KKEpedia

Η απεργία των εκπαιδευτικών, η αφύπνιση και «οι στιγμές που αλλάζουν την Ιστορία»

Είναι γεγονός ότι η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών με την καθοδήγηση της ΟΛΜΕ προσφέρεται για πολύτιμα συμπεράσματα πάνω στο υπαρκτό πρόβλημα: Πώς θα οργανωθεί η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, ώστε το κίνημα να περάσει σε ένα σχετικά ανώτερο επίπεδο, θα έχει κάποια αποτελέσματα στην παρεμπόδιση των αλλεπάλληλων αντιδραστικών μέτρων που εκπονούνται για τη διαχείριση της κρίσης και στο όνομα της κρίσης. Πώς θα γίνει η δύναμη ριζικής ανατροπής και δε θα ενταχθεί στη διαδικασία αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος που προωθείται και δεν πρέπει να μένει έξω από τον προβληματισμό και την ανησυχία του λαού.

Διευκρινίζουμε ότι πίσω από τον όρο αποτελέσματα, αποτελεσματικότητα αγώνων εκφράζονται πολύ διαφορετικές έως και διαμετρικά αντίθετες απόψεις.

Ενα δυναμικό, ενωτικό, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα που περνά από επιμέρους αντιμονοπωλιακούς στόχους (και όχι μόνο αντικυβερνητικά αιτήματα) σε κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να παρεμποδίσει, να ανακόψει μέτρα και να κερδίσει χρόνο για τη συγκέντρωση νέων δυνάμεων. Μπορεί ακόμα να αποσπάσει «κάτι», έστω επιμέρους, στο βαθμό που δε θίγει την κυρίαρχη πολιτική. Στο παρελθόν, έχουμε τέτοια απόσπαση μέτρων από το κίνημα. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει και κάποια θετική έκπληξη με ένα πρωτοφανέρωτο ανέβασμα της ταξικής πάλης σε συνδυασμό με πρόοδο στην κοινωνική συμμαχία και αλληλεγγύη. Στην αποτελεσματικότητα των αγώνων εμείς εντάσσουμε την πρόοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε συνδυασμό με τη βελτίωση ή και αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε έναν κλάδο, με την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της μαχητικότητας και της ετοιμότητας ακόμα και αυτοθυσίας.

Αγώνες που έχουν ως στόχο (κάτι τέτοιο φαίνεται πολύ καλά στις δηλώσεις στελεχών της ΟΛΜΕ και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ) να εκθέσουν μόνο την κυβέρνηση για τον αντιδημοκρατικό της κατήφορο, δεν επαρκούν, όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια ανάμεικτη με απογοήτευση και φόβο μπορεί να οδηγήσει σε ένα τυφλό χτύπημα χωρίς συνέχεια, σε μια υποχώρηση για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα. Η αποτυχία ικανοποίησης ενός ή περισσοτέρων αιτημάτων δεν πιστώνεται σε κάθε περίπτωση και πάντα στην αποτυχία και αναποτελεσματικότητα του αγώνα ή των αγώνων, δεν πρέπει να οδηγεί σε παραίτηση από τη συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης.

Αυτό που έχουμε σήμερα είναι οπωσδήποτε η έκθεση της κυβέρνησης με τα μέτρα που παίρνει και βεβαίως την επιστράτευση, αλλά και η έκθεση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών που έχει αποδειχθεί επικίνδυνη, συναινετική έως και αντιδραστική και όταν οργανώνει αγώνες και όταν κάνει την πάπια.

Οταν το ΚΚΕ μιλά για προετοιμασία των αγώνων, δεν εννοεί βεβαίως ότι πρέπει να εξασφαλίζονται όλες μα όλες οι προϋποθέσεις για θετικό αποτέλεσμα, γιατί εκ των προτέρων δεν μπορείς να προεξοφλήσεις τι δυναμική θα έχει, πώς θα αποκρυσταλλωθεί στη συγκεκριμένη φάση ή στιγμή ο συσχετισμός δυνάμεων. Αλλωστε, ο συσχετισμός δεν είναι ακίνητος, αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο, και τελικά κάθε φορά το τι διεργασίες γίνονται καθορίζεται στο πεδίο του αγώνα και όχι με μια σχολαστική εξέταση από πριν του άλφα ή του βήτα παράγοντα. Οταν το ΚΚΕ μιλά για προετοιμασία αγώνων, εννοεί τη γενική κατεύθυνση, τη γραμμή πάλης που έχει υιοθετήσει μια εργατοϋπαλληλική ομοσπονδία, μια κλαδική ομοσπονδία, αν πρόκειται για κλαδικό αγώνα, που αφορά το περιεχόμενο και τα αιτήματα, τη γενική γραμμή αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική, το βαθμό συμμετοχής των εργαζομένων στη λήψη και κυρίως στην οργάνωση εφαρμογής των αποφάσεων. Δεν αφορά μια ξεχωριστή στιγμή ή μια ειδική μορφή πάλης όπως είναι η παρατεταμένη απεργία, η απεργία στις εξετάσεις αλλά τη σταθερή συνεχή πορεία του κινήματος στο χώρο, την επίδρασή του ευρύτερα.

Η κατεύθυνση της ΟΛΜΕ είναι επιζήμια για το κίνημα των εκπαιδευτικών, προ πολλού και όχι σήμερα, είναι κατεύθυνση αλλοίωσης και υπονόμευσης του ριζοσπαστισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πέρα από τη δύναμη των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ στο κίνημα των εκπαιδευτικών, καταστροφικό ρόλο στην κυριολεξία έπαιξε και παίζει ο συνασπισμένος οπορτουνισμός με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και τις γνωστές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ.

Ας θυμίσουμε μερικά ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς οι αντιδραστικές φιλομονοπωλιακές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία δε γίνονται τώρα με το Μνημόνιο, έχουν ξεκινήσει προ πολλού.

Τι έκαναν οι παρατάξεις που πλειοψηφούν μαζί και με επιμέρους διαφορές στην ΟΛΜΕ για το περίφημο αποκεντρωμένο σχολείο «των ανοικτών θυρών», για τη «διά βίου μάθηση», για το παραπλανητικό «ανοικτό σχολείο στην κοινωνία», την τεχνικοεπαγγελματική κατάρτιση - μόρφωση όπως λένε, για την Παιδεία της δήθεν ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, κ.λπ.; Τι έκανε η ΟΛΜΕ για τα καταστρεπτικά για την ανάπτυξη της σκέψης και της μεθοδολογίας αναλυτικά προγράμματα; Το ζήτημα δεν είναι αν οργάνωσε ένα συμπόσιο, αυτό κάποτε το έκανε, αλλά πώς ως συνδικαλιστική ηγεσία έθεσε το ζήτημα ως πεδίο πάλης σε κάθε σχολείο.

Για όλα τα παραπάνω ψευτοδιαμαρτυρήθηκαν κάποιες και όχι όλες οι παρατάξεις, και όταν έθεταν το ζήτημα ήταν απλώς γαρνιτούρα στα αποκλειστικά δικά τους δημοσιοϋπαλληλικά αιτήματα. Το ΚΚΕ έχει δώσει δείγματα γραφής στο ζήτημα αυτό, δεν απολογείται για καμία υποχώρηση ούτε αμέλεια, είναι άλλο ζήτημα με πόση επάρκεια δουλέψαμε στις δοσμένες συνθήκες.

Οταν οι εκπαιδευτικοί, που στηρίζουν το ΠΑΜΕ, φώναζαν κυριολεκτικά ότι η απεργία της ΟΛΜΕ στις εξετάσεις δεν βρίσκει όχι μόνο το λαό έτοιμο με την έννοια των μαθητών, των γονιών κ.λπ. αλλά ούτε και τον ίδιο τον κλάδο, εννοούσαν ακριβώς τη γραμμή πλεύσης της ΟΛΜΕ, τη γενικότερη αρνητική κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο. Θέμα που πολλές φορές έχει τεθεί όχι μόνο στο συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και στους προβληματισμούς και αποφάσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Δεν είναι πρόθεση του παρόντος άρθρου να αναλύσει τη στάση των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, των Παρεμβάσεων κ.λπ. πώς κινήθηκαν, γιατί επέλεξαν την απεργία στις εξετάσεις, ενώ ήξεραν ότι θα έλθει η επιστράτευση και δεν είχαν τα κότσια να μπουν μπροστά και να δώσουν το παράδειγμα της πρωτοπορίας. Αυτό που ενδιέφερε τον καθένα είναι να αποκτήσει κάποια αγωνιστικά εύσημα εκ του ασφαλούς.

Αυτά που ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στο προεδρείο της ΟΛΜΕ ότι η κυβέρνηση θα σκεφτεί αν θα κάνει επιστράτευση, γιατί ο χώρος της Παιδείας είναι χώρος συνείδησης δεν είναι χώρος παραγωγής (!). Δείχνουν, εκτός των άλλων, τι διδάσκουν οι κύριοι αυτοί και οι κυρίες στους μαθητές και μαθήτριες, πόσο ευθύνονται για την περιφρονητική άποψη σε βάρος της τάξης που παράγει τον πλούτο, της απελευθερώτριας τάξης.

Αναγορεύουν την Παιδεία σε χώρο συνείδησης με θετική φόρτιση, κάνοντας πως δεν ξέρουν ή δε βλέπουν ότι η δημόσια Παιδεία, ανεξάρτητα της σύνθεσής της (δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές κ.λπ. προέρχονται ή ανήκουν στην εργατική και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε μεγάλο αριθμό), είναι πριν απ' όλα ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους. Τι άλλη απόδειξη είναι από το πώς διαπαιδαγωγούνται οι μαθητές, μαθήτριες, τι μαθαίνουν και πώς το μαθαίνουν. Οι εκπαιδευτικοί ως δημόσιοι υπάλληλοι αντικειμενικά εργάζονται για το μηχανισμό αυτό, άρα πριν απ' όλα ο χώρος αυτός πρέπει να είναι χώρος κάθετης εναντίωσης στο στόχο ο εκπαιδευτικός να γίνει ένα γρανάζι. Εδώ σ' αυτόν το χώρο, ο ιδεολογικός αγώνας, με βάση το περιεχόμενο και το σκοπό της εκπαίδευσης, έχει προβάδισμα. Δίχως τη διαπάλη με την αστική ιδεολογία και τα παρακλάδια της δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματικά αγωνιστικό και σωστά πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα εκπαιδευτικών που συμβάλλει στην αφύπνιση της νεολαίας και κυρίως συμβάλλει στην κοινωνική συμμαχία για την Παιδεία ως καθολικό πρόβλημα. Ο αγώνας αυτός, βεβαίως, πρέπει να είναι αρμονικά δεμένος με τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών ως εργαζομένων.

Μια από τις απόψεις που ακούσαμε είναι ότι το ΚΚΕ στο όνομα της προετοιμασίας των αγώνων (σημειώνουμε για μια ακόμα φορά ότι δε μιλάμε για οργανωτική προετοιμασία, αλλά για την κατεύθυνση του κινήματος που προετοιμάζει και μαχητικοποιεί), δεν βλέπει ότι υπάρχουν στιγμές που μπορεί να αλλάξουν την ίδια την Ιστορία, να φέρουν δηλαδή τα πάνω-κάτω, να ανατρέψουν την κυβέρνηση Σαμαρά όπως είπαν. Αποψη κατεξοχήν οπορτουνιστική που ασκεί επίδραση και ευρύτερα στο χώρο των εργαζομένων.

Η μακρόχρονη ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει ότι όντως υπάρχουν στιγμές και γεγονότα που μπορεί να φέρουν το κίνημα σε πρωτοφανέρωτα ύψη, και ενδεχομένως να καταφέρουν και ένα πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο ακόμα και καθοριστικό. Λόγου χάρη, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της αναδιανομής, αφύπνισε και οδήγησε στις κοινωνικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα. Ορισμένα γεγονότα έφεραν το αντιαποικιοκρατικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα πιο κοντά στη δική τους νίκη. Υπάρχουν υπόγεια ρεύματα, υπάρχει συσσωρευμένη ενέργεια που μπορεί σε κάποια φάση να οδηγήσει και σε τυφλά ανώφελα ξεσπάσματα που αξιοποιεί η κυρίαρχη τάξη και η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και σε μια ανάκαμψη, σε μια ανηφορική πορεία του κινήματος, ακόμα και να φέρουν σε αδυναμία τους επάνω.

Στο 19ο Συνέδριο μιλάμε αρκετά αναλυτικά για το ζήτημα αυτό.

Το ερώτημα, όμως, είναι η απεργία στις εξετάσεις στο συγκεκριμένο κλάδο, στη συγκεκριμένη κατάσταση που επικρατεί γενικά στο κοινωνικό επίπεδο, σε μια περίοδο που αναμετράται η αστική ιδεολογία με το παρακλάδι της τον οπορτουνισμό, μπορεί η επιστράτευση να πυροδοτήσει γενικότερες εξελίξεις και μάλιστα να οδηγήσει την πλειοψηφία των άλλων εργαζομένων να συγκροτήσουν ένα ανατρεπτικό μέτωπο; Αν υπήρχε μια τέτοια περίπτωση μάλλον η ίδια η ΟΛΜΕ δε θα έπαιρνε τέτοια απόφαση για την απεργία διαρκείας, την πήρε εκ του ασφαλούς. Αλλά και αν δεχτούμε, ότι στον κλάδο κυριαρχεί η διάθεση για κατά μέτωπο σύγκρουση με την κυβέρνηση για την ανατροπή της ή για την επίτευξη ακύρωσης του νομοσχεδίου, έχει διαπαιδαγωγηθεί αυτός ο κλάδος στη λογική πάση θυσία;

Αν ήταν έτσι τι χρειαζόταν η ερμηνεία του συμβολισμού της ψήφου που καλλιέργησε η ίδια η ΟΛΜΕ; Τι δείχνει η καιροσκοπική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι εμείς δεν προτείνουμε αν πρέπει να υπάρξει απειθαρχία ή όχι στην επιστράτευση, αποφασίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει σήμερα είναι η διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του από τα δεξιά, το κέντρο, τα αριστερά του, ψήφος και ό,τι να είναι. Δε φοβάται τι θα γίνει την άλλη μέρα αν γίνει κυβέρνηση ή αν μετέχει σε κυβέρνηση (αν και θα έπρεπε να φοβάται, δεν θα κουμαντάρει το συντηρητικό κόσμο και τον αριστερό με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευκολία εξαιτίας και των αντικειμενικών εξελίξεων). Αισθάνεται ασφαλής μόνο και μόνο γιατί έχει ενσωματώσει την πείρα της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί διαβλέπει ότι μπορεί να κερδίσει τη στήριξη θυλάκων της αστικής τάξης και των μηχανισμών της προπαγάνδας της.

Το ΚΚΕ και στο κίνημα το ΠΑΜΕ που μετέχουν οι κομμουνιστές με άλλους εργαζόμενους δεν παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι. Παίρνει καθαρή θέση, αυτός είναι ο ρόλος της πρωτοπορίας. Βεβαίως από εκεί και πέρα αν θα υιοθετηθεί ή όχι η θέση του αποφασίζουν οι εκπαιδευτικοί.

Αυτός ο αγώνας τα έχει όλα: Αντικειμενική φόρτιση κατά της κυβέρνησης, διεργασίες συνείδησης που ακόμα όμως δεν έχουν χειραφετηθεί, όμως περιέχει και συνδικαλιστικό τυχοδιωκτισμό, μπόλικο οπορτουνισμό. Ολα αυτά όμως διδάσκουν, μαθαίνουν πώς αναπτύσσεται και κλιμακώνεται ένας αγώνας, πώς συσπειρώνονται ευρύτερες λαϊκές μάζες, πώς αποκρυσταλλώνεται αυτή η συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Περιέχει όμως και ένα στοιχείο που θέλει πολύ ακόμα διερεύνηση: Τους μαθητές και τις μαθήτριες, τις νέες και μικρότερες ηλικίες, την παρέμβαση των κομμουνιστών εκπαιδευτικών, των εκπαιδευτικών που θέλουν να ορθώσουν ανάστημα μέσα στους κόλπους του ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού. Είναι πρόβλημα που αφορά και το κίνημα των εκπαιδευτικών και της μαθητικής νεολαίας. Στάδιο δόξης λαμπρό για να ασχοληθούν και οι ΚΟΒ των εκπαιδευτικών, τα καθοδηγητικά όργανα, οι Οργανώσεις της ΚΝΕ

πηγη: 902