Το μπουμπούκι της πολιτικής ζωής του τόπου

Το σπινθηροβόλο βλέμμα  ενος ηγέτη

   Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι απο τους ανθρώπους εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να σου γυρίζουν τα έντερα και μόνο που τους βλέπεις, ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που σκοτώνουν με την επιχειρηματολογία τους και την τελευταία ικμάδα κοινής λογικής (οπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας) που σου έχει απομείνει. Βλέποντας τον κανείς, εκείνο που θέλει να κάνει είναι να επιδοθεί σε ενα ακατάσχετο  ρεσιτάλ ύβρεων, το κακό είναι οτι άνθρωποι σαν  και αυτόν οχι μόνο δεν πτοούνται αλλα απεναντίας τρέφονται απο αυτό, αφού απώτερος στόχος τους είναι να στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους ανεξάρτητα απο το εάν αυτό είναι για καλό η  για κακό σκοπό.

    Η συνεισφορά του όμως στην πολιτική ζωή του τόπου είναι πολυ πιο σύνθετη απο αυτήν που απαιτεί ένα υπουργείο η ένα κοινοβουλευτικό έδρανο. Η εμφάνιση και η εδραίωση του Γεωργιάδη και των υπολοίπων φυντανιών  του ΛΑ.Ο.Σ στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, ήταν αυτή που έφερε στο προσκήνιο το μεταναστευτικό αναδεικνύοντας το ως μείζον ζήτημα της χώρας παγιώνοντας παράλληλα και το κλίμα ξενοφοβίας και ρατσισμού (έχοντας και το απαραίτητο σπρώξιμο απο τα ΜΜΕ)  πανω στο οποίο πάτησε η Χ.Α για να διαμορφώσει την εκλογική της βάση. Παράλληλα, παγίωσαν το ξεκατίνιασμα, την προβοκάτσια και τη λασπολογία ως κύριο μέσο αντιπαράθεσης στον πολιτικό λόγο κατι που σταδιακά πέρασε και στην απλή καθημερινότητα κι αξιοποιήθηκε δεόντως απο τη Χ.Α η οποία ειδικεύεται σε τέτοιου είδους πρακτικές.

   

   Η παρουσία τους ΛΑ.Ο.Σ απώτερο στόχο είχε να λειτουργήσει ένα μαξιλαράκι  για τους νοικοκυραίους. Το συγκεκριμένο κόμμα είχε ως εκλογικό του target group ανθρώπους προερχόμενους απο το χώρο της λεγόμενης λαικής  Δεξιάς οι οποίοι έχοντας εξασφαλίσει με την πάροδο των ετών ένα αξιόλογο επίπεδο διαβίωσης  στρέφονταν στον Καρατζαφέρη και τους συν αυτώ προκειμένου να το περισώσουν στέλνοντας στους κρατούντες τα ηνία της εξουσίας και ενα κάποιο μήνυμα αμφισβήτησης τους(οπως την εννοούσαν οι ίδιοι βεβαίως).  

    Τόσο η ΧΑ οσο και ο ΛΑΟΣ (αλλα και ο Καμμένος) ανήκουν στο χώρο της ακροδεξιάς, είναι εθνικιστικά κόμματα . Η βασική τους διαφορά, δεν εχει να κάνει με την  πολιτική τους όσο με τον τρόπο εκφορά της. Ο Καμμένος και ο Καρατζαφέρης ανήκουν στο χώρο της κοσμοπολίτικης ακροδεξιάς ενω η ΧΑ είναι ένα κόμμα καθαρά φασιστικό κόμμα.

   Οι μετεγγραφές Γεωργιάδη,Βορίδη (και των άλλων που την έκαναν απο το ΛΑΟΣ) στη Ν.Δ αποσκοπούσαν στο να περισώσουν την εκλογική επιρροή της στο εκλογικό σώμα των νοικοκυραίων και κλείσουν την τρύπα που παρουσίαζε απο τα δεξιά τους και που είχε σαν ευνοημένους τη ΧΑ (κατα κύριο λόγο) και τους ΑΝ.ΕΛ. Η αποστολή των Βορίδη, Γεωργιάδη είναι ειδική και δε σχετίζεται τόσο με την ανάληψη υπουργικών καθηκόντων (οχι πως θα πουνε και οχι) οσο με το να νομιμοποιούν  επικοινωνιακά τη λογική της μισανθρωπιάς της ανθρωποφαγίας στις οποίες ειδικεύονται καταφεύγοντας και στον ωμό αντικομμουνισμό όπου κριθεί απαραίτητο. Επι της ουσίας δηλαδή, δουλειά τους είναι να κάνουν τηλεοπτικές εμφανίσιμες σαν τη χθεσινή του Γεωργιάδη.

   Το ζήτημα με το Γεωργιάδη,το Βορίδη και τη ΧΑ δεν είναι αισθητικό, ακόμα δηλαδή και αν ως δια μαγείας όλοι αυτοί εξαφανίζοντας δε θα υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές στην καθημερινότητα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι κατα κύριο λόγο κοινωνικό  και σχετίζεται με τον τρόπο που δημιουργείται το κοινωνικό στρώμα  που φέρνει στον αφρό τα διάφορα φασιστοειδή διαχέοντας παράλληλα στην καθημερινότητα τη  λογική της ανθρωποφαγίας και της μισανθρωπιάς.

   Η λύση βέβαια δε βρίσκεται ούτε σε αυτούς που  δημιούργησαν   το πρόβλημα (αστοί πολιτικοί και ΜΜΕ) , ούτε μέσω ενος νομοσχεδίου( π.χ να τεθεί η ΧΑ εκτός νόμου). Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του δηλαδή στην κοινωνία απαιτείται συλλογική προσπάθεια. Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μέσα απο την κοινή δράση συλλόγων (αθλητικοί, πολιτιστικοί, κηδεμόνων , δασκάλων ,καθηγητών) και με πρωτοβουλίες που αυτοί μπορούν να πάρουν προκειμένου τα παιδια να γαλουχηθούν με τις αξίες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. 

Και για να μην ξεχνιόμαστε: