Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Δ. Κουτσούμπας: Να αναμετρηθεί ο λαός με τον πραγματικό αντίπαλο





πηγη: 902

 Θέλουν υποταγή...

Ο Σαμαράς επικαλείται τα περί νομιμότητας με στόχο να επιβάλει την αντιλαϊκή πολιτική


Η προσπάθεια ταύτισης των εργατικών - λαϊκών αγώνων με την εγκληματική ναζιστική δράση στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων συνεχίζεται, όπως φαίνεται από τη χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού. Γίνεται, μάλιστα, προσπάθεια να χρεωθούν στο εργατικό - λαϊκό κίνημα καραμπινάτες προβοκάτσιες, όπως αυτή στη «Μαρφίν» ή η δράση παρακρατικών ομάδων που δρώντας με στρατιωτικό τρόπο έβαζαν φωτιές σε κτίρια το Δεκέμβρη του 2008 και το Φλεβάρη του 2012, που συμμετείχαν στη δολοφονική επίθεση στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ τον Οκτώβρη του 2011.

12 Οκτώβρη 1944 κατεβαίνει από την Ακρόπολη η λαομίσητη ναζιστική σημαία

Στις 12 Οκτώβρη 1944 κατέβηκε από την Ακρόπολη η λαομίσητη ναζιστική σημαία. Λίγες ημέρες νωρίτερα ο ΕΛΑΣ είχε καταλάβει στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, ενώ την επομένη το Α’ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ εγκαταστάθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Η απελευθέρωση της Αθήνας και όλης της Ελλάδας από τη ναζιστική - φασιστική κατοχή ήταν έργο της ηρωικής πάλης του ελληνικού λαού, της εποποιίας της ΕΑΜικής Αντίστασης, της οποίας βασικός εμπνευστής και αιμοδότης ήταν το ΚΚΕ. Η ΕΑΜική αντίσταση στη χώρα μας είχε συμβολή στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών στην Ευρώπη, όπου ο σοσιαλισμός, η ΕΣΣΔ και εκατομμύρια αγωνιστές, κομμουνιστές και ο Κόκκινος Στρατός έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του φασισμού – ναζισμού. Αποτελεί καθήκον των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κάθε τίμιου ανθρώπου να μάθει ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία την ιστορική αυτή αλήθεια. Το μήνυμα είναι επίκαιρο.

Γράμμα των Ναζί προς πιθανούς Χρηματοδότες τους‏

Εισαγωγή, Μετάφραση: Moritz Erhardt [σσ. ψευδώνυμο]


[Σημείωση: Η εισαγωγή που ακολουθεί γράφτηκε πριν από τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε Πέραμα και Κερατσίνι και όσα ακολούθησαν. Επομένως είναι προφανές πως πάρα πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν σε αυτή. Πιστεύω όμως πως αυτές τις προσθήκες μπορεί και πρέπει να τις κάνει ο ίδιος ο αναγνώστης.]


Θεωρώ πως το έργο του Γερμανού κομμουνιστή ιστορικού Kurt Gossweiler "Κεφάλαιο, αυτοκρατορικός στρατός και ναζιστικό κόμμα: Τα πρώτα χρόνια του γερμανικού φασισμού 1919-1924" ("Kapital, Reichswehr und NSDAP: Die Fruehgeschichte des Deutschen Faschismus 1919-1924", επανεκδόθηκε στα γερμανικά το 2012 από τις εκδόσεις PappyRossa) είναι εξαιρετικά διεισδυτικό όσον αφορά τη φύση και τις αιτίες του φασιστικού φαινομένου.

Αλεξ. Μπαλλού στο «ΣΚΑΪ»: Θέλουν να χτυπήσουν του αγώνες του εργατικού κινήματος





πηγη: 902

Ενα ακόμα βήμα προς την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων!

Ενα ακόμα βήμα προς την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων!
Η κυβέρνηση προωθεί την πολιτική της ιδιωτικοποίησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης και όχι μέτρα, για να ικανοποιηθούν δημοσιονομικές ανάγκες.
Οσο δεχόμαστε πως η κυβέρνηση προωθεί αυτά που προωθεί, για να υλοποιήσει δεσμεύσεις του μνημονίου ή για να ικανοποιήσει γενικότερες οικονομικές αναγκαιότητες δημοσιονομικής λιτότητας και όχι πως αυτά που προωθεί είναι η πολιτική της για την Παιδεία, αποδυναμώνουμε καθοριστικά τα αιτήματά μας και τη διαπραγματευτική μας ισχύ. Οσο θεωρούμε μονόπλευρα πως η διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων είναι απλά μια καταστροφή για τα πανεπιστήμια και όχι μια επιλογή στο πλαίσιο της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης, επίσης αποδυναμώνουμε τους αγώνες μας και τις προσπάθειές μας. Αυτά προσπαθώ να αποδείξω στο κείμενο που ακολουθεί.
Τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης ζουν σε έναν κόσμο όπου συμβαίνουν «ανεξήγητα» και παράλογα φαινόμενα. Σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους η κυβέρνηση και το υπεύθυνο για την Παιδεία υπουργείο είναι «εχθρικό» στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του Πανεπιστημίου Κρήτης και κατ' επέκταση όλων των πανεπιστημίων της χώρας, προβαίνει σε «αυθαίρετες διοικητικές παρεμβάσεις», λειτουργεί ως «απρόσωπος και πανίσχυρος διοικητικός μηχανισμός», εφάρμοσε ένα «ανεκδιήγητο» σχέδιο αναδιαρθρώσεων, το σχέδιο «Αθηνά», «κωφεύει σε παρακλήσεις και διαμαρτυρίες» για ουσιώδη θέματα της ανώτατης εκπαίδευσης, αριθμό εισακτέων, συνεχείς αναθεωρήσεις του προϋπολογισμού, εννοούν μάλλον τη δραστική συρρίκνωση των πιστώσεων, και τώρα επείγεται να θέσει σε διαθεσιμότητα διοικητικούς υπαλλήλους!

Ο αστικός κόσμος στην Κατοχή



Με αφορμή την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη 1944


Επέτειος απελευθέρωσης της Αθήνας σήμερα από τη γερμανική κατοχή. Την Ελλάδα την απελευθέρωσε το ΕΑΜ με καθοδηγητή το ΚΚΕ και με το ένοπλο τμήμα του τον ΕΛΑΣ, δηλαδή η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Η αστική τάξη συνέχισε να πλουτίζει μαζί με τον κατακτητή και στην Κατοχή. Αυτά τα στοιχεία έθεταν και το ζήτημα του «ποιος - ποιον» μετά την απελευθέρωση. Που οδήγησαν στην ηρωική ταξική μάχη το Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια στον εμφύλιο και την τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Σήμερα θα δείξουμε τι έκανε ο αστικός κόσμος στην Κατοχή.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Πλήθος κόσμου στα εγκαίνια της έκθεσης «Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερo» στη Ζώνη Περάματος




Πλήθος κόσμου από τις εργατογειτονιές του Πειραιά και της Αθήνας παραβρέθηκε στα εγκαίνια της 7ης Εκθεσης Εικαστικών Τεχνών και Φωτογραφίας «Ανθρωποι, Χρώμα και Σίδερo», που έγιναν το απόγευμα, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος. Στην έκθεση συμμετέχουν συνολικά 250εικαστικοί καλλιτέχνες (ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες κλπ.), φωτογράφοι, ενώ στις παράλληλες εκδηλώσεις περιλαμβάνονται θεατρικά και μουσικά σχήματα.

ΚΚΕ: Ανακοίνωση για την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί κατακτητές





Σε ανακοίνωση για την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί κατακτητές το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Στις 12 Οκτώβρη 1944 κατέβηκε από την Ακρόπολη η λαομίσητη ναζιστική σημαία. Λίγες ημέρες νωρίτερα ο ΕΛΑΣ είχε καταλάβει στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, ενώ την επομένη το Α’ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ εγκαταστάθηκε στο κέντρο της Αθήνας. Η απελευθέρωση της Αθήνας και όλης της Ελλάδας από τη ναζιστική - φασιστική κατοχή ήταν έργο της ηρωικής πάλης του ελληνικού λαού, της εποποιίας της ΕΑΜικής Αντίστασης, της οποίας βασικός εμπνευστής και αιμοδότης ήταν το ΚΚΕ. Η ΕΑΜική αντίσταση στη χώρα μας είχε συμβολή στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών στην Ευρώπη, όπου ο σοσιαλισμός, η ΕΣΣΔ και εκατομμύρια αγωνιστές, κομμουνιστές και ο Κόκκινος Στρατός έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή του φασισμού – ναζισμού. Αποτελεί καθήκον των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, κάθε τίμιου ανθρώπου να μάθει ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία την ιστορική αυτή αλήθεια. Το μήνυμα είναι επίκαιρο.

Μάκης "Tsekourator" Βορίδης (1986): «Βία στη βία των μαρξιστών»

Στον ιντερνετικό βόθρο της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, ο σκυλοκαυγάς καλά κρατεί. Και λέμε σκυλοκαυγάς (ουδεμία διάθεση προσβολής προς τον συμπαθέστατο τετράποδο φίλο του ανθρώπου) διότι τα νεοναζί αποβράσματα βάλουν σήμεραενάντια στον ιδεολογικό τους συγγενή, τον σημερινό βουλευτή της ΝΔ Μαυρουδή Βορίδη. Ενδο-οικογενειακή σύγκρουση με λίγα λόγια για το ποιός είναι περισσότερο αντικομμουνιστής και «σωστός» φασίστας. Έτσι, τα ναζιστοειδή ξέθαψαν ένα ενδιαφέρον - αν μη τι άλλο - δημοσίευμα της χουντικής φυλλάδας "Ελληνικός Κόσμος" με ημερομηνία 27 Απρίλη 1986, τότε που ο Μαυρουδής ήταν πρόεδρος της νεολαίας ΕΠΕΝ.

Ν. Καραθανασόπουλος στο «MEGA»: Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός δεν είναι ουρανοκατέβατη




πηγη: 902

«Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε!», του Νικου Μπογιόπουλου



Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν - τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα...

Ας μη μιλάνε οι λερωμένοι


Με αφορμή έναν «λαδιάρη», που τον πιάσανε στα πράσα στο «Σωτηρία», έσπευσαν οι από καιρό έτοιμοι (οι ίδιοι που έχουν διαχρονικά αξιώσει να αντιμετωπίζονται οι εργατοπατέρες ως θεσμός - ακόμα και «βάθρο της δημοκρατίας» έχουν ονομάσει τους εκάστοτε Πολυζωγόπουλους) να χύσουν χολή για τα συνδικάτα, να κλάψουν, δήθεν, γιατί με τέτοια συνδικάτα οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν στα μνημόνια, να επιβάλουν τη θέση «αυτό είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, μια σαπίλα».

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Ν. Σοφιανός: Η Χρυσή Αυγή υπηρετεί κυκλώματα στο κέντρο της Αθήνας



Την εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (και) στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα στο κέντρο της Αθήνας, όπως και τη διαπλοκή της με συγκεκριμένα κυκλώματα του υποκόσμου που υποβάθμισαν παραπέρα τις ζωές των κατοίκων για να τους πάρουν τα ακίνητα τζάμπα ή/και να κερδοσκοπήσουν πάνω σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Και οι κομμουνιστές, κύριε; Δεν έχουν "θεωρία των άκρων" αυτοί, κύριε;


Τα δύο άκρα σύμφωνα με το "Global Wealth Report" του Ερευνητικού Ινστιτούτου της Credit Suisse του 2013: 68.7%του παγκόσμιου πληθυσμού, 3 δισεκατομμύρια 207 εκατομμύρια άνθρωποι, κατέχουν το 3% του παγκόσμιου πλούτου, δηλαδή 7.3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτοί είναι το ένα άκρο. Είναι επίσης γνωστοί, για να μιλήσουμε σχηματικά, ως παγκόσμιο προλεταριάτο.


Το άλλο άκρο είναι 32 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 0.7% του παγκόσμιου πληθυσμού, οι οποίοι κατέχουν το 41% του παγκόσμιου πλούτου: 98.7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Είναι επίσης γνωστοί ως παγκόσμια πλουτοκρατία των μονοπωλίων. Αμέσως από κάτω της βρίσκεται, μιλώντας πάντα χοντρικά, η λεγόμενη μέση και υψηλή αστική τάξη, 7.7% του παγκόσμιου πληθυσμού που κατέχει το 42.3% του πλούτου του. Το ταμπλώ το συμπληρώνει η χαμηλότερη αστική τάξη των μισθωτών και τα διάφορα μικροαστικά στρώματα και οι τάξεις της εργατικής αριστοκρατίας: 22.9% του παγκόσμιου πληθυσμού με 13.7% του παγκόσμιου πλούτου.

«Bazaar -50% σε όλα μας τα είδη», λόγω «κρίσης», στον... παράδεισο του χρυσαυγίτη...



Μισοτιμής ξεπουλάει το στοκ του το κατάστημα στρατιωτικών ειδών, ρουχισμού και αξεσουάρ «φάλαγγα», το οποίο ανήκει στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιωταρο. Μετά τις αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της οργάνωσης το μαγαζί που βρίσκεται στον Κολωνό και έχει μετατραπεί σε χώρο συγκέντρωσης των οπαδών της έχει ερημώσει.

Για τη λεγόμενη «συνταγματική ακροδεξιά»



Με αφορμή τις ραγδαίες εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στα αστικά επιτελεία για το αν είναι δυνατόν να υπάρξει στην Ελλάδα «συνταγματική Ακροδεξιά». Το ζήτημα αυτό σχετίζεται με την υπό εξέλιξη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος που περιλαμβάνει όλο το φάσμα των κομμάτων που με τον έναν ή άλλο τρόπο διαχειρίζονται ή θέλουν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό. Ετσι οι έννοιες Ακροδεξιά - Δεξιά - Αριστερά δεν μπορούν να αποδώσουν τις πραγματικές διεργασίες που γίνονται με σταθερό στόχο τη διατήρηση του αστικού κράτους, ως μηχανισμού επιβολής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Προς τι η «αντιμνημονιακή» έξαρση;

Ολοι χωράνε σε αυτό μαγαζί

Το χορό άνοιξε η «Καθημερινή», «η τρόικα να πάει σπίτι της», έγραφε την περασμένη Κυριακή. Χτες, ήταν η σειρά των «Νέων» και μάλιστα το θέτει οργισμένα. «Θα ήταν μεγάλο λάθος να ερμηνεύσει η κυβέρνηση το συντριπτικό αίτημα σταθερότητας που προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις ως μήνυμα έγκρισης ή αποδοχής της πολιτικής της. Δεν είναι παρά μια εκδήλωση ανοχής και υπομονής. Αλλά όταν η ανοχή μιας κοινωνίας εξαντλείται, τότε το οικονομικό πρόβλημα μετατρέπεται σε πολιτικό. Δεν υπάρχει περίπτωση νέου Μνημονίου. Δεν θα διαλύσουμε τη χώρα. Επειδή μιλάμε πλέον πολιτικά, αποκλείεται οι έλληνες πολίτες να τζογάρουν τη δημοκρατία και την ομαλότητα προκειμένου να πάει το πλεόνασμα από το 1,6% στο 1,8 του ΑΕΠ ή για να διευκολυνθούν κι άλλο οι απολύσεις. Θα επιλέξουν και πάλι τη δημοκρατία και τη σταθερότητα - αλλά προφανώς με μια άλλη κυβέρνηση».

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Δύο νέες επιθέσεις της Χ.Α κατά στελεχών και γραφείων του ΚΚΕ σήμερα



Καταγγελία της Κομματικής Οργάνωσης Ιωαννίνων του ΚΚΕ για επίθεση χρυσαυγιτών στα γραφεία του ΚΚΕ στην Ελεούσα.


Η Κομματική Οργάνωση Ιωαννίνων του ΚΚΕ καταγγέλλει τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής που έγραψαν συνθήματα στην πρόσοψη των γραφείων του ΚΚΕ στην Ελεούσα Ιωαννίνων, το βράδυ της Τρίτης 8 Οκτώβρη.


Η ΚΟ Ιωαννίνων του ΚΚΕ χαρακτηρίζει θρασύδειλη την πράξη των χρυσαυγιτών, τονίζοντας ότι επιβεβαιώνει για άλλη μία φορά ότι στόχος τους δεν είναι το σύστημα, αλλά το ΚΚΕ, το εργατικό κίνημα, όλοι όσοι παλεύουν και αντιστέκονται απέναντι στα αφεντικά τους, το κεφάλαιο, το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

46 χρόνια από την δολοφονία του Ερνέστο "Τσε" Γκουεβάρα

Σαν σήμερα, 46 χρόνια πριν στο χωριό Λα Ιγέρα της Βολιβίας, εκτελείται από Βολιβιανούς στρατιώτες κατόπιν διαταγής της αμερικανικής κυβέρνησης, ο Ernesto Guevara de la Serna, γνωστός ανά την υφήλιο και ως «Che». Επρόκειτο για έναν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες της παγκόσμιας ιστορίας και ένα κοινωνικό και πολιτικό σύμβολο παντοτινά διαχρονικό…

Στο βιβλίο «Cia κατά Τσε» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1997), οι τελευταίες στιγμές πριν τη δολοφονία του Αργεντινού ήρωα, περιγράφονται ως εξής…

Θ. Χιώνης στον «ΑΝΤ1»: Η κυβέρνηση θέλει να μην δίνουν τίποτα οι εργοδότες στα ασφαλιστικά ταμεία





πηγη: 902

Είναι «άκρο»;, του Νίκου Μπογιόπουλου



Η γερόντισσα, ετών 95, είναι ανασφάλιστη. Έκανε το «λάθος» στα νιάτα της να πολεμήσει το ναζισμό ως αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. Το ελληνικό κράτος την «αντάμειψε» για την ΕΑΜική της δράση με το επίδομα των… 66 ευρώ! Μέχρι τώρα η γερόντισσα τα κουτσοβόλευε με αυτά τα 66 ευρώ συν τα 340 ευρώ που έπαιρνε ως προνοιακή σύνταξη από τον ΟΓΑ. Αλλά το κράτος μας έχει προβλήματα. Κι αποφάσισε να δράσει. Κι έδρασε: Πλέον, όποιος πέραν της προνοιακής σύνταξης λαμβάνει και κάποιο άλλο - «ανεξαρτήτως ποσού» - επίδομα, τότε η προνοιακή σύνταξη κόβεται. Έτσι από δω και πέρα η 95χρονη γερόντισσα, η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, θα «ζει» με τα 66 ευρώ (όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης», 4/10/2013).

Στην ίδια μοίρα με τη γερόντισσα βρίσκονται χιλιάδες υπερήλικες ανασφάλιστοι του ΟΓΑ από τους περίπου 40.000 γέροντες που μέχρι τώρα λάμβαναν την «παροχή» των 340 ευρώ. Τώρα, ακόμα κι αυτά τα 340 ευρώ της πρόνοιας, οι κυβερνώντες που τα έχουν βαφτίσει «σύνταξη», έθεσαν προϋποθέσεις. Όχι για να τα αυξήσουν. Αλλά για να τα κόβουν! Το ίδιο θα συμβεί από την 1η του 2014 με τους 65.000 συνταξιούχους που τους κόβουν το ΕΚΑΣ.

Με εντολή η ενέδρα κατά των κομμουνιστών συνδικαλιστών


Οχι μόνο ήταν σε συνεννόηση με τους εργολάβους οι χρυσαυγίτες για τη δολοφονική ενέδρα σε βάρος των κομμουνιστών συνδικαλιστών στο Πέραμα, αλλά οι εργολάβοι έδωσαν συγκεκριμένη εντολή και οι χρυσαυγίτες την εκτέλεσαν. Το κατηγορηματικό αυτό στοιχείο κατέθεσαν χτες εργαζόμενοι και συνδικαλιστές της Ζώνης στον Ε' ανακριτή Πειραιά.

Ενιαία η αντιλαϊκή επίθεση στην ΕΕ

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ
Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ έχει προτείνει σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις γενική απεργία στις 23 Οκτώβρη. Στόχος είναι να μπουν εμπόδια στα μέτρα που τώρα εφαρμόζονται, να κερδηθούν νέες δυνάμεις στην πάλη για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής που τα επιβάλλει. Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους να δουν καθαρά τον αντίπαλο και ανάλογα να διαμορφώσουν τη στάση τους.

Ταξίδι Σαμαρά στο Ισραήλ: Ενίσχυση της «στρατηγικής συνεργασίας» προς όφελος των μονοπωλίων

Περαιτέρω εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σηματοδότησε το ταξίδι Σαμαρά στο Ισραήλ
Την περαιτέρω ενίσχυση της «στρατηγικής συνεργασίας» Ελλάδας - Ισραήλ προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων των δύο χωρών, ενταγμένη πλήρως στους ιμπεριαλιστικούς και ενεργειακούς σχεδιασμούς για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, προσυπέγραψαν χτες ο Ελληνας πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο Ισραηλινός ομόλογός του Μπ. Νετανιάχου.

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Οταν πεφτουν οι μασκες : Συνεργασία ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Παρέμβασης» - απέκλεισαν τις ταξικές δυνάμεις από το προεδρείο της ομοσπονδίας Μετάλλου



Μονόδρομος για τους μεταλλεργάτες η συσπείρωση γύρω από τις ταξικές δυνάμεις


Στον αποκλεισμό των ταξικών δυνάμεων από το προεδρείο και την Εκτελεστική Επιτροπή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου (ΠΟΕΜ) προχώρησαν με συντονισμένο τρόπο οι δυνάμειςΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και «Εργατική Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.), κατά τη σημερινή πρώτη συνεδρίαση της νέας διοίκησης της ΠΟΕΜ, μετά το πρόσφατο Συνέδριο.

(Φασιστικής) Γελοιότητας το ανάγνωσμα



Την προβοκάτσια που επιχείρησαν να στήσουν σε βάρος του ΚΚΕ οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες (όπως αποκαλύπτεται και από τις συνομιλίες τους, οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν) ώστε να «φορτώσουν» το δολοφόνο του Π. Φύσσα ως τάχα πρώην κομμουνιστή, επανέλαβε ο τρισάθλιος χρυσαυγίτης βουλευτής Αρβανίτης. Μάλιστα, μετά τον Καρατζαφέρη, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί επαναλαμβάνει αυτήν την χρυσαυγίτικης κοπής άθλια συκοφαντία (ξέρει αυτός από συκοφαντίες…) ο Αρβανίτης ισχυρίστηκε ότι «ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα δεν ήταν χρυσαυγίτης. Ήταν κομμουνιστής, ο οποίος διείσδυσε στις τάξεις του κόμματός μας με σκοπό να διαπράξει φόνο και να συλληφθεί»! Μιλάει ο εκπρόσωπος των ναζί χρυσαυγιτών, των πολιτικών απόγονων δηλαδή των ναζί που έχουν πάρει ντοκτορά στις προβοκάτσιες!

Η Λιανα Κανέλλη χθες βραδυ στο Μεγκα


Χρ. Κατσώτης στο «ΜΕΓΚΑ»: Το πρωτογενές πλεόνασμα βασίζεται σε ερείπια






πηγη: 902

Απολύθηκε γιατί ζήτησε την καταδίκη της δράσης της Χρυσής Αυγής


Σε τρομοκρατική απόλυση ενός εργαζόμενου προχώρησε η διεύθυνση της «ΠΙΤΣΟΣ»,επειδή αυτός απευθύνθηκε στο επιχειρησιακό σωματείο, ζητώντας από το ΔΣ να καταδικάσει τις δολοφονικές ενέργειες της φασιστικής-ναζιστικής Χρυσής Αυγής σε βάρος εργατών στο Πέραμα και στο Κερατσίνι.

Ο πρόεδρος του σωματείου αρνήθηκε κατηγορηματικά να πάρει θέση και να καταδικάσει τα γεγονότα, με τη γελοία δικαιολογία ότι αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το σωματείο της «ΠΙΤΣΟΣ».

Παλιά θεωρία ίδια η στόχευση





Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Παίρνουν αφορμή από τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και λένε («Καθημερινή της Κυριακής» 6/10/2013, Θ. Βερέμης): «Ακούμε από τα ΜΜΕ να γίνεται λόγος για τη σχέση της περιόδου κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα με τις συνθήκες που επέτρεψαν την κατίσχυση του ναζισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933)».

Λέει ο ίδιος: «Ας μην ξεχνάμε τη διάχυτη ανομία που ανεχόμαστε χρόνια τώρα. Οι καταστροφές και οι λεηλασίες στην Αθήνα (η δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στη Marfin), τα γεγονότα της Κερατέας και των Σκουριών... οι απερίγραπτες δηλώσεις συνδικαλιστών, οι βανδαλισμοί σε βάρος κτιρίων, οι θανατηφόρες επιθέσεις κατά μεταναστών, οι λήψεις αποφάσεων από ελάχιστες μειοψηφίες σε πανεπιστήμια και συνδικαλιστικές οργανώσεις, η χρησιμοποίηση των μαθητών για αλλότριους σκοπούς, οι συνεχείς μεθοδεύσεις πρυτάνεων εναντίον κάθε αλλαγής στα ΑΕΙ».

Η «Καθημερινή», σήμερα και η «Καθημερινή», τότε..



Προχτές η «Καθημερινή» έπιασε στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη (σ.σ.: Η «Καθημερινή» να πιάνει στο «στόμα» της τον Πλουμπίδη είναι από μόνο του ήδη αρκετά αηδιαστικό). Βέβαια, δεν την έπιασε ο πόνος. Ο στόχος ήταν άλλος: Η «Καθημερινή» βάλθηκε να ενημερώσει τους αναγνώστες της για τα «εγκλήματα του ΚΚΕ»...

Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να υπερασπιστούμε ούτε τον Πλουμπίδη, ούτε το ΚΚΕ, έναντι της «Καθημερινής». Δεν το έχουν ανάγκη.

Αλλά όταν μιλάει η «Καθημερινή» για τον Πλουμπίδη και το ΚΚΕ, όταν μιλάει η «Καθημερινή» για «εγκλήματα» (και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς, όπως σήμερα), καλό είναι να ξέρουμε ποιος μιλάει.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Βιντεο της ΚΝΕ για τη Χρυση Αυγη





«Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερο» - Για 7η φορά η εικαστική έκθεση στο Πέραμα

Επίσκεψη μαθητών στην περσινή έκθεση στη Ζώνη


Κάλεσμα προς τους εργαζόμενους να επισκεφθούν και να στηρίξουν ακόμη περισσότερο τη φετινή 7η Έκθεση Εικαστικών Τεχνών και Φωτογραφίας «Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερo» που πραγματοποιείται μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, από τις 11 μέχρι τις 20 Οκτώβρη, πάντα με ελεύθερη είσοδο και πάντα με το σύνθημα «Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού και η τέχνη όπλο του».

Ν. Σοφιανός στο «ΜΕΓΚΑ»: Το λαϊκό κίνημα μπορεί να κόψει τα χέρια της Χρυσής Αυγής





πηγη: 902

Κάτι λείπει από το "κάδρο", του Νίκου Μπογιόπουλου




Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο«πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της(αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Ρουφιανέψτε αλλήλους


   Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος βρίσκεται εδω και λίγες μέρες στη φυλακή. Παρα τη φιλότιμη προσπάθεια του να αποποιηθεί των ευθυνών του για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η κατάθεση του τομεάρχη της Χ.Α στη Νίκαια Γιώργου Πατέλη οδήγησε το γραμματέα των νεοναζί  στη γυναικεία πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού οπου κρατείται. Στην πραγματικότητα τα δυο φασιστοειδή στην προσπάθεια τους να ελαφρύνουν τη θέση τους επιβαρύνοντας τους άλλους απλά απέδειξαν οτι είναι άξιοι συνεχιστές των ιδεολογικών τους προγόνων οι οποίοι εκτελούσαν χρέη ρουφιάνου των κατοχικών αρχών. Η βασική διαφορά βέβαια είναι οτι ενω τότε κατέδιδαν αγωνιστές για να εξασφαλίσουν το κατι παραπάνω τώρα αλληλοκαρφώνονται  για να σώσουν το τομάρι τους. 

Για τη θεωρία των δύο άκρων



Τα «άκρα» μέσα στην κοινωνία




Η καθυστερημένη δικαστική δίωξη και καταδίκη των ναζιστικών εγκληματικών ενεργειών της Χρυσής Αυγής συνοδεύεται από τη θεωρία των «δύο άκρων», του «δεξιού και αριστερού εξτρεμισμού», της «καταδίκης της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται», θεωρίες που έχουν ως βάση τους την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, του λεγόμενου «μαύρου και κόκκινου ολοκληρωτισμού», που εδώ και χρόνια επεξεργάστηκε η «Μαύρη Βίβλος» της ΕΕ.

Ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις της θεωρίας των «δύο άκρων», τη διαβάθμιση της προβολής της και την ποικιλία των φορέων της, η απόρριψή της πρώτ' απ' όλα από την εργατική αλλά και τη λαϊκή πλειοψηφία είναι αναγκαιότητα, αλλά και δείκτης της πορείας ιδεολογικής - πολιτικής χειραφέτησής τους από την αστική ιδεολογία και πολιτική.

Στους δημοσιογραφικούς σχολιασμούς που συνόδευσαν τα ευρήματα πρόσφατης δημοσκόπησης της ALCO, αναφέρεται ότι δεν μπόρεσε ν' απαντήσει το 40% των ερωτηθέντων «ποιο είναι το άλλο άκρο, αν το ένα είναι η Χρυσή Αυγή», ενώ το 21% απάντησε «το ΚΚΕ», το 15% απάντησε «ο ΣΥΡΙΖΑ» και το 24% «άλλα κόμματα». Οπωσδήποτε και το ίδιο το ερώτημα είναι αποπροσανατολιστικό, οδηγεί τουλάχιστον στη σύγχυση.

Από την αστική ιδεολογία και πολιτική, συνειδητά χρησιμοποιούνται αποπροσανατολιστικές ορολογίες και διαχωρισμοί, όπως «δύο πολιτικά άκρα», «δύο εξτρεμισμοί», «δύο ακραίες αντιπολιτεύσεις».



Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις, τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.



Oι εκ διαμέτρου αντίθετες βασικές τάξεις υπάρχουν σήμερα, στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, στην Ελλάδα, όπως υπήρχαν και στο παρελθόν, σε όλη την ιστορία των ταξικών κοινωνιών. Στη δουλοκτητική κοινωνία τα «άκρα» ήταν η τάξη των δουλοκτητών και η τάξη των δούλων, στη φεουδαρχική η τάξη των φεουδαρχών και η τάξη των δουλοπάροικων.

Ανάμεσα στις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες βασικές κοινωνικές δυνάμεις του κάθε κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις είτε ως νέες ανερχόμενες (αυτό αφορούσε την αστική όσο ακόμα κυριαρχούσε πολιτικά η φεουδαρχική) είτε ως προγενέστερα κατάλοιπα, τα οποία για κάποια ιστορική περίοδο συμπορεύονται με την άρχουσα εκμεταλλευτική κοινωνική δύναμη ή ενσωματώνονται πλήρως σε αυτήν (π.χ. η παλιά αριστοκρατία, οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και αγροτικής παραγωγής στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία).

