Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Αυτό είναι ένα ποιοτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τη στρατηγική του κινήματος.
Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ακόμα και παραγγελία να έκανε κάποιος μια τέτοια εντυπωσιακή επίδειξη παραλογισμού και ανικανότητας σκέψης, δύσκολα θα την έβρισκε.
Τι μας λέει εδώ ο συγγραφέας; Μας λέει ότι το ερώτημα του αν μια πράξη ή μια σειρά πράξεων βίας είναι επαναστατική (επί λέξη: "Το [...] αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία") είναι απλώς ζήτημα τακτικής και συνεπώς υποτάσσεται σε σημασία στο "στρατηγικό" ζήτημα του αν η "επαναστατική βία" είναι αυτό που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές.
Ο συγγραφέας μας, με άλλα λόγια, μας ρωτάει με ύφος "Κράτος και επανάσταση" και βάλε: "είναι το ψάρι καλύτερο απ' το κρέας;" και προσθέτει ότι είναι συγκυριακό και επιμέρους ζήτημα αν' το όποιο ψάρι είναι σάπιο. Επιμένει ότι το "στρατηγικό ερώτημα" οφείλει να απαντηθεί θεμελιακά χωρίς να μας απασχολεί αν η "επαναστατική βία" που "χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές" ... είναι καν επαναστατική, δηλαδή "επαναστατικά σκόπιμη" όπως γράφει ο συγγραφέας στην μοναδική περίπτωση που ακριβολογεί, πιθανότατα κατά λάθος (αυτό το αποδεικνύει κάνοντας λόγο, αμέσως μετά, για την συγκυριακή βάση κρίσης αυτής της σκοπιμότητας, λες και διαφέρει σε κάτι η επαναστατική βία σε μία επανάσταση από την επαναστατική βία σε μια άλλη επανάσταση -- έχω νέα, δε διαφέρει σε τίποτε θεωρητικά ουσιώδες αυτή καθαυτή η βία στη Γαλλική επανάσταση από τη βία στην Οκτωβριανή και τη βία στην Ιρανική επανάσταση, άλλα είναι που διαφέρουν και που έχουν θεωρητική σημασία!).
Η συγκεκριμένη αντίστιξη στρατηγικής και τακτικής είναι εντελώς αβάσιμη και χωρίς νόημα, καθώς υποβιβάζεται σε ζήτημα "τακτικής" ένα ερώτημα που χωρίς να απαντηθεί καθιστά το "στρατηγικό" ερώτημα άνευ περιεχομένου: το πρόβλημα για έναν μαρξιστή, που διαχωρίζεται από τους ρεφορμιστές όχι επειδή προκρίνει την "επαναστατική βία" αλλά επειδή προκρίνει την επανάσταση των εκμεταλλευμένων, με όσες αναγκαίες συνέπειες έχει το ξέσπασμά της, αλλά κυρίως (αυτό δεν το τονίζουν ποτέ οι αριστεριστές του καφενείου), η δυσκολότερη απ' το ξέσπασμα συντήρησή της στη ζωή, είναι ακριβώς το να ορίσει ποιου είδους βία είναι επαναστατική.
Και εδώ, σε ό,τι αφορά την αφορμή των "προβληματισμών" του συγγραφέα μας, δηλαδή την επιστολή Ξηρού, ο μαρξισμός-λενινισμός έχει μια πάρα πολύ απλή και ξεκάθαρη απάντηση να δώσει: κανένα είδος ατομικής βίας, βίας που προέρχεται από κάποιον ατομικό "εκδικητή" ο οποίος στέλνει ραβασάκια "θα σας γαμήσω"(γιατί εγώ γαμάω) δεν μπορεί να είναι επαναστατικό, γιατί δεν κάνει το παραμικρό για να ενεργοποιήσει την ενεργή συμμετοχή των πλατιών μαζών στη διαμόρφωση της ιστορίας τους αλλά υποκαθιστά τη δράση τους, που είναι επίσης πλατιά και πολυεπίπεδη, με ασκήσεις σκοπευτηρίου. Τους προσφέρει έναν αυτομυθοποιούμενο "αντιπρόσωπο", στον οποίο θα αναθέτουν την επίλυση αντικειμενικών, οικονομικών και πολιτικών, αντιφάσεων με ατομικές εκτελέσεις: τις βυθίζει, δηλαδή, στον προνεωτερικό μεσσιανισμό της ανοργάνωτης, χωρίς συλλογική συνείδηση και ηττοπαθούς πλέμπας. Δεν είναι επαναστατική μια τέτοια βία, και δεν μπορεί να γίνει επαναστατική σε καμία "ιστορική συγκυρία." Αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα αν ρωτήσει κανείς αν οι πρώτες εκτελέσεις της 17Ν, που αναμφισβήτητα είχαν ένα βάσιμο ιστορικό και λαϊκό έρεισμα στην εμπειρία της δικτατορίας, μπορούν ποτέ να χαρακτηριστούν ως "επαναστατικές", ως μέσα με σκοπό την επανάσταση ή ως μέσα έκφρασης μιας επανάστασης (δεν μπορούν, ήταν απλώς πράξεις υποκατάστασης του κραυγαλέα ανύπαρκτου "κράτους δικαίου" της καραμανλικής μεταπολίτευσης).
