Ο Παπα-πίκατσου

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε πως οι υπέρμαχοι της πίστης στον θεό πιστεύουν στην κατασκευή του ανθρώπου από τον θεό «κατ εικόνα ημετέραν και καθ ομοίωσην», στο μήλο, στον καταραμένο φίδι, στην κόλαση, στον παράδεισο, στους αγγέλους, στον διάβολο, στην άμωμο σύλληψη του λευκού κρίνου, την μετατροπή του κρασιού σε αίμα του Χριστού,στην μετατροπή του νερού σε κρασιού, στην Ανάσταση του Λαζάρου, στους Μάγους με τα δώρα, στην σταύρωση στην Ανάσταση του Κυρίου. Όμως οι υπέρμαχοι της πίστης εύκολα και με φαρισαϊκή φλυαρία μετατρέπονται και σε επικριτές-δικαστές με καθήκοντα δημόσιου κατηγόρου και απειλούν ότι τα ράσα τους θα εκπέμψουν ηλεκτρικές εκκενώσεις και όπως το πόκεμον πίκατσου θα συντρίψουν τους άθεους που δεν έχουν εικονοστάσια στα σπίτια τους και δεν λιβανίζουν εφτά φορές την ημέρα.Ωστόσο το θέμα δεν ενδύκνειται για χιουμοριστική προσέγγιση διότι ο τυφλός φανατισμός του παπά είναι τόσο μανιώδης σε σημείο παράκρουσης, που τα όποια ιδεώδη του χριστιανισμού δέχονται επίθεση από τα ίδια τα λόγια του, που δεν αμφισβητώ ότι διακατέχονται από υπέρτατη και θεία πνευματική χυδαιότητα.




Είναι ιστορικό γεγονός πως το ιερατείο της εκκλησιάς – η παπαδοκρατία- μπορεί άνετα να γίνει εχθρός του ανθρώπου όταν προσπαθεί να μετατρέψει την πίστη από ατομική υπόθεση σε ζήτημα πολιτικής ή κοινωνικής εξουσίας. Άλλωστε γύρω από τον θεό δημιουργήθηκαν συμφέροντα πολιτικής μα και οικονομικής εξουσίας άρα είναι υποχρέωση των παπάδων να τροφοδοτούν την κοσμική εξουσία με ηλεκτροφόρα ράσα προκειμένου να διατηρήσουν την έτσι κι αλλιώς καλά ιεραρχημένη νομή της εξουσίας.

Και δυστυχώς έχουν ακροατήριο διότι επενδύουν στον ανθρώπινο βίο που διακατέχεται από την απελπισία και την δυστυχία που την συνοδεύει. Έτσι ο παπάς πουλάει την επίπλαστη και συγκεχυμένη ελπίδα του εικονοστασίου. Και το ακροατήριο της ανθρωπομάζας των απελπισμένων την δέχεται προκειμένου να κρατηθεί όρθιο. Όρθιο όμως για να δέχεται και να συσφίγγεται ασυνείδητα με την τεράστια πανίσχυρη δύναμη της εξουσίας στο πλαίσιο ενός αδρανούς βίου.

πηγη: redflecteur