Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Ειναι στιγμές που το να καταθέσει κανείς την άποψη του καθίσταται πολύ δύκολο λόγω των συναισθημάτων που τον κατακλύζουν. Πώς αλήθεια να μπορέσει να συγκρατήσει κανεις την οργή, την αηδία και την αγανάκτηση του και να βάλει πεντε αράδες στη σειρά, οταν βλέπει να ετευλίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να υποτιμάται η αξία της ανθρώπινης ζωής; Ο τίτλος της ανάρτηση κάλλιστα θα μπορύσε να είναι και : Η είδηση ενος προναγγελθέντος θανάτου. Το αυτό βέβαια αναφορικά με τα όσα διαδραματίστηκαν χτες το βράδυ στη Μόρια της Λέσβου.







Η τραγική ειρωνεία στην υπόθεση αυτή είναι οτι θυμίζει σε πάρα πολλά τα όσα είχαν συμβεί στη Λάρισα λίγο χρόνια πρίν και κατα την κορύφωση της κρίσης με σπουδαστές του τοπικου ΤΕΙ. Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και καταδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο πως όλα όσα επιστρατεύει η κοινωνία για την αντιμέτώπιση της κρίσης, με κύριο όπλο την αλληλεγγύη, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρα επιδερμικές λύσεις που ανακουφίζουν το πρόβλημα και σε καμία περίπτωση δε συνιστούν στο ελάχιστο επαρκή λύση. Τα όσα συνέβησαν χτές το βράδυ είναι γεγονότα που, αν είσαι στοιχειωδώς άνθρωπος, σε κάνουν να αισθάνεσαι πολυ μικρός και λίγος απέναντι στα όσα διαδραματίζονται δίπλα σου. Κάνένας δε μπορεί να παραγνωρίσει την τιτάνια προσπάθεια του ελληνικού λαού να σταθεί δίπλα στους πρόσφυγες και παρα τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του να συνδράμει , υλικά και ηθικά, ακόμα και πέρα απο τις δυνατότητες του.  Οι εξελίξεις όμως έρχονται να καταδείξουν με τον πλέον κατηγορηματικό και αμείλικτο τρόπο οτι οικαλές προθέσεις και η ανθρωπιά του ελληνικού λαού δε φτάνουν ουτε για να βοηθήσει τουε πρόσφυγες αλλα ουτε και όλους εκείνους που η κρίση τους έχει φέρει στα πρόθυρα της απόλυτης εξαθλίωσης. Οσο η πολιτική που εφαρμόζεται δεν ανατρέπεται τότε οι συνέεπεις της θα γίνονται όλο και πιο έντονες όσες αντιστάσεις και αν βρίσκουν.

Το πλέον ανησυχητικό όμως που παρατηρεί κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεκινώντας  την παρατήρηση απο ίδιο του τον εαυτό,  είναι οτι αυτα τα περιστατικά λειτουργούν κατα κάποιον τρόπο και ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Η οργή ξεχειλίζει, η στανεχώρια, η αγανάκτηση, η εντονη συνειδητοποίηση  οτι η ζωή όλων βαδίζει σε αδιέξοδο κα ανάλογα με τι θέση που βρίσκεται κανείς ξεσπάει. Οι πρόσφυγες μέσα απο τις λάσπες ξεσπάνε κατα δικαίων και αδίκων και εκείνοι που ακόμα δεν έχουν αποκτηνωθεί με άλλους τρόπους. Ειτε βρίζοντας του ςυπεύθυνους για την κατάσταση ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑιο της γειτονιάς (που ακόμα προσπαθεί να  καταλάβει οτι το κόμμα που στηρίζει κυβερνάει και η ευθύνη βαραίνει και τον ίδιο) είτε με διαδηλώσεις που μερικές φορές μπορεί να καταλήξουν και έκτροπο ενεκα και συσσωρευμένης αγανάκτησης. Και μετα τι; Θα εκτονωθούμε, θα βρίσουμε, κάποιοι μποριε και να τα σπάσουν. ΤΙ θα γίνει όμως στη συνέχεια; Το πιθανότερο είναι οτι ο κάθες κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του και το μοτίβο θα συνεχιστεί μέχρι να οδηγηθούμε, νομοτελειακά, σε άλλο ενα τέτοιο γεγονος.





Καλό είναι λοιπόν να αρχίζουμε να ξεκαθαρίζουμε πρώτα και κύρια εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε να κάνουμε. Αν δηλαδή θα α βρούμε για άλλη μια φορά διάφορους τρόπους να εκτονωθούμε απεναντι σε πρακτικές που  ο φαρισαισμος και η υποκρισία τους φτάνουν  στο σημείο να υποτιμούν ακομα και τη νοημοσύνη μας σαν τους πρωταγωνιστές των φωτογραφιών που ακολουθούν,

Κουράκης, Μουζάλας και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑικος θίασος




Η Νορβηγίδα υπουργός μετανάστευσης

η θα γίνει η οργή, ο πόνος η θλίψη και η αγανάκτηση η μαγιά για να οργανωθούμε και να ορθώσουμε το ανάστημα μας και να παλέψουμε για τη ζωή που αξίζει σε εμάς και τους συνανθρώπους μας. Στο τέλος τέλος αυτο οφείλει να πράξει ο  καθένας αν θέλει να λέγεται άνθρωπος...

   














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου