Ο Ορέστης Κολοζώφ ήταν μια προσωπικότητα ξεχωριστή. Άνθρωπος σεμνός. Πράος. Ένας άνθρωπος «ενοχλητικά» ψύχραιμος για όσους δεν καταλάβαιναν ότι αυτή η ολύμπια ψυχραιμία του δεν ήταν παρά η έκφραση εκείνης της σοφίας που δεν αφήνεται να επηρεαστεί από την «σημασία» του εφήμερου. Που δεν άγεται και δεν φέρεται από τη σκοπιμότητα του εντυπωσιασμού της στιγμής.
Όσοι αξιώνονταν να αντιληφθούν το νόημα μιας τέτοιας στάσης, οδηγούνταν να αναγνωρίσουν, πολλές φορές ασυνείδητα κι ανομολόγητα, ότι ο Ορέστης (σσ: άλλη μια κατάκτησή του: να τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα) μετατρεπόταν αυτόματα σε μέτρο σύγκρισης για τους γύρω του. Γινόταν ώθηση κι ερέθισμα για τη δική τους ποιοτική άνοδο.
Ο Ορέστης Κολοζώφ υπήρξε ένας άνθρωπος ευγενικός. Όταν μιλούσες μαζί του θυμώσουν εκείνη τη φράση του Μαγιακόφσκι για τη στόφα από την οποία είναι φτιαγμένοι οι «ανθρώπινοι άνθρωποι». Εξέπεμπε πολιτισμό και την ίδια ώρα ήταν αταλάντευτος. Επίμονος. Ανυποχώρητα προσηλωμένος στις ιδέες του. Που σε κάθε του βήμα, είτε συμφωνούσες είτε όχι με τις ιδέες αυτές, έβλεπες ότι ως βαθύς γνώστης της επιστήμης του μαρξισμού, δεν τις υπηρετούσε σαν δόγμα, αλλά ως αποτέλεσμα της στέρεης πολιτικής και ιδεολογικής του συγκρότησης.
Η ανιδιοτέλεια του Κολοζώφ δεν είχε τίποτα το προσποιητό. Η σπάνια σεμνότητά του δεν είχε τίποτα το επιτηδευμένο. Ήταν τύχη να τον έχεις σύντροφο. Ήταν τιμή να τον έχεις αντίπαλο, όπως αναγνώριζαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Μόνο ένας γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς που τίμησε τη σημαία που παρέλαβε από τους αγωνιστές του κομμουνιστικού κινήματος των αγώνων της δεκαετίας του ’30, του ’40 και των δύσκολων μετεμφυλιακών χρόνων, θα μπορούσε να το καταφέρει αυτό.
Ο Κολοζώφ κατάκτησε να του αναγνωρίζεται, εντός και εκτός ΚΚΕ, ότι συμβόλιζε, με τον δικό του τρόπο, την βαριά κληρονομιά του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Την πάλη μέσα από την ΕΔΑ και την αντιδικτατορική δράση. Ότι αποτελούσε συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων μιας διαδρομής που η περπατησιά των χιλιάδων «ανώνυμων» εκπροσωπούνται μέσα από την προσωπογραφία του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου.
Ο Κολοζώφ εξέφραζε με τον δικό του τρόπο, αυτό που είχε ειπωθεί και για τον Λέοντα Αυδή: Η πορεία του υπήρξε μια πανηγυρική διάψευση της άποψης ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην «ακρωτηριασμό» και την ισοπέδωση της προσωπικότητας. Η προσωπικότητά του Κολοζώφ αναδείχτηκε μέσα στο συλλογικό αγώνα και οι ιδιαίτερες αρετές του πλούτισαν αυτό τον συλλογικό αγώνα.
Ο Ορέστης Κολοζώφ κέρδισε μια θέση ανάμεσα στους συνεχιστές του οράματος για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας. «Για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για να 'ρθει κι όλο συντρίμμια γίνεται στο γύρισμα των κύκλων», όπως λέει ο ποιητής. Κέρδισε αυτή τη θέση δίκαια. Την κέρδισε γιατί ο Κολοζώφ ήταν «κύριος» με «Κ» κεφαλαίο. Γιατί ήταν κομμουνιστής. Πραγματικός. Με το «Κ» κεφαλαίο.
πηγη: Ενικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου