Για τη λεγόμενη «συνταγματική ακροδεξιά»

Με αφορμή τις ραγδαίες εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στα αστικά επιτελεία για το αν είναι δυνατόν να υπάρξει στην Ελλάδα «συνταγματική Ακροδεξιά». Το ζήτημα αυτό σχετίζεται με την υπό εξέλιξη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος που περιλαμβάνει όλο το φάσμα των κομμάτων που με τον έναν ή άλλο τρόπο διαχειρίζονται ή θέλουν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό. Ετσι οι έννοιες Ακροδεξιά - Δεξιά - Αριστερά δεν μπορούν να αποδώσουν τις πραγματικές διεργασίες που γίνονται με σταθερό στόχο τη διατήρηση του αστικού κράτους, ως μηχανισμού επιβολής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η «Αυγή», για παράδειγμα, στο χτεσινό άρθρο με τίτλο «Βιασύνες και προφητείες περί Ακροδεξιάς» του Κ. Κάρη, ισχυρίζεται ότι «είναι βεβιασμένο το συμπέρασμα περί "συνταγματικής Ακροδεξιάς", γιατί υποθέτει ότι υπάρχει ένας τέτοιος πολιτικός χώρος. "Λαϊκή Δεξιά" υπάρχει. Αλλά στην Ελλάδα η Ακροδεξιά ήταν πάντα φανατικά αντικομμουνιστική, εμφυλιοπολεμική - με κρυμμένα, είναι η αλήθεια, φιλοναζιστικά μυαλά - και μετά το '67 χουντική, πάντα εμπαθής αντικοινοβουλευτική. Αλλη ρίζα δεν έχει. Τι είναι αυτή η προσδοκία για "συνταγματική" Ακροδεξιά; Στη Δεξιά, μετά τα χρόνια του Εμφυλίου, δυνάμωσε, με διακυμάνσεις και αλλαγές, η σύγκρουση κοινοβουλευτικής - αντικοινοβουλευτικής Δεξιάς. Η ηθική και πολιτική δικαίωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η μεγάλη ήττα της Ακροδεξιάς».

Η άποψη αυτή είναι πολύ σχηματική και οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Καταρχήν οι διάφορες πτέρυγες της αστικής τάξης δεν είναι δογματικά ούτε κοινοβουλευτικές ούτε αντικοινοβουλευτικές. Αυτό κάθε φορά εξαρτάται από τη φάση εξέλιξης του καπιταλισμού και τις ανάγκες που θέλει να επιλύσει η αστική τάξη επιλέγοντας και τη μορφή διακυβέρνησης. Ο λαός μας, αλλά και οι λαοί σε όλο τον κόσμο, έχουν εμπειρία που δείχνει αυτήν τη σχετικότητα. Π.χ. στην Ελλάδα πραξικοπήματα στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα πραγματοποιούσαν οι φιλελεύθεροι. Επίσης στη δεκαετία του '30 ο ναζισμός αναδείχτηκε κοινοβουλευτικά. Ταυτόχρονα ο αντικομμουνισμός, η «εμφυλιοπολεμική αντίληψη» δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της λεγόμενης Ακροδεξιάς αλλά όλων των αστικών κομμάτων. Φυσικά τα αστικά κόμματα έχουν μεγάλες ιδεολογικές και ιστορικές διαφορές, έχουν διαφοροποιήσεις στις μεθόδους δράσης, στα μείγματα διαχείρισης που προτείνουν, π.χ. στην Ελλάδα η σημερινή συγκυβέρνηση της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες αστικές δυνάμεις. Ομως έχουν ένα ενιαίο στοιχείο, είναι πτέρυγες του ίδιου αστικού πολιτικού συστήματος. Υπηρετούν από κοινού την ίδια στρατηγική στόχευση, την εξασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο που πρέπει οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν βαθιά. Η αντίθεση στο φασισμό, που είναι αναγκαία, δε σημαίνει ότι γίνεται από την ίδια σκοπιά από όλα τα κόμματα. Στον αντίποδα των αστικών, «δημοκρατικών» μετώπων, το κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα, αναλύει το φασισμό ως παιδί του καπιταλισμού και συνδέει την απομόνωσή του, το τσάκισμά του με μαζική λαϊκή πάλη και ταυτόχρονα με το στόχο που πρέπει να έχει η λαϊκή συμμαχία της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι και σήμερα δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» στα περί «συνταγματικών δημοκρατικών τόξων», στα πέρι «δημοκρατικής ομαλότητας», που προτείνουν σύσσωμες οι αστικές δυνάμεις, αλλά να δουν και τα ζητήματα της αντιμετώπισης του φασισμού και της λεγόμενης δημοκρατίας στην ταξική τους βάση, στη σύνδεσή τους με την οικονομία, με το κυρίαρχο στοιχείο: σε ποιον ανήκουν τα μέσα παραγωγής.

πηγη: Ριζοσπαστης