 |
| Εισαγωγή, Μετάφραση: Moritz Erhardt [σσ. ψευδώνυμο] |
[Σημείωση: Η εισαγωγή που ακολουθεί γράφτηκε πριν από τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε Πέραμα και Κερατσίνι και όσα ακολούθησαν. Επομένως είναι προφανές πως πάρα πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν σε αυτή. Πιστεύω όμως πως αυτές τις προσθήκες μπορεί και πρέπει να τις κάνει ο ίδιος ο αναγνώστης.]
Θεωρώ πως το έργο του Γερμανού κομμουνιστή ιστορικού Kurt Gossweiler "Κεφάλαιο, αυτοκρατορικός στρατός και ναζιστικό κόμμα: Τα πρώτα χρόνια του γερμανικού φασισμού 1919-1924" ("Kapital, Reichswehr und NSDAP: Die Fruehgeschichte des Deutschen Faschismus 1919-1924", επανεκδόθηκε στα γερμανικά το 2012 από τις εκδόσεις PappyRossa) είναι εξαιρετικά διεισδυτικό όσον αφορά τη φύση και τις αιτίες του φασιστικού φαινομένου.
Γι αυτό και προχώρησα στη μετάφραση ενός κομματιού του βιβλίου, η οποία και δημοσιεύεται σήμερα.
Πρόκειται για ένα κομμάτι που δεν ανήκει στον ίδιο το συγγραφέα.
Στις πηγές του βιβλίου παρατίθεται -ολόκληρη- επιστολή της ηγεσίας του ναζιστικού κόμματος προς υποψήφιους χρηματοδότες του, συγκεκριμένα προς εκλεκτά μέλη της αστικής τάξης της Γερμανίας.
Αυτή είναι που μεταφράστηκε και παρουσιάζεται σήμερα.
Μερικές παρατηρήσεις σχετικά με αυτή την επιστολή:
1. Θα έλεγα πως η σημασία της είναι η εξής: Όπως σήμερα βλέπουμε πως οι μεγάλες αλήθειες, οι πραγματικές πολιτικές των αστικών κομμάτων, ομολογούνται απροκάλυπτα όταν αυτά μιλάνε μπροστά σε εκπροσώπους της τάξης που υπηρετούν (από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι και τον Αλέξη Τσίπρα προσφάτως),
έτσι και το ναζιστικό κόμμα -που το 1922 που στέλνει αυτή την επιστολή στη πραγματικότητα ακόμη και στην ίδια τη Βαυαρία έχει ελάχιστες δυνάμεις, παρότι περηφανεύεται για το αντίθετο- εδώ μιλάει ξεκάθαρα, τόσο που κάποια στιγμή συμπυκνώνει όλη του την αλήθεια σε μία και μόνο φράση:
"Ο σκοπός του κόμματος είναι με δύο λόγια ο εξής: Να καταστρέψει, να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά τη μαρξιστική κοσμοθεωρία."2. Η επιστολή αυτή έρχεται να επισφραγίσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ένα συμπέρασμα για τα φασιστικά κόμματα που ο Gossweiler παραθέτει ήδη από το πρώτο κεφάλαιο του συγκεκριμένου βιβλίου, συγκεκριμένα πως:
"Χωρίς την υποστήριξη της αστικής τάξης και την ανοχή/προτροπή του καπιταλιστικού κράτους ένα φασιστικό κόμμα δε μπορεί καν να αποκτήσει πανεθνική οργάνωση, πόσο μάλλον να μετατραπεί σε ένα κόμμα μαζών." (σελ. 21)
Σημειώνω ξανά πως η επιστολή είναι γραμμένη το 1922.
Το ναζιστικό κόμμα, στο οποίο ο Hitler είναι επικεφαλής από το 1921, δεν έχει παρά λίγες χιλιάδες μέλη, ουσιαστικά όλα στη Βαυαρία.
Για κάποιον που παρακολουθεί τη συνολική πολιτική εικόνα της Γερμανίας της εποχής, το κόμμα αυτό δεν είναι καν άξιο λόγου.
Η επιστολή αυτή -που σαφώς και έτυχε ανταπόκρισης- νομίζω δείχνει με ποιόν τρόπο και για ποιόν σκοπό ένα τέτοιο κόμμα κατάφερε να μπει στη κεντρική πολιτική σκηνή και να καθορίσει τις εξελίξεις.
Δεν είναι απλά "η αγανάκτηση και το αδιέξοδο του κοσμάκη από τη κρίση", δεν είναι απλά το αυθόρμητο "μπούχτισμα με τα παραδοσιακά κόμματα".
Είναι -πρώτα και κύρια- η συνειδητή και αποφασισμένη επιλογή κομματιού της άρχουσας τάξης να ποντάρει σε μια τέτοια πολιτική και να βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο στην υλοποίησή της.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα.
Δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς λ.χ. πειστήρια και αποκαλύψεις για αντίστοιχες επιστολές σε κάποιες δεκάδες χρόνια για τις υπόγειες συναλλαγές της Χρυσής Αυγής με κομμάτι της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.
Δεν χρειάζεται να υπάρχει αμφιβολία με ποιόν τρόπο και ποιούς χρηματοδότες ξεπηδούν κάθε τόσο γραφεία της Χρυσής Αυγής σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας.
Αρκετά όμως ως προς αυτό.
3. Το πιο αποκαλυπτικό πράγμα για μένα στην επιστολή αυτή είναι το ύφος.
Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου ένα συμβόλαιο ουσιαστικά.
"Με το παρόν δεσμευόμαστε να σας απαλλάξουμε από αυτόν το κακό μπελά"...
Ακόμη και τα κόστη που περιγράφονται αναφέρονται με τέτοιο ύφος, ύφος επιχειρηματικού deal, δεσμευτικού και για τα δύο μέρη.
4. Κάτι ακόμη που έχει εξαιρετική σημασία είναι πως οι ναζί μας αποκαλύπτουν -εμμέσως- τί είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο οι πιθανοί χρηματοδότες τους και πώς αυτό προέκυψε:
"επί 50 χρόνια η «αναγκαιότητα» και το «δίκιο της κατάληψης της εξουσίας» χαραζόταν μέσω μιας εξωφρενικής προπαγάνδας στα μυαλά των λαϊκών μαζών. Η θέληση που ξύπνησε με αυτό τον τρόπο δε μπορεί σήμερα πλέον να τύχει απάρνησης."
"το σφιχτό οργανωτικό «δέσιμο» αυτών των ανθρώπων, είτε σε κοινωνικές οργανώσεις (συνδικάτα) είτε σε πολιτικούς φορείς (VMSP, OO-KPD) τους γεμίζει όλους με έναν ενιαίο στόχο, με μια ενιαία θέληση."
"Απέναντι στη μεγαλειώδη οργανωτικότητα του μαρξιστικού κινήματος, σε πανεθνικό επίπεδο, δεν αντιπαρατίθεται τίποτα."
Για μένα τέτοιες παραδοχές από τέτοιους εχθρούς είναι σημαντικότατες.
Όταν το ΚΚ στην Ελλάδα βάλλεται από εχθρούς και "φίλους" γιατί ..."παραγνωρίζοντας τις άμεσες ανάγκες του λαού και το κινήματος" βάζει στο επίκεντρο της πολιτικής και των τακτικών επιλογών του πλέον την ανάγκη κατάληψης της εξουσίας
Όταν ακουγόταν και ακούγεται πως "ποια συνδικάτα και ποια οργάνωση; Ένα ντου/ένα "κίνημα αγανακτισμένων"/μια ΕΡΤ/ένας ξεσηκωμός/μια απεργία διαρκείας που θα κατέβουν όλοι μαζί αρκεί για να τους πάρουμε σβάρνα"
Σίγουρα, ο τρόπος που ζει κι εργάζεται η σύγχρονη εργατική τάξη λίγη σχέση έχει με ό,τι ίσχυε πριν από 100 χρόνια.
Σίγουρα, οι μορφές πάλης του σήμερα αντίστοιχα είναι αναμενόμενο να διαφέρουν σημαντικά από εκείνες που βλέπαμε 100 χρόνια πριν.
Όμως η Γερμανία υπήρξε αναμφισβήτητα ο τόπος που αναπτύχθηκε το μεγαλύτερο σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό επαναστατικό κίνημα (και επίσης το μεγαλύτερο αντεπαναστατικό) που υπήρξε ποτέ σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Έστω κι αν πνίγηκε στο αίμα.
Τα διδάγματα που έχει να δώσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που αναμασάνε σήμερα οι διάφορες πτυχές της "κυβερνώσας αριστεράς".
Το "σφιχτό οργανωτικό δέσιμο", ο "ενιαίος στόχος", η "ενιαία θέληση για τη κατάληψη της εξουσίας" των ριζοσπαστικών εργατικών οργανώσεων και κυρίως του ΚΚ, που από την επιστολή τους φαίνεται να τρέμουν τόσο οι αστοί και οι ναζί, όχι απλά είναι και σήμερα επίκαιρα, αλλά πιθανότατα είναι ακόμη πιο αναγκαία από τότε.
5. Για το τέλος αυτής της εισαγωγής, ένα μικρό απόσπασμα από τα γραφόμενα του ίδιου του Gossweiler σε άλλο σημείο του βιβλίου του.
Για έναν λόγο. Η πηγή του για τη συγκεκριμένη επιστολή δεν είναι το πρωτότυπο, παρά την εντόπισε από αναφορά σε βιβλίο τρίτου, του Albrecht Tyrell.
Επειδή λοιπόν τα παπαγαλάκια της άλλης άκρης του πολιτικού φάσματος, οι σημερινοί απόγονοι των συντακτών της επιστολής, πλάθουν θεωρίες συνωμοσίας πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους και φαντάζει το πλέον φυσικό να "αποκαλύψουν" πως η επιστολή είναι ένα ...ακόμη κατασκεύασμα των κομμουνιστών, κρίνεται απαραίτητο να ξεκαθαριστεί πως ο Δυτικογερμανός ιστορικός Albrecht Tyrell κάθε άλλο παρά κομμουνιστής ήταν, κάθε άλλο παρά εστίαζε στο έργο και είχε πρόθεση να αποκαλύψει τον ρόλο των ναζί ως αντεπαναστατικής εμπροσθοφυλακής της γερμανικής αστικής τάξης.
Ακολουθεί το απόσπασμα του Gossweiler (σελ. 239):
"Στον αγώνα του εναντίον του Φασισμού το εργατικό κίνημα εξ αρχής τόνιζε την περίεργη συμπάθεια της "υψηλής κοινωνίας" γι αυτά τα "εργατικά" κόμματα. Συμπάθεια, η έκφραση της οποίας ξεκινούσε από ενθαρρυντικά επιδοκιμαστικά σχόλια και έφτανε μέχρι τη γενναιόδωρη χρηματοδότησή τους. Σωστά όλοι οι σοσιαλιστές είδαν στη χρηματοδότηση αυτού του κόμματος από το κεφάλαιο μία από τις αποδείξεις για το χαρακτήρα του ως κόμμα στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Με το ίδιο πείσμα και την ίδια επιμονή οι διάφοροι απολογητές του κεφαλαίου -όπως χαρακτηριστικά οιHeinrichsbauer, Lochner, Nolte, Turner, Fest, Franz-Willing και Tyrell- καταβάλλουν μέχρι και σήμερα τεράστια προσπάθεια, αρνούμενοι την αποδειξιμότητα του απλούστατου παραπάνω συλλογισμού, ώστε είτε να διαψεύσουν τη χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος από την άρχουσα τάξη, είτε τουλάχιστον να μειώσουν τη σημασία της και να τη καταστήσουν αμφισβητήσιμη.
Γιατί τόση προσπάθεια; Ένας από αυτούς, ο Turner, είπε το λόγο με μια ειλικρίνεια που δε μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε: "Αν η πλατιά διαδεδομένη άποψη πως ο Φασισμός είναι ένα δημιούργημα του σύγχρονου καπιταλισμού αντιστοιχούσε στη πραγματικότητα, αυτό θα καθιστούσε σχεδόν αδύνατη κάθε προσπάθεια υπεράσπισης αυτού του συστήματος".
Μία από τις κύριες αιτίες που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να επιβιώνει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τη κατάσταση της Γερμανίας, είναι η εσφαλμένη άποψη πως η οικονομία είναι σε θέση να πετύχει την ανοικοδόμηση της χώρας. Εσφαλμένη διότι η οικονομία, βάσει της ιστορικής εμπειρίας, πάντοτε εμφανίζεται σε δεύτερο πλάνο στη ζωή των εθνών, δεμένη με την προϋπόθεση της εθνικής συνείδησης και της θέλησης διατήρησης του έθνους-κράτους (1).
Εσφαλμένη όμως κυρίως επειδή και στη περίπτωση που μας αφορά, στη σημερινή Γερμανία, δεν ήταν η οικονομία το κομμάτι που απέτυχε. Αντίθετα η έλλειψη εθνικής συνείδησης, η έλλειψη θέλησης διατήρησης του έθνους-κράτους είναι η αιτία αυτού που αποκαλούμε «Γερμανική κατάρρευση».
Το ερώτημα γύρω από την καλυτέρευση της κατάστασης του γερμανικού έθνους δεν αφορά την εξυγίανση της οικονομίας, αλλά το να εμφυσηθεί ξανά στο έθνος εκείνη η εσωτερική οπτική/ψυχολογία, η οποία μπορεί να χαρίσει στο καθέναν μια αίσθηση εθνικού μεγαλείου και μέσω αυτής και μια οικονομική αποκατάσταση.
Το ερώτημα δε πρόκειται να απαντηθεί μέσω αλλαγών στους τωρινούς συσχετισμούς των κοινοβουλίων. Το πρόβλημα δεν είναι πως στη Γερμανία η Αριστερά έχει τη κυβερνητική πλειοψηφία. Το πρόβλημα είναι πως ίσως λιγότερο και από το ήμισυ του έθνους μας φαίνεται πλέον να έχει τη θέληση για τη διατήρηση της εθνότητας, τη θέληση για τη διατήρηση του κράτους, ενώ το άλλο μισό ουσιαστικά απαρνιέται έθνος και κράτος.
Όσο ακόμη και στο 1/3 του λαού μας κυριαρχεί αυτή η άρνηση του κράτους και του έθνους, κάθε ανοικοδόμηση θα καθίσταται αδύνατη, αφού σε κάθε στιγμή που μια (θεωρητικά δεξιά) κυβέρνηση θα απηύθυνε ένα κάλεσμα προς το λαό, η εσωτερική διαμάχη θα φούντωνε δημιουργώντας κίνδυνο.
Πράγματι, το κομμάτι του έθνους που κυριαρχείται από «διεθνιστικές-μαρξιστικές» απόψεις αποτελεί πάνω από το 40% του πληθυσμού.
Μια φρικτή πραγματικότητα, κυρίως γιατί σε αυτό το 40% βρίσκονται τα πιο δραστήρια και δυναμικά στοιχεία του έθνους.
Μια επικίνδυνη πραγματικότητα, διότι το σφιχτό οργανωτικό «δέσιμο» αυτών των ανθρώπων, είτε σε κοινωνικές οργανώσεις (συνδικάτα) είτε σε πολιτικούς φορείς (VMSP, OO-KPD) τους γεμίζει όλους με έναν ενιαίο στόχο, με μια ενιαία θέληση, αποφασισμένους να αναγνωρίζουν τη δημοκρατικά εκφρασμένη πλειοψηφική θέληση μόνο τόσο, όσο δε παρουσιάζεται η ευκαιρία βίαιης ανατροπής της δημοκρατίας και εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Και προς αυτή την εξέλιξη πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα η Γερμανία.
Τόσο η αδάμαστη ώθησή του προς την εξουσία από και για τον εαυτό του, όσο και η ώθηση προς την αυτοδιατήρησή του, αναγκάζουν το μαρξιστικό κίνημα και στη Γερμανία και προχωρήσει τα σχέδιά του.
Η ώθησή του προς την εξουσία: Διότι επί 50 χρόνια η «αναγκαιότητα» και το «δίκιο της κατάληψης της εξουσίας» χαραζόταν μέσω μιας εξωφρενικής προπαγάνδας στα μυαλά των μαζών. Η θέληση που ξύπνησε με αυτό τον τρόπο δε μπορεί σήμερα πλέον να απαρνηθεί. Η επανάσταση του Νοέμβρη του 1918 άνοιξε το δρόμο, χωρίς όμως να χαρίσει πλήρη ικανοποίηση. Πετυχημένα περιγράφουν οι ομιλητές της Αριστεράς το Νοέμβρη του 1918 σαν «το ξεκίνημα» της παγκόσμιας επανάστασης.
Η ώθησή του προς την αυτοσυντήρηση: Διότι οι υποσχέσεις προς τους εργάτες για τα αγαθά του επερχόμενου σοσιαλιστικού επίγειου παραδείσου ήταν τόσο μεγάλες, ώστε αν σήμερα συνεχιστεί για πολύ η μίζερη πραγματικότητα, οι μάζες θα ξεσηκωθούν και θα ζητήσουν από τους ηγέτες τους το λογαριασμό.
Η σοσιαλδημοκρατία ξέρει πολύ καλά πως και η δική της ύπαρξη σήμερα κρέμεται από μια κλωστή. Αν δε κατορθώσει να κατακτήσει πλήρως την εξουσία και να ξεπαστρέψει, κατά τα ρωσικά πρότυπα, τους φορείς της καθ’ όλα πιθανής αντίστασης, τότε είναι βέβαιο πως θα έρθει η ώρα που οι αδίστακτοι λαοπλάνοι θα πληρώσουν δίχως έλεος. Η αυξανόμενη οικονομική δυσκολία, η οργή των μαζών που την ακολουθεί, θα ξεσπάσει είτε με το έναν είτε με τον άλλο τρόπο. Εάν δε κατορθώσει η αριστερή πλευρά να χρησιμοποιήσει αυτή την οργή προς όφελός της, τότε αυτή θα εκφραστεί προς όφελος της δεξιάς – και το αντίστροφο.