Ζητώντας λοιπόν από τους κομμουνιστές να επευφημήσουν ως "επαναστατική" τη βία του Χριστόδουλου Ξηρού, ο συγγραφέας μας τους ζητά να πετάξουν στα σκουπίδια τον μαρξισμό-λενινισμό, και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Χριστόδουλος Ξηρός έδειξε πως δεν έχει την παραμικρή σχέση ακόμα και μια εκφυλισμένη εκδοχή του μαρξισμού-λενινισμού. Τους ζητά να επευφημήσουν ως "επαναστατική" μια βία που ασκήθηκε από τον Ξηρό και τους συνεργάτες του κατ' επανάληψη χωρίς να αποπειραθεί καν να οδηγήσει σε οποιαδήποτε "επανάσταση", ούτε καν εντός εισαγωγικών. Γιατί βέβαια, καθώς ο Ξηρός και οι συνεργάτες του συνέχιζαν να εκτελούν "για πάρτη του λαού", ο "λαός" έφευγε μαζικά από τις γραμμές της ταξικής συνδικαλιστικής πάλης, βυθιζόταν στην απολίτικη ανοησία, δενόταν χειροπόδαρα με δάνεια, μάθαινε "λάιφστάιλ" και ψήφιζε ΠΑΣΟΚ -- χωρίς αυτό να αλλάζει κάτι στις μεθόδους δράσης της 17Ν, που συνέχισε το τροπάρι αμέριμνη, σαν να είναι μονίμως 1975: η "ακροαριστερή τρομοκρατία" και η μαζική ιδεολογική ενσωμάτωση στον αστισμό λειτούργησαν σε αγαστή συνεργασία, ως άλλοθι η μία της άλλης. Αυτή είναι η "επανάσταση" που μας εξασφάλισε η ανάθεση της ζωής μας στην "επαναστατική βία" του Ξηρού και των συνεργατών του. Και ο πιο πτωχός στον νου άνθρωπος που έζησε τη δεκαετία του 1980 και του 1990 είναι σε θέση να καταλάβει λοιπόν αυτό που διαφεύγει απ' τον συγγραφέα, δηλαδή ότι το "επαναστατική" στην "επαναστατική βία", δεν αφορά σε τίποτε, στην περίπτωση της 17Ν, την σχέση μέσου (βία) και σκοπού (επανάσταση), ότι η βία της 17Ν δεν μπορεί σε καμία φάση της δράσης της να χαρακτηριστεί "επαναστατική" νοουμένου ότι η λέξη "επαναστατική" είναι ελληνική και σημαίνει "χαρακτηριστική της επανάστασης".
Τότε τι εννοεί ο συγγραφέας μας με τον όρο "επαναστατική βία" στον οποίο υπάγει ξεκάθαρα τη βία χωρίς καμία προοπτική επανάστασης της 17Ν; Εννοεί, βέβαια, μια βία που βαφτίζεται "επαναστατική" στο νηπιακό μυαλό ορισμένων που μπέρδεψαν τον μαρξισμό με ταινίες του Χόλυγουντ επειδή είναι...βίαιη. Αυτό που στην πραγματικότητα λέει --τόσο μυαλό κουβαλάει-- ο συγγραφέας μας είναι πως αυτό που χωρίζει τον "επαναστάτη" από τον "ρεφορμιστή" είναι η προθυμία για βία, γιατί η βία κάνει τους επαναστάτες. Με το καταπληκτικό αυτό κριτήριο ανάλυσης, οι Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και σία είναι ... ναι, το μαντέψατε,επαναστάτες. Το ίδιο είναι και οι προφανώς άδικα κατηγορημένοι ως ... ρεφορμιστές γερμανοί σοσιαλδημοκράτες που κατέπνιξαν την εξέγερση των Σπαρτακιστών και δολοφόνησαν την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπνεχτ, φαντάζομαι.
Αντί όμως να πετάξουμε τον μαρξισμό-λενινισμό, και μαζί το μυαλό μας, στα σκουπίδια, είναι μάλλον καλύτερη ιδέα για την στοιχειώδη πνευματική μας υγεία να πετάξουμε εκεί τις "βαθυστόχαστες σκέψεις" του συγγραφέα μας, που, νομοτελειακά, "καρφώνει", ο δυστυχής, το ΚΚΕ για έλλειψη λενινιστικής κατανόησης του ζητήματος. Για να παραφράσω κάποιον άλλο, ο λόγος που ανθεί τόσο πολύ η θεωρητική "καινοτομία" στις μέρες μας είναι ότι τόσο λίγοι έμαθαν ποτέ να διαβάζουν αυτά που γράφτηκαν, με το βάσανο της εμπειρίας βέβαια, πριν από μας.
πηγη: Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου