Η μάχη για την απελευθέρωση της γυναίκας μεσα στον καπιταλισμό

Στις 8 Μαρτίου 1857 εργάτριες στην κλωστουφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία με αιτήματα όπως: Δεκάωρη δουλειά, Φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, Μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών». Η διαδήλωση χτυπήθηκε απο την αστυνομία και οι δρόμοι της Νέας Υόρκης βάφτηκαν από το αίμα των εργατριών. Πενήντα τρία χρόνια μετά στην δεύτερη διεθνή συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών υιοθετήθηκε πρόταση της Γερμανίδας Κλάρας Τσέτκιν, επιφανούς προσωπικότητας του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, η 8η Μάρτη κάθε χρονιάς να γιορτάζεται ώς επέτειος για την θυσία των εργατριών της Νέας Υόρκης. Από τότε αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης και απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών. Μέρα που το εργατικό, και το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό. Μέρα που προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του. Η ημερομηνία αυτή είναι καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος ως αναπόσπαστου τμήματος του γενικότερου εργατικού επαναστατικού κινήματος.

Περί λαβάρων, αξιών, ιδεών και συμβόλων…. (του ΣΥΡΙΖΑ)

Του Γιώργου Μαργαρίτη, Καθηγητή Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο ΑΠΘ

Στην εφημερίδα Αυγή, στα έντυπα που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον πολιτικό λόγο των στελεχών του βλέπουμε συχνά να εμφανίζονται και να προβάλονται συγκεκριμένες πολιτικές, φιλοσοφικές ή οικονομικές θεωρίες και οι αντίστοιχοι θεωρητικοί που τις προώθησαν ή τις εφάρμοσαν. Μερικές από τις θεωρίες και τις πολιτικές που αναφέρονται πιο συχνά ξενίζουν: η πυκνά επαναλαμβανόμενη επίκληση του “New Deal”, ή του “Σχεδίου Μάρσαλ” και μάλιστα ως “υποδειγμάτων” αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το μεν πρώτο είναι η πολιτική που εφάρμοσαν στις ΗΠΑ οι πρόεδροι Χούβερ και ειδικά ο Ρούσβελτ -που έδωσε και το όνομα New Deal στα μέτρα- για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Η πολιτική αυτή έσωσε προφανώς τον αμερικανικό καπιταλισμό, τις τράπεζες σε προτεραιότητα και επέτρεψε τη δημιουργία νέων ισχυρών μονοπωλίων (της Μπόϊνγκ για παράδειγμα). Είναι απόλυτα ψευδές, όμως, ότι οδήγησε εκτός της κρίσης και της φτώχειας τα εκατομμύρια των Αμερικανών εργαζομένων. Στα 1941, όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ποσοστό των ανέργων βρισκόταν ακόμα στο 17% !

Ιστορικά διδάγματα: Η συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν Τα μεταπολεμικά χρόνια

Ο ΓΓ του Γαλλικού ΚΚ Ζορζ Μαρσέ

Το Γαλλικό ΚΚ (ΓΚΚ) αντιμετώπισε την εκδίωξή του από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως αποτέλεσμα των ωμών παρεμβάσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό εξάλλου απέρριψε το σχέδιο Μάρσαλ, χαρακτηρίζοντάς το σχέδιο προσάρτησης στην αμερικανική επιρροή(1) και στο 12ο Συνέδριο (1950) μίλησε για υποδούλωση της Γαλλίας στις ΗΠΑ.(2) Στους αμερικανικούς σχεδιασμούς απέδωσε ακόμα και τις επιδιώξεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ!(3) Ουσιαστικά, με αυτό τον αντιεπιστημονικό τρόπο αθώωνε τη γαλλική αστική τάξη για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των αποικιοκρατούμενων λαών, αποδίδοντάς τες σε προδοτικούς πολιτικούς κύκλους που υπερασπίζονταν τα αμερικανικά μονοπώλια και μετά την επιστροφή του Ντε Γκολ ('58) στη διακυβέρνησή του. Η τοποθέτηση αυτή μοιραία τροφοδοτούσε και το ρεφορμισμό, διότι οδηγούσε στην ψευδαίσθηση πως για την ταξική χειραφέτηση αρκούσε μια εναλλακτική αστική διαχείριση. Ταυτόχρονα, συντελούσε εξ αντικειμένου στην αυταπάτη ότι υπήρχε μια μερίδα της αστικής τάξης φιλολαϊκή και μια άλλη ξενόδουλη.

Τα πολλαπλά προσωπεία του οπορτουνισμού

Τα πολλαπλά προσωπεία των αστών εκφράζονται στις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις του οπορτουνισμού. Είδαμε πρόσφατα πως στο οπορτουνιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύει να είναι ο διάδοχος στην πολιτική διαχείριση της εξουσίας που ανήκει στην αστική τάξη, χώρεσαν ένας σοσιαλδημοκράτης και ‘μνημονιακός’ υποψήφιος, μαζί με έναν υποψήφιο χρυσαυγίτικων απόψεων. Στο καρναβάλι του ΣΥΡΙΖΑ οι μάσκες είναι πολλές και όλοι οι καλοί χωράνε για να πετύχουνε το ευρύτερο δυνατό ποσοστό και να κάνουνε ‘κυβέρνηση αριστεράς’. Η αστική πολιτική και η στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και του ΣΕΒ, παίρνουν ανάλογα με την περίσταση το προσωπείο οπορτουνιστικών ‘αριστερών’ αιτημάτων. Αναρχικοί, σοσιαλδημοκράτες, ευρωκομουνιστές, σοσιαλσωβινιστές, ενίοτε και χρυσαυγίτες, όλοι χωράνε στις συνιστώσες.

Η στάση απέναντι στον οπορτουνισμό είναι η στάση απέναντι στην αστική τάξη της χώρας μας. Ο οπορτουνισμός είναι πολυπρόσωπος και ανακυκλώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ‘αριστερές’ είτε ‘δεξιές’ εκδηλώσεις του οπορτουνισμού που εμφανίστηκαν πριν από μια εκατονταετία επανεμφανίζονται στις μέρες μας. Για παράδειγμα, οι θέσεις του Κάουτσκι για τη δικτατορία του προλεταριάτου, η απόκρυψη του ταξικού περιεχομένου του όρου αυτού, είναι ίδιες και απαράλλακτες με τις θέσεις που προβάλλονται από τη Jodi Dean περί αντικατάστασης του όρου δικτατορία του προλεταριάτου από τον όρο λαϊκή κυριαρχία. Η σοσιαλδημοκρατία της Β’ Διεθνούς και ο σοσιαλσωβινισμός του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επαναλαμβάνονται στα αιτήματα για ‘κυβέρνηση αριστεράς’ που θα ‘αλλάξει τον ρου της ιστορίας’ μέσω μεταρρυθμίσεων, και στο αίτημα για σεισάχθεια και για την σωτηρία του Λαού και την αναγέννηση της Χώρας, αντίστοιχα.

Η βία, η στρατηγική και η τακτική

Τα παρακάτω είναι από ανάρτηση του "Βαθύ Κόκκινο":
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.

Ακόμα και παραγγελία να έκανε κάποιος μια τέτοια εντυπωσιακή επίδειξη παραλογισμού και ανικανότητας σκέψης, δύσκολα θα την έβρισκε.


Τι μας λέει εδώ ο συγγραφέας; Μας λέει ότι το ερώτημα του αν μια πράξη ή μια σειρά πράξεων βίας είναι επαναστατική (επί λέξη: "Το [...] αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία") είναι απλώς ζήτημα τακτικής και συνεπώς υποτάσσεται σε σημασία στο "στρατηγικό" ζήτημα του αν η "επαναστατική βία" είναι αυτό που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές.

Ορισμένες πρώτες σκέψεις για τον «ευρωσκεπτικισμό»

Η συζήτηση για τη συγκρότηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης έχει ξεκινήσει στους κόλπους της ευρωπαϊκής αστικής τάξης ήδη κατά τη διάρκεια των αστικών επαναστάσεων και των ευρωπαϊκών εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα ως ένα αστικό - δημοκρατικό αίτημα. Ανάμεσα στους υποστηρικτές του ήταν ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκό, ο Ιταλός αστός επαναστάτης Τζιουζέπε Ματσίνι κ.ά. Το πέρασμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του αντικειμενικά οδήγησε στο να ενταθεί η συζήτηση σχετικά με αυτό το ζήτημα στις αρχές του 20ού αιώνα και ειδικά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (ΠΠ).

Η συζήτηση εντάθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και επέδρασε στο εργατικό κίνημα όταν ετίθετο το ζήτημα της υιοθέτησης αυτού του συνθήματος. Θυμίζουμε ότι σε αυτή τη συζήτηση παρεμβαίνει ο Λένιν κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1915 στο κείμενό του για το «σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» όπου αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις "προηγμένες" και "πολιτισμένες" αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές. Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη.

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: 90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Το έργο του ζει και θα ζει για πάντα φωτίζοντας την πάλη της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό

Ειναι γεγονός ότι σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα - ιδιαίτερα αν πρόκειται για επέτειο που φέρνει στο νου ηγέτες του κινήματος, η δράση των οποίων είναι δεμένη με κοσμοϊστορικά γεγονότα - τότε η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα. Οχι μόνο γιατί αποτιμά το επαναστατικό τους έργο, μα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης. Δύναμη, που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι μόνο μπορεί να μετατρέπεται σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν, έναν από τους θεμελιωτές, μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνομα: Μαρξισμός - Λενινισμός.

Ηταν 21 Γενάρη του 1924 όταν η καρδιά του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ Λένιν έπαψε να χτυπά. Μα η κληρονομιά που άφησε τον κράτησε και τον κρατά ζωντανό στην καρδιά και το νου των απλών ανθρώπων του μόχθου.

Ο Φιντέλ Κάστρο για το αν η θρησκεία είναι το “όπιο του λαού”

Φράι Μπέττο: Στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν μια φράση του Μαρξ, η οποία βρίσκεται στο κείμενο “Για την Κριτική της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας του Δικαίου”, που λέει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η φράση αυτή έγινε ολοκληρωτικό, απόλυτο, μεταφυσικό δόγμα, έξω από κάθε διαλεκτική.

Τον Οκτώβριο του 1980, για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα επαναστατικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, το Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης, εξέδωσε ένα ντοκουμέντο πάνω στη θρησκεία, όπου γίνεται κριτική σ’ αυτό, αν το πάρει κανείς σαν απόλυτη αρχή. Λέει, λέξη προς λέξη: “Μερικοί έχουν βεβαιώσει ότι η θρησκεία αποτελεί ένα μηχανισμό αλλοτρίωσης των ανθρώπων, που χρησιμεύει στη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης μιας τάξης από μια άλλη. Η πιστοποίηση αυτή έχει χωρίς αμφιβολία ιστορική αξία, στο βαθμό που σε διάφορες ιστορικές εποχές η θρησκεία χρησίμευσε σαν θεωρητικό στήριγμα της πολιτικής κυριαρχίας. Αξίζει να θυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι ιεραπόστολοι στη διαδικασία της κυριαρχίας και της αποικιοκρατίας σε βάρος των ιθαγενών στη χώρα μας. Χωρίς αμφιβολία, εμείς οι Σαντινίστας βεβαιώνουμε, ότι η δική μας πείρα δείχνει, πως όταν οι χριστιανοί, στηριγμένοι στην πίστη τους, μπορέσουν να απαντήσουν στις ανάγκες του λαού και της ιστορίας, οι ίδιες τους οι πεποιθήσεις τούς ωθούν στη συμμετοχή στην Επανάσταση. Η πείρα μας δείχνει, ότι μπορεί κανείς να είναι πιστός και ταυτόχρονα συνεπής επαναστάτης και ότι δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στα δυο”.

 «Εθνική ομοψυχία» για ποιον;

Στην προπαγάνδα για «εθνική ομοψυχία» ενέταξαν τα αστικά Μέσα την επέτειο των 73 χρόνων από την είσοδο της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιχειρηματολογία τους έχει μια κλιμάκωση. Προηγήθηκαν τα εύσημα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφιση της τροπολογίας που αφορά στην αναστολή της χρηματοδότησης των κομμάτων και μετά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για την «προγραμματική» τους συμφωνία.

Φανταστείτε το ΚΚΕ σύμμαχο των βιομηχάνων!

Του Τάκη Βαρελά*
Πολύ μεγάλη πρεμούρα διακρίνεται σχεδόν σε όλο τον αστικό τύπο για το μέλλον της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.

Προς τι αυτή η πρεμούρα; Γιατί τόση βιασύνη;

Εκεί που η ΔΗΜΑΡ, σε μια εβδομάδα τα βρίσκει με το ΠΑΣΟΚ, τα χαλάει την επομένη.

Ξεφυτρώνουν και οι «58», της σοσιαλδημοκρατίας (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) με τον Σημίτη αβανταδόρο.

107 χρόνια πριν, ο Λένιν ακτινογραφεί τη φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά και το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ

Συντακτική σημείωση: Οι μόνες αλλαγές πού έγιναν στο κείμενο του Λένιν, είναι: όπου«Καντέτοι» αντικαταστάθηκαν με τις λέξεις «ΣΥΡΙΖΑ» και«οπορτουνιστές» και όπου«Σίποφ» με «Δασκαλόπουλοι και Σία».

«Ο Μαρξισμός όμως μας μαθαίνει να εξετάζουμε κάθε φαινόμενο στην εξέλιξή του και να μην ικανοποιούμαστε με το επιφανειακό του περίγραμμα, να μην πιστεύουμε τις όμορφες ταμπέλες, να ερευνούμε τις οικονομικές, τις ταξικές βάσεις των κομμάτων, να μελετάμε την αντικειμενική πολιτική κατάσταση που θα προδικάσει τη σημασία και την έκβαση της πολιτικής τους δράσης. Εφαρμόστε αυτή τη μέθοδο έρευνας για το ΣΥΡΙΖΑ και θα δείτε την ορθότητα του ισχυρισμού μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα αλλά μια συμπτωματική κατάσταση. Δεν είναι πολιτική δύναμη, αλλά αφρός που γεννήθηκε από τη σύγκρουση αντιμαχόμενων δυνάμεων που λίγο πολύ η μια αντισταθμίζει την άλλη.

Ξύδι και χολή...

«Να ρίξουμε ξύδι και χολή στο γλυκό νεράκι της επαναστατικοδημοκρατικής φρασεολογίας».

Αυτό καλούσε ο Λένιν τον Απρίλη του 1917 να κάνουν οι μπολσεβίκοι στις συνθήκες της επανάστασης που είχε ανατρέψει τον Τσάρο, να μην παρασυρθούν από το κλίμα του γενικού ενθουσιασμού και της ενότητας που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή αλλά αντίθετα να ξεσκεπάσουν τα μικροαστικά και οπορτουνιστικά κόμματα που ηγούνταν στα Σοβιέτ.