Ενας χρόνος φαγούρα

                                               

      Τα γενέθλια του έχει ο εργατικός αγώνας και είπε να τα γιορτάσει θυμίζοντας μας τοσο το λογο υπαρξης του αλλα και τη συνεισφορα του,στο χρόνο που μας πέρασε, στον πολιτικό διάλογο  που αναπτύσσεται γύρω απο την στρατηγική και τη δράση του ΚΚΕ.Το άρθρο-παραποίηση(οποία έκπληξις) της πολιτικής του Κόμματος, είναι ενας αχταρμάς ο οποίος βασίζει την επιχειρηματολογία  του στο αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα με τα απαραίτητα τσαλαβουτήματα (παντού και πάντα χωράει λίγο ΕΑΜ) στην ηρωική ιστορία του κόμματος αλλα και του λαικού κινήματος της χώρας(για να νιώσουμε και λίγο ντούροι κομμουνιστές).

                           
                               

      Η δευτέρα παρουσία.

       Το αγαπημένο επιχείρημα τον πάσης φύσεως συμβιβασμένων είναι οτι το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στη δευτέρα παρουσία και θεωρεί οτι οι όποιες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων είναι μάταιες στα πλαίσια του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.Οι θιασώτες αυτού του επιχειρήματος κανουν πως δε βλέπουν μια σειρα απο πρωτοβουλίες που παίρνει το ΚΚΕ για : την προάσπιση των εργατικών κατακτήσεων, την ικανοποίηση των δικαιων αιτημάτων των αγροτών, την ανακούφιση των ανέργων, την προστασία των δανειοληπτών,το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια,την πρόσβαση στον πολιτισμό.Εκείνο που ενοχλεί όμως στην πραγματικότητα είναι οτι το ΚΚΕ δε συμβιβάζεται με τα οσα δύναται να κατακτήσει ο λαος στα πλαίσια του καπιταλισμού,αλλα προτρέπει το λαό να γίνει  κύριος του πλούτου που παράγει ο ίδιος.

                                  

            Η  πρωτοτυπία

     Προσφιλής τακτική των πασης φύσεως οπορτουνιστών,είναι η διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ.Η πλέον συνηθισμένη είναι αυτη που έχει να κάνει με την έξοδο της χώρας απο την  Ε.Ε, το  εγκαλούν εν ολιγοις οτι ανήκει στο λόμπι του Ευρω. Πάγια θέση του ΚΚΕ είναι η αποδέσμευση της χώρας απο την ΕΕ,με μονομερή διαγραφή του χρέους,λαική εξουσία και οικονομία.Εκείνο που  τους ενοχλει είναι οτι το Κόμμα δε μπαίνει στην κάλπικη αντιπαράθεση Ευρω η Δραχμη που μονο διακύβευμα που έχει είναι το ποιά τμήματα της αστική ταξης θα πληγούν λιγότερο απο την κρίση. Στην μεν πρωτη περίπτωση ευνοούνται οι τραπεζίτες καθοτι η χώρα παραμένει στα υπο τη σκέπη ενος ισχυρού νομίσματος(Ευρω) στην περίπτωση δε που η χώρα βγει απο το Ευρω ευνοούνται οι βιομήχανοι καθοτι τα προιοντα τους θα είναι πολυ φθηνότερα και κατ'επεκταση πιο ανταγωνιστικά.  Τοσο στη μια(Ευρω) οσο και στην άλλη(δραχμη) περίπτωση οι σίγουροι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχες δυνάμεις τους.Στην περίπτωση που η χώρα παραμείνει στο Ευρω,οι μισθοί θα πρέπει να κατρακυλήσουν σε επίπεδα Βουλγαρίας ωστε τα παραγόμενα προιόντα της ελληνικής οικονομίας να είναι φτηνότερα,χωρίς βέβαια αυτη η επιλογη να είναι και ο πατος του βαρελιού.Στην περίπτωση που η χώρα αποδεσμευτεί απο τα δεσμά της ΟΝΕ και ακολουθήσει το δρομο της δραχμής,τοτε αυτομάτως η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων συρρικνώνεται και η λαική οικογένεια θα αδυνατεί να καλύψει και οσες απο τις αναγκές καλύπτει σήμερα.Η πολιτική αυτή επιλογη,  συνιστά επι της ουσίας,μείωση μισθών και συντάξεων χωρίς μνημόνιο η υπουργικές αποφάσεις.

        Η ζωή έξω απο  την ΟΝΕ και την ΕΕ

            Συνεχίζοντας απο εκεί που σταματήσαμε πριν,ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά το θέμα της αποδέσμευσης της χώρας απο την ΟΝΕ η ακόμα και την Ε.Ε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σε αυτή την περίπτωση είναι η Ισλανδία,που οχι μόνο είναι εκτός Eυρω και ΕΕ αλλα προχώρησε και σε μονομερή διαγραφή του χρέους. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επικαλέστηκαν το ισλανδικό παράδειγμα ως αντίδοτο στην πολιτική των μνημονίων.Πριν ο αλεκτωρ λαλησει τρις ομως, οι εξελιξεις ήταν τέτοιες που τους αναγκασαν σε θεαματική αναδίπλωση.

Συμπέρασμα: Οι πολιτικές θέσεις :  εξοδος απο την ΕΕ-διαγραφή του χρέους-λαική εξουσία λαική οικονομία είναι αλυσίδα,όποιος κρίκος της αλυσίδας σπάσει τότε αυτομάτως η πάλη για την ευημερία του ελληνικού λαού πάει περίπατο.

             Η συνεργασία και ο σεχταρισμος

      Το τελευταίο κομμάτι αυτης της ανάρτησης θα καταπιαστεί με τις συνεργασίες του ΚΚΕ.Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ για απουσία στρατηγικής συνεργασιών και φυσικά ο  εργατικός αγώνας δε θα μπορουσε να ξεφύγει απο την πεπατημένη.Το ερώτημα που εύκολα μπορει να απευθύνει κανείς σε ολους αυτούς ειναι το εξής: συνεργασία ναι,αλλα με ποιούς; Οι προφανείς επιλογές είναι δυο: ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το πρόσφατο παράδειγμα της ΟΛΜΕ είναι το πλεον αποκαλυπτικό για το ρόλο αυτών των δυνάμεων στο εργατικό κίνημα και κατ΄επέκταση στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.Η τακτική τους είναι αντι-ΠΑΜΕ ναναι και οτι ναναι ακομα και αν αυτο απαιτει να καταφυγουν στην απεργοσπασία .Καθε αλλο παρα τυχαιο δεν ειναι λοιπον οτι ολοι οσοι εγκαλουν το ΚΚΕ για απομονωτισμό, δεν κατονομάζουν τις δυνάμεις εκείνες με τις οποίες θα μπορούσε να συγκροτήσει πολιτικές συμμαχίες. Για το θέμα των συνεργασιών  το ΚΚΕ ειναι ξεκάθαρο: Πολιτική συνεργασία με δυνάμεις που απαρτίζουν το υφιστάμενο πολιτικό πλαίσιο δεν είναι εφικτή.Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών το δικαιωσαν πανηγυρικά.

         Θέλει η ιεροδουλη να κρυφτει και η χαρα δεν την αφήνει

      Το αποκορύφωμα του βαθυστόχαστου ιδεολογικοπολιτικού πονήματος έρχεται προς το τέλος της ανάρτησης. Σύμφωνα με τον Εργατικό Αγώνα το ΚΚΕ πρέπει να παλέψει ουτε λίγο ουτε πολυ για έναν καλύτερο καπιταλισμό. Θετει ως στοχο του ΚΚΕ την πάλη για μεταρρυθμίσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος,μέσω των οποίων θα οδηγήσει το λαό στην επανάσταση.Αποφαίνεται μάλιστα οτι η μη υιοθετηση απο το ΚΚΕ της λογικής του λιφτιγκ στο σύστημα θα το οδηγήσει στο ρεφορμισμό.Και σε αυτη την περίπτωση η ιστορική πείρα είναι αμείλικτη. Οποτε τα ΚΚ ακολούθησαν αυτό το δρόμο(Ιταλία,Γαλλία) οδηγήθηκαν είτε στη διαλυση,ΚΚ Ιταλίας, είτε στο να παίζουν το δεκανίκι της Σοσιαλδημοκρατίας(ΚΚ Γαλλίας).Στην περίπτωση δε που Κόμματα με Κομμουνιστικές καταβολές συμμετείχαν,με τον εναν η τον αλλο τροπο, στην αστική διαχειριση καθε άλλο παρα απέτρεψαν την καπιταλιστικη κρίση(ΑΚΕΛ).Συμπερασματικά,μύχιος πόθος  του Εργατικου Αγωνα και των ομοίων του είναι να γίνει το ΚΚΕ σαν τα μούτρα τους και να οδηγηθεί στην ενσωμάτωση.Το ΚΚΕ ομως,οπως αποδείχτηκε και στο πρόσφατο συνέδριο,έχει ξεκάθαρο το τι θέλει να πετύχει ,το πως θα οδηγηθεί σε αυτό και δεν αμφιταλαντεύεται.

        Καταληκτικά

 Ιστολόγια οπως αυτό του Εργατικού Αγώνα δεν αποσκοπουν,παρα τις περι αντιθέτου διακηρύξεις τους,να διαφοροποιήσουν τα πράγματα στο εσωτερικο του ΚΚΕ.Αν πραγματικά τους ενδιέφερε να απευθυνθούν στη βάση του Κόμματος(την οποία τοσο συχνα επικαλούνται) τοτε  θα αξιοποιούσαν την ευκαιρία που τους έδωσε ο προσυνεδριακός διάλογος.Η μη συμμετοχή τους σε αυτόν και κατεπεκταση η μη αξιοποιηση της ευκαιριας της απευθείας αντιπαράθεσης με τη γραμμή  του Κόμματος καταδεικνύει του λόγου το αληθές.Απώτερος στόχος τους , είναι να δημιουργήσουν σύγχυση και να μπερδέψουν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που ψάχνεται, είναι θετικά διακείμενο στη δράση του ΚΚΕ αλλα ,για τους δικούς του λόγους, διατηρεί τις επιφυλάξεις του. Το ΚΚΕ με τη συνεπή του δράση και με την προώθηση της πολιτικής του στη βάση της κοινωνίας δεν έχει να φοβάται τους γυμνοσάλιαγκες του διαδικτύου.