Πολλές οι αναλύσεις που εμφανίζονται στον αστικό Τύπο για την επόμενη μέρα της Ουκρανίας. Μιλάνε για «πρόσωπα κλειδιά» που θα καθορίσουν τις εξελίξεις και αναφέρονται στους πρωταγωνιστές αυτών των εξελίξεων και ταυτόχρονα δήθεν απεύχονται σενάρια διχοτόμησης της χώρας με ευχολόγια να ...τα βρουν οι μεγάλες δυνάμεις, ώστε και αυτό το ενδεχόμενο να αποφευχθεί αλλά και η καπιταλιστική οικονομία της Ουκρανίας να σωθεί από την κατάρρευση. Για παράδειγμα, δημοσίευμα του «Εθνους» αναφέρει: «Τον ρουν της ιστορίας καθόρισαν και οι ηγετικές φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης που έβγαλαν τους ανθρώπους στον δρόμο αλλά και οι μεγάλοι Ουκρανοί ολιγάρχες που αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στον Γιανουκόβιτς χάριν των επιχειρηματικών τους συμφερόντων (...) Αν και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, οι ολιγάρχες Ρινάτ Αχμέτοφ και Ντμίτρι Φιρτάς κινούν τα νήματα στην Ουκρανία. Εξάλλου, εδώ και χρόνια έχουν μοιραστεί με τέτοιο τρόπο την ουκρανική πολιτική "πίτα" που την ελέγχουν σαν επιχειρηματική κοινοπραξία».
Χαρακτηριστικά στοιχεία που περιέχουν αλήθειες, αφού αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι σύγκρουση ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης σε συνδυασμό με τις σχέσεις και τις συμμαχίες τους με ανταγωνιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκτός Ουκρανίας, όπως η Γερμανία, η Ρωσία κ.λπ.
Αλλά από τα ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ λείπει ένα καθοριστικό ζήτημα. Η ανοιχτή ιμπεριαλιστική παρέμβαση από την πλευρά των ΕΕ και ΗΠΑ που στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, σε μια καθοριστικής σημασίας περιοχή - σταυροδρόμι για τους δρόμους της Ενέργειας προς την Ευρώπη, υποδαύλισαν τη σύγκρουση, όπως και στη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004, και βέβαια φούντωσαν τη δράση των, έτσι και αλλιώς αναγνωρισμένων από τη «δημοκρατική» ΕΕ, εθνικιστικών, φασιστικών και αντικομμουνιστικών ομάδων κρούσης.
Οι «ολιγάρχες» και τα φασισταριά τύπου Χρυσής Αυγής, όλοι αυτοί οι μαφιόζοι που έχουν εταιρείες, ποδοσφαιρικές ομάδες, η υποτίθεται ηρωίδα Τιμοσένκο, γνωστή ως «βασίλισσα του φυσικού αερίου» μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση, αλλά και ο ανατραπείς Πρόεδρος και εξαφανισμένος Β. Γιανουκόβιτς, ανταγωνίζονται για τα ιδιαίτερα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου στις οποίες ανήκουν και οι ίδιοι ως κάτοχοι των μέσων παραγωγής, που κλέβουν νομιμότατα τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους οποίους σε συμμαχία με τους έξωθεν συμμάχους τους ώθησαν στην αιματοχυσία για τα δικά τους συμφέροντα.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την Ουκρανία συνεχίζει να υπάρχει, όπως υπαρκτά είναι και τα διάφορα αστικά σενάρια που φτάνουν μέχρι το διαμελισμό της Ουκρανίας. Η πραγματικότητα στην ανατολική Ουκρανία, το «φιλορωσικό τμήμα της» που δείχνει ανυπακοή στη νέα κατάσταση, η ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στη συγκεκριμένη περιοχή (μην ξεχνάμε ότι ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας είναι στην Κριμαία), κάθε άλλο παρά εκτόνωση της κατάστασης δείχνουν. Με κίνδυνο για το λαό της Ουκρανίας και όχι μόνο. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτοί που εμφανίστηκαν ως λαϊκοί αγωνιστές, μοχλοί στην ανατροπή του Γιανουκόβιτς, με συμμαχικά ερείσματα στη Γερμανία, ήταν εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι σαν στρατός.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση έχει τη σημασία της η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στις εξελίξεις, θέση που προσπαθεί να εξωραΐσει τον ιμπεριαλισμό. Αυτό φαίνεται με το άρθρο στην «Αυγή», 25/2/2014, του Πάνου Τριγάζη, υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ, που κλαίγεται γιατί «οι μεγάλες δυνάμεις δεν έδρασαν με πνεύμα δημοκρατικής διευθέτησης της κρίσης» και ότι «καταλύθηκε η συνταγματική νομιμότητα», όταν οι «μεγάλες δυνάμεις» ώθησαν σ' αυτές τις εξελίξεις. Και σημείωνε: «Οπως όλα δείχνουν, συμπεριλαμβανομένων και των τελευταίων εξελίξεων, στην Ουκρανία δεν μπορεί να επικρατήσει πλήρως ούτε η φιλορωσική ούτε η φιλοδυτική κατεύθυνση. Μπορεί, όμως, να νικήσει ο ενωμένος ουκρανικός λαός, υπερασπιζόμενος την ανεξαρτησία της χώρας, μακριά από εθνικιστικές προκαταλήψεις και διχαστικές λογικές. Στην κατεύθυνση αυτή καλείται να βοηθήσει και η Ευρωπαϊκή Αριστερά (...) Η ουκρανική κρίση αναδεικνύει την ανάγκη πανευρωπαϊκού ορίζοντα της ενοποίησης της Ευρώπης, με την οικοδόμηση μιας νέας δομής πολυδιάστατης πανευρωπαϊκής συνεργασίας και ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ειρήνης και ασφάλειας, με τη συμμετοχή και της Ρωσίας. Τα θεμέλια για μια τέτοια δομή υπάρχουν και είναι ο ΟΑΣΕ, πρώην ΔΑΣΕ (γνωστότερη και ως "Διαδικασία του Ελσίνκι")».
Τι λέει; Με παρέμβαση του ΟΑΣΕ, ενός παραρτήματος του ΝΑΤΟ, να οικοδομηθεί ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δηλαδή προβάλλει την ιμπεριαλιστική ειρήνη και ασφάλεια ως διέξοδο, την ώρα που αυτές ακριβώς οι δυνάμεις όχι μόνο ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους αλλά έβαλαν τη σφραγίδα τους στην αιματοχυσία του ουκρανικού λαού, δημιουργώντας μια κατάσταση με τεράστιους κινδύνο
Και το κερασάκι στην τούρτα:«Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, δεν αρκούν οι γενικόλογες δηλώσεις του ΥΠΕΞ και τα "ευχολόγια". Ως χώρα βαλκανική και ευρωπαϊκή, η Ελλάδα έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για την πανευρωπαϊκή ασφάλεια και συνεργασία. Πρέπει, λοιπόν, ως μέλος του ΝΑΤΟ να πει ΟΧΙ στην επέκταση προς ανατολάς της Ατλαντικής Συμμαχίας, ενώ θα μπορούσε να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο για την επίλυση της ουκρανικής κρίσης ως προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ αυτή την περίοδο και μέλος του ΟΑΣΕ».
Αρα, ακόμη ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας στα όποια ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Σε αυτό καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, προαλειφόμενος νέος διαχειριστής του συστήματος. Οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη και να επαγρυπνούν. Μόνος δρόμος η πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννάει πολέμους, φτώχεια και ανέχεια.
πηγη: Ριζοσπαστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου