Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;

Του Τάκη Βαρελά*

Όπου βρεθούν και όπου σταθούν, η ίδια καραμέλα: «Ενότητα της αριστεράς», «θα υποχρεωθεί το ΚΚΕ να στηρίξει, αλλιώς θα πληρώσουν πολύ σκληρό τίμημα» κλπ.

Πυκνώνουν οι προτάσεις, τα κελεύσματα, αλλά και οι εκβιασμοί προς το ΚΚΕ, πότε διά στόματος Π. Λαφαζάνη, πότε διά στόματος Ν. Βούτση, ο καθένας με την «εσωτερική ιδιαιτερότητα» των βιλαετιών του ΣΥΡΙΖΑ, κουνούν το δάχτυλο και δείχνουν το ΚΚΕ ως το βασικό μελλοντικό υπεύθυνο που δεν θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτή η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ για την «ενότητα» και την «κυβέρνηση της αριστεράς» μας βάζει σε προβληματισμούς για μεγαλύτερο κατήφορό του.

Ή δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ή μπήκε σε εξέλιξη ο δεύτερος στρατηγικός στόχος του. Να ευτελίσει την έννοια της αριστεράς στην ελληνική κοινωνία και να αυτομολήσει ο ίδιος, μετατοπιζόμενος πιο δεξιά, να μεταλλαχτεί σε νέο κόμμα!

Σενάριο που επιθυμεί διακαώς η μεγαλύτερη μερίδα της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης.

Τεχνογνωσία για το εγχείρημα υπάρχει από τους ενταφιαστές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (βλέπε: Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, σημερινό πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και Μάσιμο Ντ' Αλέμα πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας και ηγέτη της κεντροαριστεράς).

Μήπως το ιταλικό κομματικό μοντέλο μετάλλαξης από τη Δημοκρατική Αριστερά του Ντ' Αλέμα που μεταλλάχτηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα στα πρότυπα του αμερικανικού μοντέλου Δημοκρατικοί - Ρεπουμπλικάνοι, είναι στα σκαριά, επιταχύνεται και ψάχνει άλλοθι ο ΣΥΡΙΖΑ, την ενότητα της αριστεράς, που δεν του βγαίνει σήμερα;

Πώς σας ακούγεται, αν αύριο, στο όνομα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης (δεδομένων των δυσκολιών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ), δείτε τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλεται σαν επιταγή των καιρών, εθνική ανάγκη, η δημοκρατική παράταξη;

Τέτοια σενάρια είναι εν εξελίξει, ενσωματώνοντας κάθε καρυδιάς καρύδι. Προάγγελος θα είναι οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές και έπεται συνέχεα.

Αυτές οι κωλοτούμπες όμως για να γίνουν θέλουν βέβαια και άσκηση, αλλά θέλουν και άλλοθι.

Το ΚΚΕ έχει επισήμως δηλώσει ότι στο κάδρο της καπιταλιστικής ανασύνταξης δεν θα βρεθεί, πόσο μάλλον όταν το περιεχόμενο του έργου είναι κακέκτυπο αντίγραφο ιδεολογημάτων, κομμάτων, των οποίων, παρά την πανσπερμία χρωμάτων, ρευμάτων, το κυρίαρχο concept διαμορφώνεται στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο ΔΝΤ, στην ουσία στα συμπόσια των καπιταλιστών.

Προς τι λοιπόν αυτός ο οδυρμός, οι λυγμοί και «η χείρα φιλίας» από τη μία και οι απειλές από την άλλη προς προς το ΚΚΕ;

Αντί να χαίρονται που «το ΚΚΕ θα πληρώσει το τίμημα» και «θα εξαφανιστούν οι θύλακες του Σταλινισμού, οι δογματικοί», για ποιο λόγο το θέλουν στην κυβέρνηση;

Ποιος σοβαρός πολιτικός διαχειριστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας θα έβαζε τέτοιο φίδι στον κόρφο του και μάλιστα το ΚΚΕ;

Μια συνηθισμένη φράση του λαού μας είναι: Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;

Δυστυχώς, σε συνθήκες καπιταλισμού οι λαοί βγάζουν το φίδι από την τρύπα, η διαφορά εδώ είναι ότι θα καλεστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει το φίδι από την τρύπα και ψάχνει για άλλοθι και θέλει:

α) Την ψήφο του λαού.

β) Την «δήθεν» ενότητα της αριστεράς με συμμετοχή του ΚΚΕ, για να το σπιλώσει διά παντός, ενταφιάζοντας παράλληλα τους αγώνες της εργατικής τάξης για παντοτινή κατάργηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

γ) Να αξιοποιήσει το θετικό ή το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών ως προϋπόθεση για να επιταχύνει τη μετάλλαξή του ως του μόνιμου και σταθερού πυλώνα του αστικού συστήματος.

Δ) Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται το εργαλείο για να εξαγνίσει την αστική τάξη, εδραιώνοντας με την πολιτική του την αστική κυριαρχία, παραλύοντας τη δράση του ταξικού κινήματος στο όνομα της δημοκρατικής παράταξης.

Σε αυτή την τρύπα, που έχει και λάκκο, τη γεμάτη φίδια, δεν έχει κανένα λόγο να συρθεί ο λαός, ούτε να βάλει το χέρι του, πόσο μάλλον το ΚΚΕ.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα της αριστεράς είναι φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, στοχεύουν να εγκλωβίσουν κάθε καλοπροαίρετο εργαζόμενο.

Είναι παγίδα ομηρίας της εργατικής τάξης.

Δεσμά που θα έχουν τη σφραγίδα ενός κόμματος- δηλωσία στο αστικό σύστημα.

Οι όποιες γλυκομίλητες προτάσεις συνεργασίας προς το ΚΚΕ από τα παράθυρα της τηλεόρασης κρύβουν το μίσος προς το ΚΚΕ.

Μέσα στο ταξικό κίνημα, στα συνδικάτα, εκεί βλέπεις το ποιος με ποιον.

Εκεί κρύβεται η αλήθεια.

Αγκαλιάζονται δημοσίως οι «τρεις και ο κούκος» στις «κινητοποιήσεις» των παγιδευμένων εργαζομένων, εκπαιδεύουν το λαό να κάθεται στην πολυθρόνα, κάνοντας πολιτική, την πολιτική πάλη των τεσσάρων τοίχων, με κάμερες στημένες, για ένα κόμμα, τηλεοπτικά στημένο, από τα media politic.

Ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό επαναλανσαριζόμενο προϊόν που κατάφερε από 4% να πάρει το 27% του «ραφιού».

Συγχωρείστε με για τους όρους της αγοράς, αλλά για την οικονομία της αγοράς φτιάχτηκε και συντηρείται ο ΣΥΡΙΖΑ και εξηγείται, για όσους γνωρίζουν, πώς χειραγωγείται η αγοραστική συμπεριφορά των καταναλωτών στην οικονομία της αγοράς: Ό,τι το φθηνό πουλάει στην κρίση, αρκεί να το λανσάρεις σωστά.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο καταναλωτής δεν γνωρίζει να ξεχωρίζει το καλό.

Η διαφορά είναι ότι το ΚΚΕ δεν είναι προϊόν του συστήματος, αρνείται να μπει σε στημένο ράφι, είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης και εκεί πορεύεται.

Αυτή η πάλη θάβεται, δεν έχει λόγους η αστική τάξη να τους προβάλλει, είναι ταξικά απέναντί της.

Βαρέθηκε, λοιπόν, η ψυχή μας, με όλους αυτούς που μας εκβίαζαν και μας εκβιάζουν με την ενότητα της Αριστεράς.

Πού πήγαν και πού βρίσκονται μέχρι σήμερα όλοι αυτοί οι φωστήρες της ενότητας της Αριστεράς;

Άλλοι πήγαν στο ΠΑΣΟΚ, μερικοί έγιναν και υπουργοί μάλιστα, άλλοι δημαρχαίοι, άλλοι αρχισυντάκτες και εν γένει κουβαλητάδες της αστικής τάξης.

Αν για εκεί, λοιπόν, τραβάει η Αριστερά σας, καλό σας ταξίδι!

Αυτή είναι η παρωχημένη «ενότητά» σας, των εναλλασσόμενων τάσεων, των ρευμάτων, των πλατφορμών και αποτυπώνεται έξοχα στους στίχους του τραγουδιού του Λ. Παπαδόπουλου: «Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει, γιατί δεν την θέλει κανείς!».

*Ο Τάκης Βαρελάς είναι ζωγράφος

πηγη: 902