Να αντιπολιτευτεί ποιος ποιον;

Η συζήτηση του πολυνομοσχεδίου επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά την ποιότητα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ήταν κάλπικη. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική απ' τη στιγμή που από όποια θέση - κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης - τα κόμματα της διαχείρισης εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα, της αστικής τάξης. Για να το κρύψουν, στήνουν ομηρικούς καυγάδες, διαγωνίζονται στην «ατάκα». Καυγαδίζουν για το «πάπλωμα», ενώ μοιράζονται το ίδιο «κρεβάτι»...

Κοροϊδεύουν το λαό νυν και επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος, με στόχο να αποτρέψουν την αμφισβήτησή του. Τι αντιπολίτευση να κάνει ο ένας στον άλλο; Όταν στα κρίσιμα συμφωνούν απολύτως. Αντιπολίτευση τύπου ΣΥΡΙΖΑ ασκούσε και το ΠΑΣΟΚ στην ΝΔ, αλλά κατέληξε να συγκυβερνά όταν οι ανάγκες των αστών το επέβαλαν.

Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται την ανάγκη διεξόδου απ' την κρίση, καθένας διατείνεται ότι διαθέτει ακριβώς το κατάλληλο μείγμα διαχείρισης για να το πετύχει. Η ΝΔ υπόσχεται πως τότε ο λαός θα ανταμειφθεί για τις θυσίες του, ο ΣΥΡΙΖΑ πως με το δικό του μείγμα δε θα χρειαστούν άλλες θυσίες, θα ευημερούν συγχρόνως λαός και μονοπώλια. Λένε ψέματα. Η έξοδος απ' την κρίση που οραματίζονται δε χωράει το λαό. Η ανάπτυξη για την οποία κόπτονται θα οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Η ανταγωνιστικότητα που προσκυνάνε, σαν σύγχρονος Μινώταυρος θα απαιτεί διαρκώς πρόσθετα μέτρα, πρόσθετη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης. Στο όραμά τους, ο λαός έχει τη θέση του χαμάλη, να βαρυγκομά νυχθημερόν για να εξασφαλίζει ένα ξεροκόμματο στο τραπέζι και τίποτα περισσότερο, την ώρα που ο πλούτος που παράγει θα είναι ασύλληπτος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει το λαό ότι είναι δυνατόν η πολιτική διαχείρισης που υπόσχεται θα είναι επ' ωφελεία του, μέσα στην ΕΕ με τα μονοπώλια να κυριαρχούν στην οικονομία. Σε μια τέτοια οικονομία, καπιταλιστική, οι ανάγκες του λαού είναι εμπόδιο προς το στόχο του μέγιστου δυνατού κέρδους, πρέπει να τσακιστούν ολωσδιόλου.

Αντιπολίτευση απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων μπορεί και κάνει, μέσα κι έξω απ' τη Βουλή, μόνο το ΚΚΕ. Γιατί μόνο αυτό διαθέτει πολιτική πρόταση διαμορφωμένη σύμφωνα με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μόνο αυτό θέλει το λαό πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσο, κλακαδόρο των εκάστοτε διαχειριστών της εξουσίας των εκμεταλλευτών του και «κοψοχέρη» όταν διαπιστώνει ότι ξανά εξαπατήθηκε. Το ΚΚΕ διαφωνεί κάθετα με την κυβέρνηση, όχι στα επιμέρους, αλλά στην ουσία της στρατηγικής της για υπεράσπιση, διάσωση και θωράκιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Την ίδια στρατηγική υπηρετούν με παραλλαγές και τα άλλα κόμματα, στο βαθμό που δεν αμφισβητούν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Το ΚΚΕ δεν αρκείται να καταψηφίζει μέσα στη Βουλή, έξω απ' αυτή δίνει τη μεγαλύτερη μάχη, να πείσει το λαό να οργανωθεί, να παλέψει, σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, δείχνοντας τον πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι μόνο η κυβέρνηση αλλά οι μεγαλοεπιχειρηματίες, να βάλει πλάτες για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιπαρατεθεί νικηφόρα με την αστική τάξη και την εξουσία της, ανατρέποντάς την και οικοδομώντας τη λαϊκή εξουσία. Τότε μόνο, όταν ο λαός γίνει αφέντης του τόπου και του μόχθου του, το ΚΚΕ θα συμμετάσχει στη λαϊκή διακυβέρνηση για την οικοδόμηση μιας εντελώς νέας κοινωνίας.

πηγη: 902