Να εντείνουμε την ανησυχία τους

Υπάρχει μια ανησυχία στο πολιτικό σύστημα και ειδικά σε κείνο το τμήμα που κατά διαστήματα αναλαμβάνει να εκτονώνει τη λαϊκή οργή πείθοντας ότι το σύστημα λειτουργεί, η δημοκρατία είναι κραταιά.

Τόσες απόχες έχουν στηθεί για να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια εντός των τειχών, αλλά και πάλι κάτι τους ξεφεύγει. Ενας αρθρογράφος στο «Εθνος» διαπίστωνε χτες με αγωνία ότι «μια χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάται επί πολύ με ελάχιστη κοινωνική συναίνεση στην ασκούμενη πολιτική. Είμαστε πλέον βέβαιοι ότι θα ζήσουμε μεγάλες αναστατώσεις, μεγάλα γεγονότα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη».
***

Δε συμμεριζόμαστε την αγωνία του, τη μετράμε όμως καθώς εκφράζει την ανησυχία εκείνων των τμημάτων της αστικής τάξης που ελπίζουν πολλά από την επικράτηση του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», δηλαδή την πολιτική κυριαρχία εκείνων των δυνάμεων που θα μπορούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι δε χρειάζεται να πετάξει από το σβέρκο της τους εκμεταλλευτές, αρκεί να έχει μια κυβέρνηση που θα θεσπίσει κανόνες δημοκρατικής εκμετάλλευσης.

Εχουν, όμως, δίκιο να ανησυχούν. Βράζει ο κόσμος. Και δεν ξέρουν πώς θα ξεσπάσει. Ετσι, πότε ανοιχτά, πότε από το πλάι κουνάνε πάλι τον μπαμπούλα της φασιστικής εκτροπής για να καλέσουν σε δημοκρατικό μέτωπο.

Δίκιο έχει κι ο κόσμος που βράζει. Αλλά και ευθύνη. Οι τραπεζοϋπάλληλοι για παράδειγμα είναι απόλυτα απόντες από κάθε εργατική κινητοποίηση χρόνια και χρόνια. Μεγάλο μέρος τους έχει καταπιεί το παραμύθι του προνομιούχου. Ωσπου έρχεται η ώρα να βρεθούν μερικές χιλιάδες απ' αυτούς στο δρόμο. Στο μεταξύ οι εργατοπατέρες του κλάδου έχουν μετακομίσει σε υπουργικά έδρανα ή βρίσκονται στην αναμονή προς τα κει.

Από δίπλα ο πόλεμος μαίνεται. Πραγματικός πόλεμος κι ας μη γίνεται πάντα με τα κανόνια. Η απόφαση της Ρωσίας να πετάξει εκτός αγοράς την ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια τυπικά πατά σε κτηνιατρικού τύπου παραβάσεις, ουσιαστικά αντανακλά πόλεμο επιχειρηματικών ομίλων ανάμεσα στους οποίους και «ελληνικοί».
***

Τι να κρατήσουμε από την «ανησυχία», τα «προνόμια» και τον «πόλεμο»;

Οτι ο τόπος παράγει και του πουλιού το γάλα. Αυτό όμως δεν τρέφει τους παραγωγούς του πλούτου. Γίνεται κέρδος στο σεντούκι του καπιταλιστή - αντικείμενο ανταγωνισμού (πόλεμος). Η λύση της αντίφασης προϋποθέτει λύση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Κάποιος πρέπει να φύγει από τη μέση κι αυτοί δεν μπορεί να είναι οι εργάτες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους αστικής δημοκρατίας. Στα πλαίσιά της μπορείς να παλέψεις για την ποιότητα του βαμβακιού που θα σε σφάξουν (αυτό είναι το προνόμιο). Μέχρι εκεί όμως. Η συνείδηση που διαμορφώνεται από τη γνώση αυτού του αδιεξόδου οδηγεί μάζες εργατών σε ανατρεπτικούς δρόμους. Με τη συμβολή των κομμουνιστών αυτοί οι δρόμοι γίνονται συγκεκριμένοι: Αφαίρεση της ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές, ανατροπή της εξουσίας τους, εγκατάσταση εργατικής - λαϊκής εξουσίας (νάτη η ανησυχία).

Αυτό θέλουν να προλάβουν οι ανησυχούντες. Γι' αυτό μαλώνουν τους εργατοπατέρες που δεν τα καταφέρνουν στην ποδηγέτηση της εργατικής τάξης, γι' αυτό και το κλάμα που «δε δυναμώνει η αριστερά» του συμβιβασμού και της υποταγής (γι' αυτήν νοιάζονται κι ας μιλάνε για «ριζοσπαστική και κομμουνιστική»).

Ποιο είναι το εμπόδιο που δεν ομολογούν; Οτι το σύστημα σάπισε, δε σηκώνει μερεμέτια, ο κόσμος το καταλαβαίνει κι ας μην έχει πάει ακόμα τη σκέψη του στη λύση.

πηγη: Ριζοσπαστης