Ο μικροαστός

Ο μικροαστός αρέσκεται να εκφράζει την άποψη  του επί παντός επιστητού. Σχολιάζει (ο ίδιος ισχυρίζεται οτι κρίνει) τους πάντες και τα πάντα ανεξάρτητα από το κατά πόσον ο ίδιος έχει επαρκή γνώση της εκάστοτε  κατάστασης και των συνθηκών μέσα στις οποίες αυτή διαμορφώθηκε.

   Οι χώροι στους οποίους συνηθίζει να την εκφράζει είναι οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης, οι ιστοσελίδες που επιτρέπουν το σχολιασμό ή καφετέριες και γενικά μέρη στα οποία συναγελάζεται με τους ομοίους. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι γιατί το αποστειρωμένο περιβάλλον των χώρων που την εκφράζει τους διασφαλίζουν ότι δε θα έρθει σε ευθεία αντίθεση με κάποιον που διαφωνεί μαζί του. Ακόμα όμως και όταν βγαίνει από το κουκούλι του ο μικροαστός το κάνει πρώτα και κύρια για να επιβεβαιώσει την  ορθότητα της άποψης του.



    Η άποψη του μικροαστού διαμορφώνεται στα στενά όρια του μικρόκοσμου του οπού και το παραμικρό ερέθισμα το οποίο μπορεί να τον οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα από τα προβλεπόμενα απορροφάται με συνοπτικές διαδικασίες.

    Η οπτική που έχει για τα πράγματα ο μικροαστός είναι συγκεκριμένη, όσα χρόνια και αν περάσουν ο πυρήνας της παραμένει αναλλοίωτος. Το μοναδικό πράγμα που αλλάζει μέσα στο χρόνο είναι το περιτύλιγμα με την  οποία την καμουφλάρει προκειμένου να προσαρμοστεί στις ανάγκες των καιρών. Τις λιγοστές φορές που θα έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με μια διαφορετική άποψη θα το κάνει για να επιβεβαιώσει το ορθό της δικής του επιλογής. Για το λόγο αυτό δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα να αντιπαραθέσει ευθέως κάποιος την άποψη του απέναντι σε αυτή του μικροαστού. Εκείνο που δεν αντέχει ο μικροαστός είναι την αποδόμηση της δικής του άποψης. Ακόμα βέβαια και όταν συμβεί αυτό η πιθανότερη κατάληξη της συζήτησης είναι είτε να χαρακτηριστεί ο συνομιλητής του απόλυτος είτε να να επιλέξει ο μικροαστός κάποιον άλλο τρόπο μεγαλειώδης εξόδου απο την κουβέντα η οποία θα του χαρίσει την ψευδαίσθηση οτι δεν έχασε κατα κράτος τις εντυπώσεις. Το επόμενο βήμα σε αυτές τις περιπτώσεις για το μικροαστό είναι να επιστρέψει στην ασφάλεια που του παρέχει το κουφάρι του δικού μικρόκοσμου.

    

   Ο μικροαστός δεν αντέχει τη μιζέρια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αυτού του είδους  οι καταστάσεις του χαλάνε την αισθητική. Ο πλέον συνήθης τρόπος για να έρχεται σε επαφή με αυτές είναι μέσω κάποιας  οθόνης είτε αυτή είναι του υπολογιστή είτε της τηλεόρασης. Τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, τα διάφορα ντοκιμαντέρ η ακόμα και οι κινηματογραφικές  παραγωγές του παρέχουν την ψευδαίσθηση οτι αυτές οι καταστάσεις δεν του είναι άγνωστες. Όταν έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που βιώνουν στο πετσί τους τέτοιου είδους καταστάσεις  (άστεγοι, ζητιάνοι κλπ), είτε τους προσπερνάει όσο γρηγορότερα γίνεται  είτε αδιαφορεί πλήρως προσποιούμενος πως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Η εξήγηση που δίνει στον εαυτό του για το πως περιήλθαν οι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση είναι πως αυτοί οι άνθρωποι είτε είναι τεμπέληδες είτε ανόητοι. Επειδή όμως αυτού του είδους καταστάσεις του χαλάνε την αισθητική επιστρέφει όσο γρηγορότερα γίνεται στην ασφάλεια και τη θαλπωρή που του παρέχει η ήσυχη και άχαρη ζωούλα του.

              

   Το μεγαλύτερο, ίσως, επίτευγμα του καπιταλισμού  στο κοινωνικό επίπεδο είναι η δημιουργία του μικροαστού. Η ύπαρξη του, διασφαλίζει στο υφιστάμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα τη μακροημέρευση του αφού αποτελεί τον πυλώνα σταθεροποίησης του διασφαλίζοντας την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος ενώ παράλληλα λειτουργεί  και σα μαξιλαράκι απορρόφησης των όποιων κραδασμών προκαλούνται απο τις αντιδράσεις των καταπιεζόμενων μαζών. Η ανατροπή του καπιταλισμού περνάει (και) απο το τσάκισμα της συνείδησης του μικροαστού.