Η εργατική τάξη (που υφίσταται την εκμετάλλευση) και η τάξη του κεφαλαίου (η εκμεταλλεύτρια τάξη) είναι τα δύο «άκρα» μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Η δεύτερη, αν και πολύ μικρή μειοψηφία, τρέφεται, υπάρχει από την εκμετάλλευση της πρώτης, την εξουσιάζει, επιβάλλει τη θέλησή της, την αναγκαστική εκμεταλλευτική - οικονομική σχέση στην κοινωνική εργασία, δηλαδή τη σχέση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα: τον ιδεολογικό πειθαναγκασμό (εκπαίδευση, ΜΜΕ), τον πολιτικό πειθαναγκασμό (κυβερνητικές πολιτικές εναλλαγές μέσα στο σύστημα), τον κατασταλτικό (εργοδοτική απειλή, ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας κ.λπ.). Ολα παίρνουν τη μορφή ενός πλέγματος νομικών σχέσεων που εμφανίζεται σαν να εξασφαλίζει «ισορροπίες» μεταξύ των αντίθετων κοινωνικών δυνάμεων, σαν να υφίσταται πάνω από τις ταξικές αντιθέσεις, σαν να εκφράζει μια ενότητα και ολότητα, την «εθνική», η οποία προστατεύεται από «το νόμο των νόμων», το Σύνταγμα. Ετσι, η βία της κυρίαρχης τάξης εμφανίζεται ως προστασία της νομιμότητας. Η βία της αστικής εξουσίας παίρνει τη μορφή της «εθνικής» προστασίας και το εκάστοτε δικονομικό σύστημά της εμφανίζεται ως «ανεξάρτητη» αρχή. Η κινητικότητα των νόμων και η ευελιξία του δικαστικού πειθαρχικού μηχανισμού είναι μέρος της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου.

Στην καπιταλιστική κοινωνία, η υποδούλωση του ανθρώπου είναι απολύτως οικονομική (κι όχι φυσική), γι' αυτό είναι και λιγότερο εμφανής. Γι' αυτό και είναι πιο πολύπλοκα δομημένος ο μηχανισμός επιβολής της οικονομικής υποδούλωσης, της ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης, πιο πολύπλοκη και φαινομενικά εκλεπτυσμένη η νομική έκφραση αυτής της φυσικής ελευθερίας που υποτάσσεται μόνο στις εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα Συντάγματα στον καπιταλισμό κατοχυρώνουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αλλά και την ατομική ελευθερία.

Σε κάθε περίοδο ή φάση της καπιταλιστικής πορείας, ο καπιταλιστικός στόχος, η κυρίαρχη τάση στον αστικό (καπιταλιστικό) πολιτικό στόχο, παίρνει «εθνική», «πατριωτική» (καθολική στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού κράτους) διάσταση. Π.χ. τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ως εθνική υπόθεση η έξοδος από την οικονομική κρίση, η ανάκαμψη, επομένως η άνοδος της ανταγωνιστικότητας, η επίτευξη εξαγωγών, η εξαφάνιση του ελλείμματος μεταξύ κρατικών εσόδων και κρατικών δαπανών σε ετήσια βάση, στόχοι που δήθεν απαιτούν εξίσου θυσίες απ' όλες τις κοινωνικές δυνάμεις. Το πολύ πολύ να υπάρξει διάσταση απόψεων, πολιτική αντιπαλότητα για τις αναλογίες των θυσιών ανάμεσα στις τάξεις, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ή και για τις αναλογίες των αναγκαστικών απωλειών ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου. Τις τελευταίες μέρες μετατέθηκε κάπως ο «εθνικός», «πατριωτικός» στόχος στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, στην καταπολέμηση του ναζισμού, στην υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας. Αλλά και σε αυτόν τον εθνικό στόχο υπάρχει η «εντός των τειχών» πολιτική αντιπαράθεση: Από τη μια, ο κυβερνητικός πόλος που επικεντρώνει στην προστασία της «έννομης τάξης», της αστικής κοινοβουλευτικής και συνταγματικής νομιμότητας. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ που στο «Συνταγματικό Τόξο» αντιπαραθέτει το «Συνταγματικό και Αντιμνημονιακό Τόξο».

Οι μεν θριαμβολόγησαν για «νίκη της δημοκρατίας», οι δε ζήτησαν επίσπευση των εκλογών ώστε οι μνημονιακές δυνάμεις να χάσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη διακυβέρνηση που τροφοδότησαν το ναζισμό, να την κερδίσουν οι αντιμνημονιακές.

Και οι μεν και οι δε έχουν το ρόλο τους στο αστικό πολιτικό σύστημα, στην αναμόρφωσή του, εξυπηρετούν την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου ως επί το πλείστον με τη μορφή της αστικής δημοκρατίας. Είναι δευτερεύουσα η μεταξύ τους πολιτική αντιπαλότητα ως προς το ποια πολιτική δύναμη εκκόλαψε το «αυγό του φιδιού»: Η μνημονιακή πολιτική και ανοχή των κυβερνητικών κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ προς τις αναρχοαυτόνομες βιαιότητες, όπως υποστηρίζει η ΝΔ.

Βέβαια, όπως έχει ήδη αποδειχθεί και ιστορικά, όταν η αστική τάξη νιώσει ότι τείνει ν' απειληθεί η εξουσία της, γίνεται ανοιχτά επιθετική, τρομοκρατική απέναντι στο εργατικό (με την πιο άγρια επίθεση στην απεργιακή κινητοποίηση) και πρώτ' απ' όλα στο κομμουνιστικό κίνημα. Δεν είναι τυχαία η τοποθέτηση του πρωθυπουργού για «άλλη ακραία αντιπολίτευση, που λέει να βγούμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ».

Δεν ήταν τυχαίο το σχέδιο τροπολογίας στο νόμο για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, που ενεργοποιούσε ως κακουργηματικές αιτίες της διεύθυνσης κομμάτων την εσχάτη προδοσία κ.λπ. Το αστικό κράτος στην Ελλάδα άσκησε την πιο ανοιχτή βία σε βάρος του κομμουνιστικού, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με θανατικές εκτελέσεις στελεχών του, υπό το χαλκευμένο πρόσχημα της εσχάτης προδοσίας και κατασκοπείας.

Ομως, η δυναμική τέτοιων κι άλλων πρακτικών απροκάλυπτης τρομοκρατίας και βίας από το καπιταλιστικό κράτος, τελικά -και στο παρελθόν συνέβη- αγγίζει και άλλες πολιτικές δυνάμεις, σοσιαλδημοκρατικές, αστικές, ρεφορμιστικές. Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να συσκοτίζει την ταξική ανάλυση των πολιτικών φαινομένων, την έλλειψη κριτικής σε κόμματα που μπορεί να χτυπηθούν από τα σκάγια της ωμής αντεργατικής και αντικομμουνιστικής επίθεσης.

Η υλική βάση των ιδεολογικών - πολιτικών διαφοροποιήσεων μέσα στην αστική τάξη

Αν και η ταξική διαφοροποίηση είναι η βάση για την ιδεολογική και πολιτική διαφοροποίηση μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, αν και η πολιτική εκφράζει τα γενικά συμφέροντα της κάθε τάξης, η έκφραση αυτών των γενικών συμφερόντων δε γίνεται μονοσήμαντα, πρώτ' απ' όλα για την κυρίαρχη τάξη, την τάξη του κεφαλαίου.

Με άλλα λόγια, δεν είναι ένα το κόμμα της αστικής τάξης σε κάθε κράτος. Η ύπαρξη περισσότερων αστικών κομμάτων δεν είναι ζήτημα προσωπικών φιλοδοξιών που βρίσκουν έτσι διέξοδο, παρ' όλο που ο ατομισμός διαπερνά όλη την αστική ιδεολογία, τη διαπαιδαγώγηση, την αστική εκπαίδευση, όλες τις κοινωνικές σχέσεις, βέβαια και τις πολιτικές, αφού βάθρο της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Ωστόσο, η συγκρότηση και η εξέλιξη των αστικών κομμάτων έχουν τη ρίζα τους στην ιστορική διαμόρφωση και εξέλιξη της αστικής τάξης ως ιδιοκτητών μέσων παραγωγής δυνάμει ικανών να χρησιμοποιήσουν ξένη μισθωτή εργασία, ν' αποσπάσουν ξένο υπερπροϊόν. Εχουν τη ρίζα τους στην εσωτερική διαστρωμάτωση της αστικής τάξης, εξελίσσονται ακολουθώντας την εξέλιξη αυτής της διαστρωμάτωσης, την ιστορική διαδρομή συντηρητικοποίησης - αντιδραστικοποίησης της αστικής τάξης, την πορεία των εσωτερικών και εξωτερικών συμμαχιών της, τις ανάγκες αστικών προσαρμογών. Ολες αυτές οι διαφορές αποτυπώνονται σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο. Π.χ. στην Ελλάδα, αστικά κόμματα που ήταν περισσότερο συνδεδεμένα με το εφοπλιστικό και το τραπεζικό κεφάλαιο ήταν πιο φιλελεύθερα από τα κόμματα που εκπροσωπούσαν μικρότερη βιομηχανική καπιταλιστική παραγωγή, εσωτερικό εμπόριο, μεγάλη αγροτική παραγωγή κ.λπ. Τα αστικά κόμματα, που ήταν πιο αποφασισμένα να συγκρουστούν με το θεσμό της βασιλείας ως προς ουσιαστικές λειτουργίες της εξουσίας (αρχηγία στρατού, εντολή διαμόρφωσης ή διάλυσης κυβέρνησης), που ηγήθηκαν ορισμένων εκσυγχρονισμών στο εποικοδόμημα (π.χ. στην επίσημη φιλολογική γλώσσα) είχαν πιο έντονα αστικοδημοκρατικό ιδεολογικό - πολιτικό στίγμα. Τουλάχιστον μέχρι το πρώτο μισό του 20ού αιώνα υπήρχαν αστικά κόμματα φιλικά προσκείμενα προς το Ηνωμένο Βασίλειο (Μεγάλη Βρετανία) κι άλλα φιλικά προσκείμενα προς τη Γερμανία.

Αν και τα γενικά συμφέροντα της καπιταλιστικής κοινωνίας στο μονοπωλιακό στάδιο της εξέλιξής της απορρέουν από τα γενικά συμφέροντα των μονοπωλίων, του συγκεντρωμένου κεφαλαίου, ωστόσο στην πολιτική, στα αστικά κόμματα αποτυπώνονται και οι αντιθέσεις που πηγάζουν από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, την ανισομετρία, την τάση ανακατατάξεων.

Σε δύσκολες φάσεις για την αστική εξουσία -και τέτοια φάση είναι το ξέσπασμα βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, όπως από το 2008 στην Ελλάδα- γίνονται πιο εμφανείς οι ενδοαστικές διαφορές, οξύνονται οι αντιθέσεις με άλλα καπιταλιστικά, ακόμα και άμεσα σύμμαχα κράτη, είναι δυνατόν ακόμα και ν' ανατραπούν συμμαχίες, να συγκροτηθούν νέες κ.λπ.

Αρκεί να σκεφτούμε όλη την πολιτικο-οικονομική φιλολογία για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τη γνωστή ως «Grexit», το ευρύ φάσμα (από τον εθνικισμό μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία και το σύγχρονο οπορτουνισμό) των πολιτικών απόψεων περί κατοχής της Ελλάδας και της Ευρωζώνης από τη Γερμανία.

Αρκεί να σκεφτούμε την αντίδραση που προκάλεσε σε αστικές δυνάμεις η πρόσφατη κυβερνητική παρέμβαση με τη «φωτογραφική» τροποποίηση της νομοθεσίας περί εταιρικού μετασχηματισμού, που αποσκοπούσε στην υπεράσπιση των κεφαλαιακών συμφερόντων μερίδας μετόχων πέραν του κύριου μέτοχου του Ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ.

Και βέβαια μπορούμε ν' αναφερθούμε σε πλήθος παραδειγμάτων, μεταξύ των οποίων τα διαφορετικά σενάρια που διαμορφώνονταν, ακυρώνονταν ή τελικά προωθήθηκαν (μετάβαση του Σ. Λάτση από το μετοχικό κεφάλαιο της Eurobank σ' εκείνο της Εθνικής) σε σχέση με τη συγχώνευση της Εθνικής Τράπεζας με την Eurobank, παλιότερα με άλλη μεγάλη τράπεζα κ.λπ.

Μπορούμε ιδιαίτερα να σημειώσουμε τη σημερινή πολιτική αντιπαράθεση σε σχέση με τους φόρους ακινήτων (βεβαίως των μεγάλων ιδιοκτησιών), των επιχειρησιακών κερδών και των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων.

Μπορούμε να θυμηθούμε την πρόσφατη κριτική του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση, γιατί θεωρεί ως ατμομηχανή της ανάκαμψης μονόπλευρα τον τουρισμό και τη ναυτιλία κι όχι και τη βιομηχανία.

Η αστική ιδεολογία συνολικά παραδέχεται την ύπαρξη τέτοιων διαφοροποιήσεων, δίνοντάς τους ιδεολογικοπολιτικούς διαχωρισμούς: άκρα δεξιά, δεξιά, κεντρο-δεξιά, κέντρο, κεντρο-αριστερά ή και αριστερά, κρύβοντας όμως τη θεμελιακή, κοινή θέση τους: Την αποδοχή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Ας μη μας φανεί περίεργο, επειδή κάποια κόμματα που χαρακτηρίζονται ως «αριστερά», π.χ. παλιότερα το ΠΑΣΟΚ, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, διανθίζουν τα προγράμματά τους με αναφορές περί δημοκρατικού σοσιαλισμού. Το κύριο είναι ότι δεν αρνούνται την καπιταλιστική ιδιοκτησία, αναφέρονται σ' αυτήν μιλώντας για «υγιή» ιδιωτική επιχειρηματικότητα και υποστηρικτική προς αυτήν κρατική επιχειρηματικότητα (όπως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ).

Με άλλα λόγια, η αστική ιδεολογία συνηθίζει να τοποθετεί στην αριστερά τα αστικοποιημένα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, τις νέες αποσχίσεις από το κομμουνιστικό κίνημα, ενώ χαρακτηρίζει ως «άκρα αριστερά» τα ΚΚ αλλά και αναρχοαυτόνομες ομάδες.

Ο ναζισμός ως «δεξιό άκρο» και η θέση του στην αστική δημοκρατία

Η ποινική δίωξη στελεχών της Χρυσής Αυγής για ναζιστικές - εγκληματικές ενέργειες τροφοδότησε τα περί «νίκης της δημοκρατίας», «εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου», «καταδίκης της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται».

Παράλληλα, προβάλλεται κατά κόρον ότι η αστική δημοκρατία είναι ευρύχωρη, μπορεί να γεννά και να ανέχεται ακόμα και πολιτικές δυνάμεις που από το χαρακτήρα τους αμφισβητούν την ύπαρξή της, αρκεί να μην ενεργούν με ακρότητα που πλήττει την ύπαρξή της, να μη θίγουν τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ατομική ελευθερία για ατομική ιδιοκτησία.

Σε αυτό το πνεύμα ήταν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά στη Νέα Υόρκη, αναφερόμενος στις συλλήψεις του επικεφαλής και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, δηλώσεις που συμπληρώθηκαν, χαρακτηρίζοντας ακρότητα τις θέσεις για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η θεωρία των «πολιτικών άκρων και των ακροτήτων ενεργειών» ή της «εκτός Συνταγματικού Τόξου δράσης» είναι βολική για τη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, για τη χειραγώγησή τους. Εμποδίζει τη διαμόρφωση ταξικού πολιτικού κριτηρίου, την απόρριψη κάθε κόμματος - φορέα της καπιταλιστικής εξουσίας, πέρα από πλαστούς δεξιούς κι αριστερούς, άκρα - δεξιούς και άκρα - αριστερούς διαχωρισμούς.

Και βέβαια η Χρυσή Αυγή είναι στο άκρο της αστικής ιδεολογίας, εκφράζοντας ακραίο εθνικισμό και ρατσισμό για λογαριασμό της αστικής τάξης, που έχει την εξής αντιφατική ιδεολογική συσχέτιση με την καπιταλιστική ανάπτυξη, την τάση διεθνοποίησής της: Αλλοτε στο όνομα της ανωτερότητας της φυλής, του έθνους, εξαπολύει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως συνέβη με τη Γερμανία, για να διευρύνει τον έλεγχο στη διεθνή αγορά. Αλλοτε ο εθνικισμός και ο ρατσισμός ουσιαστικά έρχονται σε σύγκρουση με το άνοιγμα αγορών, συνόρων, τη σάρωση γλωσσικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών διαφορών που εμποδίζουν τη διεθνή κίνηση του κεφαλαίου.

Η ναζιστική, δηλαδή η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, που αποτελεί μείξη του εθνικισμού με μικροαστικές σοσιαλιστικές απόψεις που τίποτα κοινό δεν έχουν με τη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, αλλά και η ναζιστική πρακτική συνιστούν «άκρον» της καπιταλιστικής αντίδρασης. Ως τέτοιο είναι γέννημα του καπιταλιστικού εποικοδομήματος, προπορεύεται στην πιο βρώμικη αντικομμουνιστική, την τρομοκρατική κι εγκληματική επίθεση ενάντια στο επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενάντια στο ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΠΑΜΕ), υπερβαίνοντας και αυτούς τους αστικούς νόμους.

Οι «εθνικιστικές» και «ρατσιστικές» ιδέες του ναζισμού - φασισμού είναι η μάσκα - προσωπείο για να μη φανεί από την αρχή ότι είναι το προχωρημένο φυλάκιο του κράτους των καπιταλιστών. Αυτές οι ακραία αντιδραστικές ιδέες είναι και προσχηματικές, προκειμένου να προσεταιριστούν ταξικά άπειρες μάζες, να δώσουν αντιδραστική διέξοδο σε φαινόμενα όπως της μεγάλης ανεργίας.

Ας θυμηθούμε πόσο έγκαιρα το ΚΚΕ μίλησε για τις διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, με καπιταλιστές, με τα υποπροϊόντα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως το εμπόριο γυναικών και παιδιών, ναρκωτικών, το κύκλωμα της νύχτας.

Ας θυμηθούμε την αντίδραση του ΚΚΕ στο αυξημένο εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του Μάη 2012, όταν κάλεσε «να διορθώσουν την ψήφο τους» στις εκλογές του Ιούνη 2012 όσοι και όσες, ιδιαίτερα νέοι άνεργοι, πίστεψαν ότι η Χρυσή Αυγή εναντιωνόταν στη διαφθορά των αστών πολιτικών και κυβερνητικών παραγόντων, ότι αποτελούσε οργάνωση υπεράσπισης των ανέργων, των φτωχών, προστασίας από την εγκληματικότητα αλλοδαπών.

Δεν είναι άξιον απορίας, όπως κυριάρχησε σε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, γιατί το σύστημα (κυβέρνηση, δυνάμεις καταστολής, δικαστικές αρχές κ.λπ.) επέδειξε ανοχή σε ναζιστικές εγκληματικές ενέργειες: επιθέσεις, τραμπουκισμούς, τρομοκρατία κ.λπ., αλλά κινητοποιήθηκε όταν η εν ψυχρώ δολοφονία δεν έγινε δυνατό να αποδοθεί σε «συμπλοκή» μεταξύ «ακραίων» πολιτικών ομάδων (όπως επιχειρήθηκε στο Πέραμα) ή να χρησιμοποιηθεί προβοκατόρικα ενάντια στο ΚΚΕ, όπως επιδίωξαν Χρυσαυγίτες.

Δεν είναι επίσης περίεργο γιατί η κυβερνητική πολιτική δεν ταυτίζεται με την πρακτική της Χρυσής Αυγής, ακόμη και ως προς τον αντικομμουνισμό, χωρίς να χάνει και την ευκαιρία για περαιτέρω αντιδραστικοποίηση του νομοθετικού πλαισίου, για περιορισμό της κοινοβουλευτικής παρουσίας του ΚΚΕ.

Βέβαια, δε χάνει την ευκαιρία να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ ν' αποβάλει αντιφάσεις της πολιτικής του, της συγκρότησής του που μπορεί να εκληφθούν ως αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας και των στρατηγικών επιλογών ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Αυτή η τακτική δεν απαλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις δικές του ευθύνες. Εχει ευθύνη γιατί καλλιεργεί την απατηλή άποψη ότι οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις μπορούν να δουν καλύτερες μέρες αν αναδείξουν με την ψήφο τους κυβέρνηση που θα λειτουργήσει καλύτερα την αστική δημοκρατία, γενικά τους αστικούς θεσμούς.

Είναι βαρύτατες οι ευθύνες των δυνάμεων που σήμερα συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έδωσαν «αριστερό» άλλοθι στην απομαζικοποίηση των εργατικών σωματείων. Ευθύνονται για τον εκφυλισμό των απεργιακών κινητοποιήσεων, για τη σύμπραξη με τις κυβερνητικές και ευρωενωσιακές ηγεσίες στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα. Ευθύνονται γιατί κραύγαζαν μαζί με τους φασίστες στις πλατείες ενάντια στον εργατικό συνδικαλιστικό πόλο του ΠΑΜΕ, συγκάλυψαν τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο, υιοθετώντας το σύνθημα «έξω τα κόμματα». Ευθύνονται, γιατί μιλώντας για «αυθόρμητο» κίνημα, συγκάλυψαν τον ιστό ανάμεσα σε αναρχοαυτόνομους - ασφαλίτες - παρακρατικούς - ναζιστές, κι αυτό πέρα από αγνές προθέσεις κάποιων αναρχοαυτόνομων.

Και επειδή, καλώς ή όχι, συχνά γίνεται λόγος για το όλο ή μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, να σημειώσουμε ότι κι εκείνο το μέρος που υπερασπίζεται την «αριστερή», που μιλά ακόμα και για «ανατρεπτική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρύψει ότι ο ανατρεπτικός του στόχος αφορά την κυβέρνηση συγκεκριμένων αστικών κομμάτων κι όχι την αστική εξουσία, ότι ουσιαστικά συμφωνεί στο στόχο της «εθνικής αντιμνημονιακής σωτηρίας», την οποία γενικά δεν αποκλείουν και δυνάμεις του κεφαλαίου, προσβλέπει σ' ένα φθαρμένο και ξεπερασμένο καπιταλιστικό παρελθόν.

Σε τελευταία ανάλυση, η αστική εξουσία σε ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο χρειάζεται και γεννά το πιο αντιδραστικό πολιτικό άκρο της, αλλά και το φαινομενικά «ριζοσπαστικό» δικό της άκρο, όπως είναι τα λεγόμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που πάντα πιστά υπηρέτησαν το σύστημα, έβαλαν φρένο στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών μαζών, έδωσαν τη σκυτάλη σε αναβαπτισμένα φιλελεύθερα αστικά κόμματα ή και στο ναζισμό, όπως στη Γερμανία. Αναπαράγει τα «άκρα» της, ανανεώνοντας την οργανωτική μορφή τους, καταργώντας αλλά και δημιουργώντας νέα κόμματα.

Αυτό αφορά και το ναζισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η καπιταλιστική καταστολή απέναντι στο ναζισμό, όπως στη Γερμανία στη δεκαετία του 1920, τελικά δεν οδήγησε στην εξάλειψή του, που επανήλθε σε λιγότερο από 10 χρόνια δριμύτερος και αναδείχθηκε στη διακυβέρνηση μέσα από τις λειτουργίες της αστικής δημοκρατίας.

