«Ανησυχεί» την αστική τάξη η εικόνα που παρουσιάζει η Βουλή. Ενώ η δημοκρατία, ως γνωστόν, ρέει από τα μπατζάκια στους τόπους δουλειάς.
Μια νέα εργάτρια απολύθηκε χτες για δεύτερη φορά με την ίδια αιτιολογία: έκανε απεργία. Δούλευε 4ωρο με 298 ευρώ το μήνα και με το αφεντικό της να της λέει ότι της έκανε και χάρη γιατί της έδινε 10 ευρώ το μήνα παραπάνω από τη σύμβαση του Βρούτση. Παλικαράκι, βέβαια, η ίδια, θα συνεχίσει να απεργεί για το δίκιο το δικό της και της τάξης της, αλλά μη μας μιλάνε και για «σοκ» αυτοί που ενώ έχουν μετατρέψει τους τόπους δουλειάς σε κρεματόρια νοιάζονται δήθεν για την εικόνα της δημοκρατίας...
Γιατί, αλήθεια, είναι «σοκ» η πρόταση των καπιταλιστών του εμπορίου να τους δοθούν τζάμπα νέοι εργάτες για τις Κυριακές; Εχουν απόλυτη γνώση ότι δικό τους είναι το κράτος, δική τους η εξουσία και ζητάνε - επιτέλους! - να εφαρμοστεί ο νόμος! Ο νόμος τους! Αυτός που ήδη τους επιτρέπει να έχουν τζάμπα εργάτες. Και ο επόμενος νόμος που συζητιέται την Τρίτη στη Βουλή και ο οποίος θα τους επιτρέπει να ανοίγουν Κυριακές. Αν πρέπει να υπάρχει ένα σοκ, αυτό αφορά στη συνείδηση όποιου διατηρεί αυταπάτες περί λειτουργίας της δημοκρατίας και αταξικού κράτους που υπερίπταται μιας ταξικής αντιπαράθεσης η οποία παίρνει όλο και πιο άγριες διαστάσεις.
***
Οπως το πάνε το πράμα σε λίγο θα διαγραφεί και από τα λεξικά η λέξη «απόλυση».
Θα «φύγουν», λέει, 14.000 εργαζόμενοι από τις τράπεζες. Θα φύγουν; Ταξίδι θα πάνε; Θα αναχωρήσουν από τη χώρα; Θα φύγουν, πάντως, δε θα απολυθούν... Κι έτσι ο επόμενος Βρούτσης θα γράφει στις στατιστικές του για το ισοζύγιο «προσλήψεων και αποχωρήσεων».
***
Στο μεταξύ κόσμος πάει κι έρχεται. Εφυγε ο Σόιμπλε, έρχεται ο Αμερικανός υπουργός οικονομικών, πάει στις ΗΠΑ ο Σαμαράς και όπως εξηγεί ο κύριος που είχε υποδεχτεί και τον Τσίπρα στις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι για το καλό της Ελλάδας. Δηλαδή για τον «πλούτο που διαθέτει η Ελλάδα» όπως επί λέξει σημειώνει.
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι πως όλα αυτά κινούνται γύρω από μια ατζέντα: Ενέργεια, Κύπρος, γεωπολιτική θέση. Βάλτε παρονομαστή την καπιταλιστική κρίση που δε δείχνει σημάδια ανάκαμψης και προσπαθήστε να βάλετε στη συνάρτηση ένα λαό που πρέπει να παλέψει για τα πιο απλά, αλλά τρακάρει στον τοίχο που ορθώνουν ηγεσίες οι οποίες παίζουν στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι και αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν πιόνια που τα διατάσσεις στο πεδίο για να διαμορφώσεις αυτούς ή τους άλλους συσχετισμούς.
***
Δε θα χαρακτηρίσουμε επικίνδυνες τις εξελίξεις. Αυτονόητες είναι. Σημειώνουμε μόνο την εξαιρετικά δυσχερή θέση ενός ανθρώπου που περιμένει να μάθει τι του φυλάει η επόμενη μέρα βλέποντας τηλεόραση ή έστω διαβάζοντας μια απο τις «μετατηλεοπτικές» εφημερίδες. Ανάλυση μηδέν, συσχετισμός μηδέν, απόκρυψη απόλυτη. Ωστε όλα να μοιάζουν μονόδρομος. Ωστε ο άνθρωπος να ψάχνει τρόπο να κρυφτεί μη τον βρει καμιά αδέσποτη.
Κι όμως, τώρα είναι η ώρα για τη μέγιστη ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα κι εδώ είναι ξεχωριστός ο ρόλος που καλείται να παίξει ο εργατικός Τύπος.
Από το πιο μικρό (που δεν είναι μικρό, π.χ. όταν σου κόβουν το ρεύμα δεν είναι καθόλου μικρό θέμα) ως τα μεγάλα που συνήθως τα αφήνουμε για τους επαϊοντες (π.χ. τα ενεργειακά).
Ολα είναι θέματα που αφορούν άμεσα τη λαϊκή πάλη. Που για να αναπτυχθεί απαιτεί άλλους όρους, άλλες κουβέντες.
Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: π.χ. όταν την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας οι δημοτικοί αστυνομικοί της Αθήνας πάνε στο Δημαρχείο και χτυπάνε κάρτα, δηλαδή δηλώνουν ότι δουλεύουν εκείνη τη μέρα και στη συνέχεια κάνουν μια βόλτα στην Αθήνα... Ε, αυτό δεν είναι εργατικό κίνημα. Οτι τους χρησιμοποιεί ο Μπαλασόπουλος σαν κίνημα και τους παρουσιάζει μάλιστα σαν στρατό του «Συντονιστικού Μετώπου» που έχει στήσει μαζί με άλλους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επίσης ένα θέμα που πρέπει να λυθεί.
Επιβάλλεται να λέμε και να γράφουμε ακόμα πιο καθαρά τα πράγματα με το όνομά τους.
Η κατάσταση αγριεύει, πέρα από τα όρια του επικίνδυνου για τα λαϊκά σπίτια. Μια βόλτα στη γειτονιά δείχνει πως πλέον κόβεται το κοινόχρηστο ρεύμα στη μία μετά την άλλη τις πολυκατοικίες. Πέρσι δεν μπορούσαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, τώρα τίποτα από τα κοινόχρηστα.
Δεν αρκεί πια το «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», χρειάζεται δουλειά πολλή. Η επανάπαυση ότι μπαίνει μπροστά το ΠΑΜΕ, είναι μπροστά οι κομμουνιστές, δε φτάνει. Θέλει κι άλλη δουλειά για πραγματική ταξική ανάταση. Θέλει όλη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Μια νέα εργάτρια απολύθηκε χτες για δεύτερη φορά με την ίδια αιτιολογία: έκανε απεργία. Δούλευε 4ωρο με 298 ευρώ το μήνα και με το αφεντικό της να της λέει ότι της έκανε και χάρη γιατί της έδινε 10 ευρώ το μήνα παραπάνω από τη σύμβαση του Βρούτση. Παλικαράκι, βέβαια, η ίδια, θα συνεχίσει να απεργεί για το δίκιο το δικό της και της τάξης της, αλλά μη μας μιλάνε και για «σοκ» αυτοί που ενώ έχουν μετατρέψει τους τόπους δουλειάς σε κρεματόρια νοιάζονται δήθεν για την εικόνα της δημοκρατίας...
Γιατί, αλήθεια, είναι «σοκ» η πρόταση των καπιταλιστών του εμπορίου να τους δοθούν τζάμπα νέοι εργάτες για τις Κυριακές; Εχουν απόλυτη γνώση ότι δικό τους είναι το κράτος, δική τους η εξουσία και ζητάνε - επιτέλους! - να εφαρμοστεί ο νόμος! Ο νόμος τους! Αυτός που ήδη τους επιτρέπει να έχουν τζάμπα εργάτες. Και ο επόμενος νόμος που συζητιέται την Τρίτη στη Βουλή και ο οποίος θα τους επιτρέπει να ανοίγουν Κυριακές. Αν πρέπει να υπάρχει ένα σοκ, αυτό αφορά στη συνείδηση όποιου διατηρεί αυταπάτες περί λειτουργίας της δημοκρατίας και αταξικού κράτους που υπερίπταται μιας ταξικής αντιπαράθεσης η οποία παίρνει όλο και πιο άγριες διαστάσεις.
***
Οπως το πάνε το πράμα σε λίγο θα διαγραφεί και από τα λεξικά η λέξη «απόλυση».
Θα «φύγουν», λέει, 14.000 εργαζόμενοι από τις τράπεζες. Θα φύγουν; Ταξίδι θα πάνε; Θα αναχωρήσουν από τη χώρα; Θα φύγουν, πάντως, δε θα απολυθούν... Κι έτσι ο επόμενος Βρούτσης θα γράφει στις στατιστικές του για το ισοζύγιο «προσλήψεων και αποχωρήσεων».
***
Στο μεταξύ κόσμος πάει κι έρχεται. Εφυγε ο Σόιμπλε, έρχεται ο Αμερικανός υπουργός οικονομικών, πάει στις ΗΠΑ ο Σαμαράς και όπως εξηγεί ο κύριος που είχε υποδεχτεί και τον Τσίπρα στις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι για το καλό της Ελλάδας. Δηλαδή για τον «πλούτο που διαθέτει η Ελλάδα» όπως επί λέξει σημειώνει.
Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι πως όλα αυτά κινούνται γύρω από μια ατζέντα: Ενέργεια, Κύπρος, γεωπολιτική θέση. Βάλτε παρονομαστή την καπιταλιστική κρίση που δε δείχνει σημάδια ανάκαμψης και προσπαθήστε να βάλετε στη συνάρτηση ένα λαό που πρέπει να παλέψει για τα πιο απλά, αλλά τρακάρει στον τοίχο που ορθώνουν ηγεσίες οι οποίες παίζουν στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι και αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν πιόνια που τα διατάσσεις στο πεδίο για να διαμορφώσεις αυτούς ή τους άλλους συσχετισμούς.
***
Δε θα χαρακτηρίσουμε επικίνδυνες τις εξελίξεις. Αυτονόητες είναι. Σημειώνουμε μόνο την εξαιρετικά δυσχερή θέση ενός ανθρώπου που περιμένει να μάθει τι του φυλάει η επόμενη μέρα βλέποντας τηλεόραση ή έστω διαβάζοντας μια απο τις «μετατηλεοπτικές» εφημερίδες. Ανάλυση μηδέν, συσχετισμός μηδέν, απόκρυψη απόλυτη. Ωστε όλα να μοιάζουν μονόδρομος. Ωστε ο άνθρωπος να ψάχνει τρόπο να κρυφτεί μη τον βρει καμιά αδέσποτη.
Κι όμως, τώρα είναι η ώρα για τη μέγιστη ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα κι εδώ είναι ξεχωριστός ο ρόλος που καλείται να παίξει ο εργατικός Τύπος.
Από το πιο μικρό (που δεν είναι μικρό, π.χ. όταν σου κόβουν το ρεύμα δεν είναι καθόλου μικρό θέμα) ως τα μεγάλα που συνήθως τα αφήνουμε για τους επαϊοντες (π.χ. τα ενεργειακά).
Ολα είναι θέματα που αφορούν άμεσα τη λαϊκή πάλη. Που για να αναπτυχθεί απαιτεί άλλους όρους, άλλες κουβέντες.
Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: π.χ. όταν την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας οι δημοτικοί αστυνομικοί της Αθήνας πάνε στο Δημαρχείο και χτυπάνε κάρτα, δηλαδή δηλώνουν ότι δουλεύουν εκείνη τη μέρα και στη συνέχεια κάνουν μια βόλτα στην Αθήνα... Ε, αυτό δεν είναι εργατικό κίνημα. Οτι τους χρησιμοποιεί ο Μπαλασόπουλος σαν κίνημα και τους παρουσιάζει μάλιστα σαν στρατό του «Συντονιστικού Μετώπου» που έχει στήσει μαζί με άλλους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επίσης ένα θέμα που πρέπει να λυθεί.
Επιβάλλεται να λέμε και να γράφουμε ακόμα πιο καθαρά τα πράγματα με το όνομά τους.
Η κατάσταση αγριεύει, πέρα από τα όρια του επικίνδυνου για τα λαϊκά σπίτια. Μια βόλτα στη γειτονιά δείχνει πως πλέον κόβεται το κοινόχρηστο ρεύμα στη μία μετά την άλλη τις πολυκατοικίες. Πέρσι δεν μπορούσαν να πληρώσουν το πετρέλαιο, τώρα τίποτα από τα κοινόχρηστα.
Δεν αρκεί πια το «χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς», χρειάζεται δουλειά πολλή. Η επανάπαυση ότι μπαίνει μπροστά το ΠΑΜΕ, είναι μπροστά οι κομμουνιστές, δε φτάνει. Θέλει κι άλλη δουλειά για πραγματική ταξική ανάταση. Θέλει όλη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
πηγη: Ριζοσπαστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου