Το παραμύθι της «συμμαχίας Χίτλερ - Στάλιν»

Η παραχάραξη της Ιστορίας, η «θεωρία των δύο άκρων» και το δηλητήριο του αντικομμουνισμού πάνε πάντα χέρι χέρι. Ετσι, ο Γ. Πρετεντέρης στα «ΝΕΑ» απαντά στο επιχείρημα ότι η ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού είναι ανιστόρητη. Με τον τίτλο (σ.σ. ισχύει για τον ίδιο) «Ανιστόρητοι», στο χτεσινό του άρθρο παρουσιάζει τη γνωστή βρωμιά περί «συμμαχίας φασισμού - σοσιαλισμού», «Χίτλερ και Στάλιν». Για να στηρίξει τη διαστρέβλωση και τα περί «μοιρασιάς της Ανατολικής Ευρώπης» χρησιμοποιεί το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ (υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου του 1939 από τους αντίστοιχους υπουργούς Εξωτερικών των δύο χώρων), το οποίο εμφανίζει ως «συμμαχία της Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης», ενώ ήταν σύμφωνο μη επίθεσης και τίποτε άλλο. Επρόκειτο, δηλαδή, για μια αναγκαία συνθήκη ώστε να μπορέσει η ΕΣΣΔ να προετοιμάσει την άμυνά της, στην, όπως όλα έδειχναν, προγραμματισμένη επίθεση εναντίον της.


Αυτό, που δεν λέει ο δήθεν ...αντικειμενικός αρθρογράφος είναι ότι παρά τις προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συγκροτηθεί αντιναζιστικό μέτωπο, ΗΠΑ - Μεγάλη Βρετανία - Γαλλία ήταν αυτές που παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία το 1938 (Σύμφωνο Μονάχου) και την Πολωνία το 1939, κηρύσσοντας είτε κατ' επίφαση «ουδετερότητα» (ΗΠΑ), είτε έναν πόλεμο που δήθεν έκαναν στην περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας στην Πολωνία. Αντίθετα, υπάρχουν ντοκουμέντα που δείχνουν ότι οι «δυτικές δημοκρατίες» ενίσχυαν τους ναζί και διαπραγματεύονταν μαζί τους το χτύπημα στην ΕΣΣΔ, που άλλωστε ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.




Ο εν λόγω αρθρογράφος κάνει αναφορά σε «διαμελισμό της Πολωνίας και κατοχή στις Βαλτικές χώρες από την Σοβιετική Ενωση» για να στηρίξει τη «συμμαχία των δύο άκρων», που, όπως λέει, «λειτούργησε μια χαρά για δύο χρόνια για να διαρραγεί στις 22 Ιούνη του 1941 όχι επειδή οι Σοβιετικοί στεναχωρήθηκαν που συμπορεύονταν με τους ναζιστές αλλά επειδή ο Χίτλερ επιτέθηκε απροσδόκητα στον σύμμαχό του»... Τι αποκρύπτει επίσης; Το γεγονός ότι με τη «συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ», στις 3 Μάρτη 1918, ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική εξουσία που βγήκε από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Γερμανία, η Σοβιετική Ρωσία αναγκάστηκε να παραχωρήσει σημαντικά εδάφη στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, όπως η Λιθουανία, τμήμα της Εσθονίας και της Λετονίας, καθώς και τη Δυτική Ουκρανία και τη Δυτική Λευκορωσία, δηλαδή περίπου ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Η Δυτική Ουκρανία και η Δυτική Λευκορωσία πέρασαν στην εξουσία της πολωνικής αστικής τάξης μετά την αποχώρηση των γερμανικών και των αυστροουγγρικών στρατευμάτων με τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Αποσιωπά και την εξέλιξη μετά τη συνθήκη, όπου τον Οκτώβρη οι λαοί των περιοχών αυτών ξεσηκώθηκαν, σχημάτισαν σοβιετικές κυβερνήσεις, που εκείνη την εποχή δεν άντεξαν μετά και από την ξένη επέμβαση της Αντάντ που τις ανέτρεψε. Ετσι, φτάνοντας στο Σεπτέμβρη του 1939, η Δυτική Ουκρανία και η Δυτική Λευκορωσία που ήταν αποσπασμένα τμήματα της Σοβιετικής Ρωσίας που κατείχαν οι Πολωνοί αστοί φάνηκε ότι θα έπεφταν στα νύχια της Γερμανίας, ο Κόκκινος Στρατός παρενέβη και απελευθέρωσε αυτά τα εδάφη. Στις 21 του Ιούνη 1940 άρχισε στην Εσθονία σοσιαλιστική επανάσταση και τον Ιούλη η σοβιετική εξουσία αποκαταστάθηκε. Ανάλογες εξελίξεις υπήρξαν και στις άλλες δύο Βαλτικές χώρες, στη Λετονία και στη Λιθουανία. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια που γκρεμίζει τα παραμύθια περί σοβιετικής κατοχής, περί «συμμαχίας Χίτλερ - Στάλιν».

πηγη: Ριζοσπαστης