Τις τελευταίες μέρες, πολλά ακούγονται και περί ιστορικής μνήμης, γιατί ο ναζισμός οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η εξαπόλυση ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν είναι αποκλειστική ναζιστική - φασιστική επιλογή. Αρκεί να θυμηθούμε ότι δεν ήταν ναζιστικά τα κυβερνητικά κόμματα που σχεδίασαν - εξαπέλυσαν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κ.λπ., τις πρόσφατες σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στη Συρία, στο Ιράν.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολιτική οργάνωση της αντικειμενικά επαναστατικής κοινωνικής δύναμης

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι ιδεολογικό - πολιτικό «αριστερό άκρο» του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι η ιδεολογική - πολιτική οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, της κοινωνικής δύναμης που αποτελεί το φορέα της κοινωνικής παραγωγής, επομένως και της κοινωνικής προόδου.

Η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη γεννά το νεκροθάφτη της, όπως πρωτοανέδειξε ο Κ. Μαρξ. Αντικειμενικά, η επαναστατικότητα της εργατικής τάξης απορρέει από τη θέση της στην κοινωνική παραγωγή, που σημαίνει: Η παραγωγή πρώτ' απ' όλα μέσων παραγωγής, σύγχρονων μηχανημάτων για την οργάνωση όλων των κοινωνικών λειτουργιών (Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, προστασίας από φυσικά φαινόμενα), όλων των σύγχρονων προϊόντων ατομικής κατανάλωσης, πραγματοποιείται από την ταυτόχρονη και συντονισμένη εξειδικευμένη εργασία πολλών ανθρώπων μαζί, που η ατομική εργασία του καθενός συμβάλλει στο τελικό προϊόν.

Αυτή η κοινωνικοποίηση της παραγωγής έρχεται σε αντίθεση με την ατομική, καπιταλιστική ιδιοκτησία σε αυτά τα αναπτυγμένα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Η τεχνολογική πρόοδος κάνει δυνατή τη δραστική μείωση του γενικού χρόνου εργασίας, αλλά το κεφάλαιο την πραγματοποιεί σε βάρος της λαϊκής ευημερίας, αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης. Αυτό σημαίνει κοινωνική και πολιτική αντίδραση, η οποία αργά ή γρήγορα θα σαρωθεί, θα ανατραπεί από την εργατική και λαϊκή εξέγερση, με την πολιτική επανάσταση που θα οδηγήσει στην εργατική εξουσία και θα πραγματοποιήσει την κοινωνική ανατροπή, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η πολιτική επανάσταση θα γίνει όχι όταν το «επιτρέψουν» οι καπιταλιστικοί νόμοι, αλλά όταν θα έχουν ταυτόχρονα ωριμάσει όλες οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις της, όταν δηλαδή θα έχει εκφραστεί στην οργάνωση και την αποφασιστικότητα δράσης της εργατικής πλειοψηφίας, όταν μαζί της ορμητικά θα συμπορευτεί το πιο μαχητικό τμήμα της φτωχής αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, γιατί δεν θα έχει μείνει άλλη λύση επιβίωσής τους.

Το ΚΚΕ δεν το έκρυψε και δεν το κρύβει ότι προετοιμάζει ιδεολογικά - πολιτικά, μέσα στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, στην ταξική πάλη, αυτήν την προοπτική.

Σ' αυτήν τη γραμμή πάλης βρίσκεται και η ικανότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος να μην παγιδευτεί ούτε στη φοβία της ναζιστικής τρομοκρατίας ούτε στην ψευδαίσθηση της αστικής νομιμότητας, της άδολης προστασίας του καπιταλιστικού δικαίου ή της απατηλής ελπίδας ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να συγκεράσει εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα, να τα εξισορροπήσει.

Γι' αυτό μονόδρομος για την πολιτική πάλη του εργατικού κινήματος είναι να κατευθύνεται ενάντια σε κάθε μορφή της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, αποφασιστικά ν' απομονώνει κάθε είδους αντιδραστική πολιτική επιρροή στις εργατικές δυνάμεις, όπως και οι ναζιστικές, κάθε αποπροσανατολιστική συσπείρωση, π.χ. «αντιμνημονιακή», «αντιφασιστική» κ.λπ. που τελικά αναχαιτίζει την πάλη για την ενότητα του εργατικού κινήματος ενάντια στην εκμεταλλευτική αστική εξουσία, για τη συμπόρευση των λαϊκών στρωμάτων με το εργατικό κίνημα, τη λαϊκή συμμαχία με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Συνεργείο καθαρισμού: " Ο Καρατζαφέρης"

Συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στην «Εφημερίδα των Συντακτών»



Συνέντευξη παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και τον δημοσιογράφο Τάσο Παππά.

Παραθέτουμε ολόκληρη τη συνέντευξη:

- Στην ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου αναφέρεται ότι ο «ναζισμός αναρριχήθηκε στην εξουσία μέσα σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με επιλογή των μονοπωλίων». Ωστόσο την κατάργησε. Δεν πιστεύετε ότι το λαϊκό κίνημα οφείλει να υπερασπιστεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όταν αυτή απειλείται;

«Η Χ.Α. έφυγε, οι λαθρομετανάστες ξαναήρθαν»… - Αγιορείτες και Μητροπολίτες υπέρ Χρυσής Αυγής…




Η παραπάνω ανάρτηση των σεβάσμιων αγιορειτών, μιλάει από μόνη της: “Η Χρυσή Αυγή έφυγε, οι λαθρομετανάστες ξαναήρθαν…”

Επίσης: Διαβάστε για την…μεγαλύτερη σκευωρία στην πολιτική -κατά Κασιδιάρη- Ιστορία…



Το «Αγιο»ρείτικο Βήμα για τον έγκλειστο -πλέον- θεωρητικό του λαϊκού ριζοσπαστισμού, όπως ονομάζει τον ναζί Χρήστο Παππά: 

Οι φασιστικες οργανώσεις στηρίγματα του κεφαλαίου, η εμπειρία απο χώρες της Ευρώπης

Παρά τις απαγορεύσεις, οι ναζιστικές οργανώσεις στη Γερμανία συνεχίζουν τη δράση τους
Ιδιαίτερα διδακτική είναι η εμπειρία που βγαίνει από τη δημιουργία και δράση φασιστικών ομάδων και εθνικιστικών - ρατσιστικών κομμάτων σε χώρες της ΕΕ και της Ευρώπης, που στηρίζει σε διάφορες φάσεις το αστικό κράτος και το κεφάλαιο ως έναν ακόμα μηχανισμό για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Είναι χαρακτηριστική, επίσης, η προσπάθεια της διατήρησής τους ακριβώς ως ανάχωμα στο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, ακόμα και όταν υπάρχουν νόμοι που θεωρούν παράνομη τη δράση τους και τα ναζιστικά σύμβολα. Το αντιδραστικό ρεύμα του φασισμού - ναζισμού χωράει στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος παρά την αντισυστημική φρασεολογία. Μπορεί να συνδυάζει τη «σοβαρή» κοινοβουλευτική του δράση με τις ομάδες κρούσης και τρομοκρατίας ενάντια στο κίνημα. Ταυτόχρονα, διευκολύνεται από την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη μετά την αντεπανάσταση, ενώ βεβαίως «ποτίζεται» από την επίσημη πολιτική της ΕΕ, της παραχάραξης της Ιστορίας με την εξίσωση φασισμού - σοσιαλισμού.

Το σκουλήκι



Αυτό το σκουλήκι δε φαίνεται. Το έχει καλύψει εδώ και δεκαετίες, ήδη από την εποχή της δίκης της Νυρεμβέργης, το απέραντο χρήμα και η διατεταγμένη επιστημοσύνη των σκωληκόβρωτων αστέρων του αστικού γαλαξία των εγκύρων.

Αυτό το σκουλήκι είναι που θέλει τεράστια προσοχή, εγρήγορση και καθημερινά καλοακονισμένα ανακλαστικά εντοπισμού του, καθώς σερβίρεται και καταναλώνεται από τεράστιες μάζες, ως ιδεολογικός μεζές ιδιαίτερης νοστιμιάς.