Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, άρθρο του Χούλιο Ντίας, στελέχους του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας

Από τη δράση του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας «Ενότητα και Πάλη» («Unidad y Lucha») το άρθρο του Χούλιο Ντίας, μέλους της ΚΕ, με τίτλο«Οι πορείες για την αξιοπρέπεια ή όταν τίποτα δεν είναι αυτό που μοιάζει», σχετικά με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων, που με τη συμβολή των οπορτουνιστών εξελίσσεται τώρα στην Ισπανία στην ίδια διαχειριστική κατεύθυνση και μετονομάζεται σε «κίνημα αξιοπρέπειας». Μάλιστα το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το στηρίζει και χτες 22 Μάρτη είχε προγραμματιστεί συγκέντρωση στη Μαδρίτη.

Μήνυμα του Α' Γραμματέα της ΚΕ Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας Πετρό Σιμονένκο, προς τους συντρόφους του στο κόμμα

σε μετάφραση Βασίλη Μακρίδη, μέσω fb
(Τα λινκ είναι δική μας προσθήκη)


Αγαπητοί σύντροφοι κομμουνιστές!

Απευθύνομαι σ’ εσάς σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της χώρας μας. Κατά τη διάρκεια των τραγικών γεγονότων των τελευταίων τριών μηνών χύθηκε αίμα, σκοτώθηκαν άνθρωποι. Απειλήθηκε η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, η ίδια η ύπαρξή της ως ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος.

Τα γεγονότα αυτά δεν έχουν μονοσήμαντο χαρακτήρα. Η συμμετοχή σε αυτά μεγάλων μαζών ανθρώπων, αντανακλά τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια προς την πολιτική του καθεστώτος του Γιανουκόβιτς και του περιβάλλοντός του, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα με κάκιστο τρόπο, εξαπάτησε το λαό, εγκατέλειψε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και στη δυσκολότερη στιγμή εγκατέλειψε με δειλία τη θέση του. Με το θράσος του στον πλουτισμό, το συνάφι που σχηματίστηκε γύρω από τον Γιανουκόβιτς και πήρε το όνομα "Οικογένεια", προκάλεσε απέχθεια στους περισσότερους από τους υποστηρικτές και τους ψηφοφόρους του.

Ιστορικά διδάγματα: Η συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν Τα μεταπολεμικά χρόνια

Ο ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ Ζορζ Μαρσέ

Το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ) αντιμετώπισε την εκδίωξή του από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως αποτέλεσμα των ωμών παρεμβάσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό εξάλλου απέρριψε το σχέδιο Μάρσαλ, χαρακτηρίζοντάς το σχέδιο προσάρτησης στην αμερικανική επιρροή(1) και στο 12ο Συνέδριο (1950) μίλησε για υποδούλωση της Γαλλίας στις ΗΠΑ.(2) Στους αμερικανικούς σχεδιασμούς απέδωσε ακόμα και τις επιδιώξεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ!(3) Ουσιαστικά, με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αθώωνε τη γαλλική αστική τάξη για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των αποικιοκρατούμενων λαών, αποδίδοντάς τες σε προδοτικούς πολιτικούς κύκλους που υπερασπίζονταν τα αμερικανικά μονοπώλια και μετά την επιστροφή του Ντε Γκολ ('58) στη διακυβέρνησή του. Η τοποθέτηση αυτή μοιραία τροφοδοτούσε και το ρεφορμισμό, διότι οδηγούσε στην ψευδαίσθηση πως για την ταξική χειραφέτηση αρκούσε μια εναλλακτική αστική διαχείριση. Ταυτόχρονα, συντελούσε εξ αντικειμένου στην αυταπάτη ότι υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης φιλολαϊκή και μια άλλη ξενόδουλη.

Ιστορικά Διδάγματα: Η συμμετοχή του Ιταλικού ΚΚ στην κυβέρνηση του «ιστορικού συμβιβασμού»

Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, ΓΓ του Ιταλικού ΚΚ «θεωρητικός» του «ιστορικού συμβιβασμού»

Το ΙΚΚ θεώρησε την εκδίωξή του από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας (1947) ως αποτέλεσμα της ωμής παραβίασης της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα διεθνή μονοπώλια και τους πολιτικούς τους εκφραστές. Με αυτό τον τρόπο, μετάλλαξε τη μαρξιστική - λενινιστική αποτίμηση της αστικής δημοκρατίας ως καλύμματος της αστικής εξουσίας και εκμετάλλευσης που είναι περισσότερο αποτελεσματικό όσο πιο εύρυθμα λειτουργεί. Ως συνέπεια, διακήρυττε τη θέση πως μια νέα συμμετοχή του στην κυβέρνηση θα ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υιοθετώντας ουσιαστικά τη φιλελεύθερη πρόσληψη του αστικού κοινοβουλευτισμού που τον παρουσιάζει ως πεδίο εναρμόνισης των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.

Η ξεχασιάρα «Αυγή» και η Ρόζα Λούξεμπουργκ

Το χέρι των δολοφόνων της Ρ. Λούξεμπουργκ και του Κ. Λίμπκνεχτ όπλισε η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών, των πρώην δηλαδή συντρόφων της. Του κόμματος που από κόμμα των Μαρξ και Ενγκελς εξελίχθηκε σε κόμμα όχι απλά αστικής διαχείρισης αλλά και πνιξίματος της επανάστασης με τα ίδια της τα χέρια (φωτ.: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και δίπλα της ο Καρλ Λίμπκνεχτ)

Το αφιέρωμα της «Αυγής» της προηγούμενης Κυριακής στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, μας θύμισε τα λόγια του Λένιν, γραμμένα το 1922:

«Ο Πάουλ Λεβί(1) επιδιώκει προπαντός τώρα να κερδίσει την εκτίμηση της αστικής τάξης - και επομένως της ΙΙ και ΙΙ½ Διεθνούς, που είναι οι πράκτορές της - επανεκδίδοντας εκείνα ακριβώς τα έργα της Ρόζας Λούξεμπουργκ που είναι λαθεμένα. Θα απαντήσουμε σ' αυτό με δυο σειρές από έναν καλό ρωσικό μύθο: Οι αετοί μπορεί καμιά φορά να πετάξουν και χαμηλότερα από τις κότες, μα οι κότες ποτέ δεν μπορούν να πετάξουν στα ύψη που πετάν οι αετοί... Παρά τα λάθη της, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν και παραμένει ένας αετός, και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιογραφία της και τα άπαντά της (τα οποία πολύ τα καθυστερούν οι Γερμανοί κομμουνιστές, πράγμα που ως ένα σημείο μόνο δικαιολογείται από τον αφάνταστο αριθμό των θυμάτων που έχουν στο σκληρό αγώνα που κάνουν) θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγήσει πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο... "Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, ύστερα από τις 4 Αυγούστου 1914(2), είναι ένα πτώμα που αποσυντίθεται" - μ' αυτό το απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ θα συνδεθεί το όνομά της στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και στο σκουπιδαριό του εργατικού κινήματος, ανάμεσα σε σωρούς κοπριάς, οι κότες σαν τον Πάουλ Λεβί, τον Σάιντεμαν, τον Κάουτσκι και όλη αυτή την παρέα, θα κακαρίζουν φυσικά για τα λάθη της μεγάλης κομμουνίστριας. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί»(3).

Τα ΚΚ Ιταλίας και Γαλλίας στις «Εθνικές Κυβερνήσεις» (1944 - 1947)

Σε περιόδους κλονισμού της σταθερότητας του αστικού κοινοβουλευτισμού, όταν δηλαδή αδυνατίζει η αυθόρμητη αναπαραγωγή της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης στην αστική εξουσία, ως καταφύγιο του αστικού πολιτικού κόσμου αναδεικνύεται ο εγκλωβισμός των αξιώσεων του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα όρια του αστικού εποικοδομήματος. Αποκορύφωμα του εγκλωβισμού αποτελεί η ψευδαίσθηση της δυνατότητας ύπαρξης μιας «φιλολαϊκής», «αριστερής», «αντικαπιταλιστικής» κ.ο.κ. κυβέρνησης που διαδίδεται από τα σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα με κοινωνικό - ταξικό στήριγμα τα μεσαία στρώματα. Η συγκεκριμένη ψευδαίσθηση βασίζεται στο «βίαιο», αντιδιαλεκτικό χωρισμό των αντιλαϊκών συνεπειών της αστικής πολιτικής διαχείρισης από την καπιταλιστική οικονομία στην οποία στηρίζεται και την οποία αναπαράγει. Ομως, απαραίτητος όρος για την καθολική επικράτησή της είναι η εγκατάλειψη της ταξικά αυτόνομης στρατηγικής εκ μέρους των ΚΚ, ώστε να συμβάλλουν στο ρετουσάρισμα της αστικής εξουσίας μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας με αστούς και οπορτουνιστές. Τμήμα της αστικής και μικροαστικής συγχορδίας αποτελεί η δικαιολόγηση της συγκεκριμένης επιλογής, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών και της αδυναμίας άμεσης κατάκτησης της εργατικής εξουσίας. Η παραπάνω φόρμουλα αποτελεί τη συμπύκνωση του ρεφορμισμού από το Μπέρνσταϊν ως τις μέρες μας, παρά τις επιμέρους τροποποιήσεις και τις αναγκαίες προσαρμογές στις εκάστοτε συνθήκες της ταξικής πάλης. Ωστόσο, στο παρόν κείμενο, θα επικεντρωθούμε στην εμπειρία των δυτικοευρωπαϊκών κυβερνήσεων εθνικής ενότητας που σχηματίστηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Το συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα έχει ιδιαίτερη σημασία, εξαιτίας των πολιτικών συσχετισμών της εποχής. Τα δυτικοευρωπαϊκά ΚΚ «απολάμβαναν» αυξημένο κύρος, λόγω του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στην ένοπλη αντιφασιστική πάλη και του βαρύ φόρου αίματος που προσέφερε η ΕΣΣΔ στην ήττα του φασισμού. Παράλληλα, μεγάλο μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου είχε απολέσει την αξιοπιστία του, διότι συνεργάστηκε με τις δυνάμεις του Αξονα ή επειδή δεν προσπάθησε να οργανώσει την αντίσταση απέναντί τους. Και όλα αυτά, ενώ ο λαϊκός παράγοντας ήταν οπλισμένος, οργανωμένος σε μαζικές λαϊκές οργανώσεις και «εκπαιδευμένος» στις φλόγες του πολέμου να αγωνίζεται για την επιβίωση και τα δικαιώματά του με το όπλο στο χέρι. Με αυτή την έννοια, οι μεταπολεμικές συνθήκες προσφέρονται για την αποτίμηση όχι μόνο των υποστηρικτών της συμμετοχής των ΚΚ στην αστική πολιτική διαχείριση, αλλά και όσων ραφιναρισμένων (και γι' αυτό επικινδυνότερων) οπορτουνιστών υποστηρίζουν σήμερα ότι η «φιλολαϊκή» διακυβέρνηση αποκτά νόημα όταν ο λαϊκός παράγοντας είναι οργανωμένος και πιέζει για αλλαγές.

Η ματωμένη Κυριακή της Πετρουπολης

Η Κυριακή 9 Ιανουαρίου 1905 έμεινε στην ιστορία σαν η ματωμένη Κυριακή της Πετρούπολης. Εκείνη την ημέρα η τσαρική αστυνομία και ο στρατός αιματοκύλισαν ειρηνική διαδήλωση των εργατών της πόλης που κατευθύνονταν στα ανάκτορα του Τσάρου Νικολάου Ρωμανώφ, για να υποβάλλουν υπόμνημα με τις ανάγκες τους. Η ματωμένη Κυριακή ήταν το μακρινό προανάκρουσμα της Οκτωβριανής επαναστατικής θύελλας που έβαλε την ανθρωπότητα στην εποχή του περάσματος στον σοσιαλισμό. «Για να εκτιμήσουμε σωστά τις επαναστατικές μέρες, πρέπει να ρίξουμε ένα γενικό βλέμμα στη νεότερη ιστορία του εργατικού μας κινήματος» γράφει ο Λένιν και συνεχίζει: «1885 – μαζικές απεργίες με μηδαμινή συμμετοχή εντελώς μεμονωμένων σοσιαλιστών που δεν τους συνένωνε καμιά οργάνωση. Η κυβέρνηση προβαίνει σε οικονομικές παραχωρήσεις. 1891 – συμμετοχή των εργατών της Πετρούπολης σε διαδηλώσεις. Πολιτικοί λόγοι στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Πετρούπολης. 1896: Απεργία μερικών δεκάδων χιλιάδων εργατών στην Πετρούπολη. Η κυβέρνηση προβαίνει ξανά σε οικονομικές παραχωρήσεις. Το απεργιακό κίνημα έχει γερές βάσεις σε όλη τη Ρωσία. Σύσσωμη η επαναστατική διανόηση γίνεται σοσιαλιστικη. 1901: Ο εργάτης έρχεται σε βοήθεια του φοιτητή. Αρχίζει ένα κίνημα δια.δηλώσεων. Το προλεταριάτο κατεβαίνει στους δρόμους με το σύνθημα: Κάτω η απολυταρχία! Η ριζοσπαστική διανόηση χωρίζεται οριστικά σε αστική και επαναστατική.. Η συμμετοχή των οργανώσεων της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στις διαδηλώσεις γίνεται όλο και πιο πλατιά, δραστήρια και άμεση. 1902: Η τεράστια απεργία του Ροστόβ μετατρέπεται σε επιβλητική διαδήλωση. Το πολιτικό κίνημα του προλεταριάτου δεν είναι πια προσκολλημένο στο κίνημα των αστών διανοουμένων, των φοιτητών, αλλά ξεπετιέται μόνο του άμεσα από την απεργία. Η συμμετοχή της οργανωμένης επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας είναι ακόμα πιο δραστήρια. Το προλεταριάτο κατακτά για τον εαυτό του και για τους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες της δικής του επιτροπής την ελευθερία των μαζικών συγκεντρώσεων στους δρόμους. Για πρώτη φορά το προλεταριάτο αντιπαραθέτει τον εαυτό του σαν τάξη σε όλες τις άλλες τάξεις και στην τσαρική κυβέρνηση. 1903: Οι απεργίες συγχωνεύονται ξανά με την πολιτική διαδήλωση, αλλά σε ακόμα πλατύτερη βάση. Οι απεργίες αγκαλιάζουν ολόκληρη περιοχή, παίρνουν μέρος σ’ αυτές πάνω από εκατό χιλιάδες εργάτες, οι μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις επαναλαβαίνονται στη διάρκεια των απεργιών σε πολλές πόλεις».

«Για μια χώρα που υποφέρει, δεν υπάρχει άλλη Πρωτοχρονιά από την ήττα των εχθρών της». Χοσέ Μαρτί - Αβάνα, Κούβα Γενάρης 1959 (Φωτοαφιέρωμα)

Σαν σήμερα, Πρωτοχρονιά του 1959, ο επαναστατικός κουβανικός στρατός μπαίνει στην Αβάνα, σφραγίζοντας τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης. Ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Καμίλο, κομαντάντε και χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες της Επανάστασης γκρεμίζουν το αμερικανόδουλο καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα, φέρνουν τον Κουβανικό λαό στο προσκήνιο και χτίζουν τα πρώτα θεμέλια της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
(Τις φωτογραφίες συλλέξαμε από τη σελίδα στο facebook "Fidel Alejandro Castro Ruz - a living legend")

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική «Πρωτοβουλία» στο Ιντερνετ και Ο διαστρεβλωτικός «Spiegel» του αντικομμουνισμού

 

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική «Πρωτοβουλία» στο Ιντερνετ

«Ανέβηκε» στο διαδίκτυο η ιστοσελίδα της

«Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία των ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης»

στη διεύθυνση http://initiative-cwpe.org/

Σκοπός της ιστοσελίδας, που είναι στα Αγγλικά, είναι η ανάδειξη των κοινών θέσεων, πρωτοβουλιών, δράσεων της «Πρωτοβουλίας».

Στην αρχική μορφή της, η ιστοσελίδα θα παρουσιάζει την είδηση της συγκρότησής της, την Κοινή Διακήρυξη, το προσωρινό πλαίσιο λειτουργίας της, καθώς και τα κόμματα που συμμετέχουν στην «Π».Η ιστοσελίδα θα συμπληρώνεται όσο θα αναπτύσσεται και εκτυλίσσεται η δράση της.

• Να υπενθυμίσουμε πως η «Πρωτοβουλία», συγκροτήθηκε με προσπάθεια του ΚΚΕ, στην οποία ανταποκρίθηκαν άλλα 28 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, την 1η Οκτώβρη 2013 στις Βρυξέλλες και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό βήμα, το οποίο υπηρετεί συγκεκριμένες ανάγκες.

Πρόκειται για κίνηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων των χωρών - μελών της ΕΕ, των κρατών συνδεδεμένων με αυτήν και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που στηρίζονται στις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού και τους ενώνει το όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Γκεόργκι Δημητρώφ: Οποιος δε θέλει να 'ναι το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί!

Στις 16 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την απολογία του Βούλγαρου κομμουνιστή ηγέτη, στελέχους της Κομμουνιστικής Διεθνούς Γκεόργκι Δημητρώφ στη δίκη της Λιψίας

Ο Γκ. Δημητρώφ αγορεύει στη δίκη της Λιψίας

Ο Γκεόργκι Δημητρώφ (1882 - 1949) υπήρξε στέλεχος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παιδί εργατικής οικογένειας από τη νοτιοδυτική Βουλγαρία, δούλεψε ως στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο και αναδείχθηκε σε συνδικαλιστής ηγέτης. Εντάχθηκε στο Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα το 1902 και προσχώρησε στην επαναστατική - μαρξιστική πτέρυγά του με επικεφαλής τον Ντίμιταρ Μπλαγκόεφ, τους λεγόμενους «στενούς σοσιαλιστές». Το 1903, οι «στενοί σοσιαλιστές» δημιούργησαν ξεχωριστό κόμμα. Το 1915 ως εκλεγμένος βουλευτής στο κοινοβούλιο αντιτάχθηκε στην ψήφιση των πολεμικών πιστώσεων. Γι' αυτό το λόγο φυλακίστηκε μέχρι το 1917. Το 1919 το κόμμα των «στενών σοσιαλιστών» μετονομάζεται σε Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας και εντάσσεται στην Κομμουνιστική Διεθνή. Μετά την επικράτηση της δικτατορίας του Τσάνκοφ στη Βουλγαρία, ο Γκ. Δημητρώφ διέφυγε στο εξωτερικό, ενώ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Εμεινε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι το 1929. Στη συνέχεια, ταξίδεψε στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα και ανέλαβε ευθύνη στο Κεντροευρωπαϊκό τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το Μάρτη του 1933, συνελήφθη μαζί με τους Βούλγαρους κομμουνιστές Ποπόφ, Τάνεφ, τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚ Γερμανίας Ερνστ Τόργκλερ με την κατηγορία του εμπρησμού του Ράιχσταγκ στις 27 Φλεβάρη 1933. Ο Γκ. Δημητρώφ αναδείχθηκε το 1934 σε Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι και την αυτοδιάλυσή της το 1943. Από αυτήν τη θέση πρωτοστάτησε στην πολιτική γραμμή της Διεθνούς, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το 7ο Συνέδριο. Το 1944, μετά από 22 χρόνια εξορίας, επέστρεψε στη Βουλγαρία. Ηγήθηκε του ΚΚ Βουλγαρίας ως Γενικός Γραμματέας και της εγκαθίδρυσης της σοσιαλιστικής εξουσίας στη χώρα. Πέθανε τον Ιούλη του 1949. Ο εμπρησμός τους Ράιχσταγκ (γερμανικό κοινοβούλιο) έγινε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Μάρτη του 1933. Ηδη, από τις 30 Γενάρη, ο Χίτλερ είχε διοριστεί καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντεμπουργκ και με τις ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου. Η ναζιστική κυβέρνηση υποστήριξε πως ο εμπρησμός ήταν μέρος σχεδίου «κομμουνιστικής εξέγερσης» και έτσι πέρασε σε μια ανελέητη ανοιχτή επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές με συλλήψεις στελεχών και μελών του ΚΚ ανάμεσά τους και του ηγέτη του Ερνστ Τέλμαν.

Για τη 15η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Λισαβόνα

Μετά τη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιήθηκε 8, 9, 10 Νοέμβρη 2013 στη Λισαβόνα, την οποία φιλοξένησε το Πορτογαλικό ΚΚ, παρατηρείται μια κινητικότητα και εκπρόσωποι διάφορων ΚΚ επιχειρούν να αναλύσουν τη συζήτηση που έγινε, από τη σκοπιά της δικής τους ιδεολογικοπολιτικής ανάλυσης.

