανθρωπότητα στην εποχή του περάσματος στον σοσιαλισμό. «Για να εκτιμήσουμε σωστά τις επαναστατικές μέρες, πρέπει να ρίξουμε ένα γενικό βλέμμα στη νεότερη ιστορία του εργατικού μας κινήματος» γράφει ο Λένιν και συνεχίζει: «1885 – μαζικές απεργίες με μηδαμινή συμμετοχή εντελώς μεμονωμένων σοσιαλιστών που δεν τους συνένωνε καμιά οργάνωση. Η κυβέρνηση προβαίνει σε οικονομικές παραχωρήσεις. 1891 – συμμετοχή των εργατών της Πετρούπολης σε διαδηλώσεις. Πολιτικοί λόγοι στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Πετρούπολης. 1896: Απεργία μερικών δεκάδων χιλιάδων εργατών στην Πετρούπολη. Η κυβέρνηση προβαίνει ξανά σε οικονομικές παραχωρήσεις. Το απεργιακό κίνημα έχει γερές βάσεις σε όλη τη Ρωσία. Σύσσωμη η επαναστατική διανόηση γίνεται σοσιαλιστικη. 1901: Ο εργάτης έρχεται σε βοήθεια του φοιτητή. Αρχίζει ένα κίνημα δια.δηλώσεων. Το προλεταριάτο κατεβαίνει στους δρόμους με το σύνθημα: Κάτω η απολυταρχία! Η ριζοσπαστική διανόηση χωρίζεται οριστικά σε αστική και επαναστατική.. Η συμμετοχή των οργανώσεων της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στις διαδηλώσεις γίνεται όλο και πιο πλατιά, δραστήρια και άμεση. 1902: Η τεράστια απεργία του Ροστόβ μετατρέπεται σε επιβλητική διαδήλωση. Το πολιτικό κίνημα του προλεταριάτου δεν είναι πια προσκολλημένο στο κίνημα των αστών διανοουμένων, των φοιτητών, αλλά ξεπετιέται μόνο του άμεσα από την απεργία. Η συμμετοχή της οργανωμένης επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας είναι ακόμα πιο δραστήρια. Το προλεταριάτο κατακτά για τον εαυτό του και για τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες της δικής του επιτροπής την ελευθερία των μαζικών συγκεντρώσεων στους δρόμους. Για πρώτη φορά το προλεταριάτο αντιπαραθέτει τον εαυτό του σαν τάξη σε όλες τις άλλες τάξεις και στην τσαρική κυβέρνηση. 1903: Οι απεργίες συγχωνεύονται ξανά με την πολιτική διαδήλωση, αλλά σε ακόμα πλατύτερη βάση. Οι απεργίες αγκαλιάζουν ολόκληρη περιοχή, παίρνουν μέρος σ’ αυτές πάνω από εκατό χιλιάδες εργάτες, οι μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις επαναλαβαίνονται στη διάρκεια των απεργιών σε πολλές πόλεις».

Για τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονερα απο στελεχη της ΟΝΝΕΔ

Εικοσιτρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.
Εικοσιτρία χρόνια και η παρουσία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο κοινοβουλιο αλλά και η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά με τη παρουσία των Φαήλων, των Παπαμιμίκων και των Βορίδηδων κρατά ζεστή τη μνήμη του Ν. Τεμπονέρα και του αγώνα για παιδεία και ελευθερία.

Ενας γυμνοσαλιαγκας του συστήματος αποφαινεται:<< Μαθαμε την Ιστορία απο το ΚΚΕ, για αυτό και τη μαθαμε λαθος>>

Ενα ντοκιμαντέρ για την Αντίσταση στην κατοχή, το Δεκέμβρη του 1944 και τον εμφύλιο, θα παρουσιάσει ο «ΣΚΑΪ». Και το προπαγανδίζει καθημερινά από τις εκπομπές του. Στο πλαίσιο όμως επαφής με τους ακροατές του, χτες το πρωί δέχτηκε το ερώτημα από φοιτητή που κάνει το διδακτορικό του στις ΗΠΑ, αν στο ντοκιμαντέρ έχει μιλήσει και εκπρόσωπος του ΚΚΕ. Τι ήταν να τον ρωτήσει; Αστραψε και βρόντηξε ο ανεκδιήγητος Πορτοσάλτε. Γιατί; Μα γιατί η Ιστορία δεν είναι υπόθεση των κομμάτων αλλά των επιστημόνων! Γιατί μέχρι σήμερα την Ιστορία την έμαθε ο ίδιος από το ΚΚΕ, γι' αυτό και την έμαθε λάθος, ενώ τώρα που ένα Μέσο Ενημέρωσης σαν αυτό του αφεντικού του παρουσιάζει την Ιστορία από τη σκοπιά των αστών, παρουσιάζεται σωστά και άνοιξαν τα μάτια του! Ετσι πρέπει να ανοίξουν και τα μάτια του κόσμου! Που πρέπει να αφήσει στην άκρη την ιστορία που έγραψε το ΚΚΕ! Και στο τέλος «στόλισε» χυδαία και τον ερωτώντα, μέχρι που του είπε να πάει να πιει κανένα ουισκάκι εκεί στις ΗΠΑ! Τέτοια αθλιότητα αστικής δημοσιογραφίας. Αλλά, αν έχει δίκιο γιατί τέτοια αμετροέπεια και εμπάθεια; Τι φοβάται; Οτι το ψέμα και η διαστρέβλωση της αστικής ιστοριογραφίας δεν μπορούν να κρυφτούν;

πηγη: Ριζοσπαστης

Mεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του ΚΚΕ (μέρος 3o)

Τα βρετανικά τανκ εισβάλλουν στα γραφεία του ΕΑΜ στην Αθήνα κατά τα Δεκεμβριανά

O εφεδρικός ΕΛΑΣ Καισαριανής μετά την απελευθέρωση. Στο κέντρο η Μάνα της Καισαριανής Ευτυχία Μωρίκη

Mεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του ΚΚΕ (μέρος 2o)

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο

και τραγουδάμε και τραγουδάμε.

Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει

στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.

Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.

Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα.

Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα.

Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί.

Μαζί κι ο ουρανός και η γη.

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο

και τραγουδάμε και τραγουδάμε.

Ο ήλιος με φωνάζει, ο ήλιος με φωνάζει.

Χαρά, χαρά. Δε μας νοιάζει τι θ’ αφήσει

το φιλί μας μες στο χρόνο και στο τραγούδι.

ΕΛΑΣίτες της Δυτικής Μακεδονίας: Ν Απλούτσης, Π. Τρομάρας, Α Ράτσιος, Αχιλλέας Παπαιωάννου, Χρ. Τσέντος και ο Β. Βλάχος

Mεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του ΚΚΕ (μέρος 1ο)

Και να αδερφέ μου

που μάθαμε να κουβεντιάζουμε

ήσυχα, ήσυχα κι απλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα

δε χρειάζονται περισσότερα.

Κι αύριο λέω θα γίνουμε

ακόμα πιο απλοί.

Θα βρούμε αυτά τα λόγια

που παίρνουνε το ίδιο βάρος

σ’ όλες τις καρδιές, 

σ’ όλα τα χείλη, 

έτσι να λέμε πια

τα σύκα σύκα

και τη σκάφη σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι

και να λένε:

"Τέτοια ποιήματα

σου φτιάχνω εκατό την ώρα".

Αυτό θέλουμε κι εμείς.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε

για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, 

απ’ τον κόσμο.

Εμείς τραγουδάμε

για να σμίξουμε τον κόσμο.

Η ιστορική συνομιλία των αξιωματικών του Κόκκινου Στρατού με τους Έλληνες αξιωματικούς το 1919

Στις 8 Απριλίου του 1919, ο Επαναστατικός Κόκκινος Στρατός των Μπολσεβίκων κλείνει ήδη δύο χρόνια μαχών ενάντια στους στρατηγούς του Τσάρου αλλά και μετέπειτα ενάντια στις δυνάμεις του ξενόφερτου ιμπεριαλιστικού στρατεύματος που στήριζαν την Ουκρανική Εθνική Δημοκρατία, κράτος μαριονέτα της ρωσικής αστικής τάξης και των δυνάμεων της Γαλλίας, Γερμανίας και Πολωνίας.

Την ημερομηνία αυτή ο παλιός συνταγματάρχης της Ουκρανικής Εθνικής Δημοκρατίας Νικιφόρ Γκριγκόριεφ και νυν διοικητής της 1ης Ταξιαρχίας του Δνείπερου του Κόκκινου Στρατού, σπάει την επί μηνών πολιορκία της Οδησσού και καταλαμβάνει ολοκληρωτικά την πόλη. Κατά την κατάληψή της συλλαμβάνονται τέσσερις αξιωματικοί του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος από τις επαναστατικές δυνάμεις. Επρόκειτο για τους: Βρατσάνο, Κουρκούτη, Μακρή και Κατράκη. Μετά τη σύλληψή τους, οι Έλληνες αξιωματικοί μεταφέρονται στο διοικητήριο του Κόκκινου Στρατού όπου μετά τις πρώτες βοήθειες θα συναντηθούν με τον επιτελάρχη του Κόκκινου Στρατού Κοτόφσκι.