Το ΚΚΕ παίρνει μέρος και σ' αυτή τη συζήτηση με στόχο να αναδειχθούν τα ζητήματα που απασχολούν το κομμουνιστικό κίνημα, να ενημερωθούν οι κομμουνιστές σε διεθνή κλίμακα για τα πραγματικά γεγονότα και τις θέσεις των κομμάτων.

Ο Λένιν και πεσμένος θα δείχνει το δρόμο!

Οι εικόνες από τους διαδηλωτές του Κιέβου, του ακροδεξιού, φιλοναζιστικού κόμματος «Σβομπόντα» («Ελευθερία»), να γκρεμίζουν το άγαλμα του Λένιν στο Κίεβο, έκαναν το γύρο του κόσμου. Κατέκλυσαν κάθε σπίτι. Ολα τα κανάλια έτρεξαν να δείξουν το «θεάρεστο θέαμα» που προσέφερε η ουκρανική Χρυσή Αυγή, αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά, πως όταν η αστική τάξη (οποιασδήποτε χώρας) εξαπολύει το φασιστικό «μπουλντόγκ» της, για να δαγκώσει, να αφοδεύσει κ.λπ., αυτό βρίσκει την «κατανόηση» όλων των αστικών καναλιών και δημοσιογράφων όλου του κόσμου. Οι ίδιοι, βέβαια, επιμελώς απέκρυψαν το γεγονός, πως για να γκρεμίσουν το άγαλμα του Λένιν, οι νεοναζί «φιλο-ευρωπαίοι» χρειάστηκε να σπάσουν κάμποσα κεφάλια διαδηλωτών της αριστερής νεολαιίστικης οργάνωσης «Μπορότμπα» (στα ουκρανικά «Αγώνας»), που προσπάθησαν να τους σταματήσουν. Βλέπετε, κάτι τέτοιο, θα τους χάλαγε την ιδεολογικο-πολιτική «σούπα», που σερβίρουν στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο, ότι δήθεν σύσσωμος ο λαός της Ουκρανίας επιδιώκει την ένταξη στην ΕΕ και μάλιστα γκρεμίζει και τα μνημεία του κομμουνισμού.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου για το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια για το θάνατο του Νέλσον Μαντέλα, αγωνιστή, συμβόλου της πάλης ενάντια στο Απαρτχάϊντ, πρώην προέδρου του Αφρικάνικου Εθνικού Κογκρέσου και πρώτου εκλεγμένου προέδρου της Νότιας Αφρικής σε πολυφυλετικές εκλογές.

Ο Τσε Γκεβάρα για τον Στάλιν, τον Τρότσκι και το ρεβιζιονισμό

Πολλοί τελευταία επιτίθενται με λύσσα στο "σταλινικό ΚΚΕ" και υπογράφουν ως επαναστάτες έχοντας δίπλα τους σημαίες και φωτογραφίες του Τσε!
Να όμως τι έλεγε ο ίδιος ο Τσε για τον Ιωσήφ Στάλιν


Ο Τσε Γκεβάρα δεν ήταν τροτσκιστής
guevaristas


Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ήταν ένας αντι-ρεβιζιονιστής μαρξιστής-λενινιστής και δυναμικός υποστηρικτής του Ιωσήφ Στάλιν. Και οι δύο ήταν αντίθετοι στις πρακτικές του Τρότσκι και του Χρουστσώφ. Ο Τσε μισούσε την πολιτική του Χρουστσώφ και ήταν χολωμένος με την υποστήριξη που ο Φιντέλ Κάστρο έδειχνε στον σοβιετικό ρεβιζιονισμό

15η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ Αποφασίστηκε σειρά κοινών δράσεων

Ολοκληρώθηκαν την Κυριακή οι εργασίες της Συνάντησης που φιλοξενήθηκε στη Λισαβόνα από το Πορτογαλικό ΚΚ

Με την έγκριση των προτάσεων για τις Κοινές Δράσεις που θα αναπτύξουν τον επόμενο χρόνο τα Κομμουνιστικά Κόμματα, ολοκληρώθηκαν την Κυριακή, οι εργασίες της 15ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στη Λισαβόνα.

Στη συνάντηση πήρε μέρος αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τους Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ και Κώστα Παπαδάκη, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.