Πρέπει να πούμε πως σήμερα μοιάζει σαν το πιθανότερο σενάριο, η γιγαντιαία προπαγάνδα της μαρξιστικής μηχανής να κατορθώσει να στρέψει τη κινητικότητα των μαζών προς όφελός της. Κι αυτό γιατί η πραγματικότητα και ο χρόνος είναι πάντα σύντροφοι στον αγώνα εκείνων που ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Στις 950 μαρξιστικές εφημερίδες που κυκλοφορούν, άλλες καθημερινά, άλλες εβδομαδιαία και μηνιαία, αντιπαρατίθενται μόνο μια χούφτα φύλλων της Δεξιάς. Απέναντι όμως στη μεγαλειώδη οργανωτικότητα του μαρξιστικού κινήματος, σε πανεθνικό επίπεδο, δεν αντιπαρατίθεται τίποτα.
Γιατί εδώ δε πρόκειται για τη κατάκτηση της πλειοψηφίας, ούτε για τη κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μάχη ζωής και θανάτου ανάμεσα σε δύο κοσμοθεωρίες, οι οποίες δε μπορούν να υπάρξουν η μία δίπλα στην άλλη. Στον αγώνα αυτό μπορεί να υπάρξει μόνο νικητής και κατεστραμμένος. Αυτή η αντίληψη έχει ενσωματωθεί πλήρως στο Μαρξισμό (βλέπε Ρωσία). Μια νίκη των μαρξιστικών ιδεών σημαίνει τον πλήρη αφανισμό του αντιπάλου.
Παρ’ όλα αυτά, αφού από τη λεγόμενη αστική πλευρά μέχρι τώρα δεν είχε κατανοηθεί η ουσία αυτού του αγώνα, βλέπουμε μαζί με αυτή να λείπει και η αναγκαία αποφασιστικότητα. Γι αυτό και απέναντι στη γιγαντιαία συγκέντρωση δυνάμεων της μίας πλευράς βλέπουμε απλώς μια αξιολύπητη διστακτικότητα. Η συνειδητοποίηση ενός αγώνα ζωής και θανάτου απουσιάζει εδώ παντελώς και, όπως και στη Ρωσία, θα έρθει μόνο όταν η πνευματική ηγεσία του Έθνους βρεθεί να αιμορραγεί κάτω από τις σφαίρες των πολυβόλων, όταν δηλαδή θα είναι ήδη αργά. Μια μπολσεβίκικη Γερμανία όμως θα σημάνει τη καταστροφή συνολικά του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού.
Κάτω από τη αναγνώριση αυτής της επικείμενης καταστροφής και της σημερινής έλλειψης μέσων για την αποτροπή της ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια, στις 5 Ιανουαρίου του 1919, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Ο σκοπός του κόμματος είναι με δύο λόγια ο εξής: Να καταστρέψει, να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά τη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Τα μέσα μας σε αυτό το σκοπό είναι:
1. Ένας ιδιοφυώς σχεδιασμένος μηχανισμός αποκαλύψεων και προπαγάνδας δίχως προηγούμενο, ο οποίος θα αγκαλιάζει όλες τις δυνατότητες επηρεασμού των ανθρώπων.
2. Μια Οργάνωση βίαιης αποφασιστικότητας και Δύναμης δίχως έλεος, έτοιμη να απαντήσει σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια του Μαρξισμού με δέκα φορές μεγαλύτερη τρομοκρατία. Τα λεγόμενα «τάγματα εφόδου» του κινήματος.
Ο συγκερασμός της Αλήθειας και του Δίκιου από τη μία και της πιο βίαιης, ανελέητης Δύναμης και Αποφασιστικότητας από την άλλη, δίνει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε τον Αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης απειλής κατά της ανθρωπότητας.
Παρ’ ότι αυτό το Κίνημα ιδρύθηκε από παντελώς άγνωστους άντρες και επί τρία χρόνια έδωσε τις μάχες του χωρίς να τύχει καμίας αξιομνημόνευτης υποστήριξης, κατάφερε ήδη όχι απλά να «φτιάξει ένα όνομα», αλλά κυρίως να καθαρίσει για τα καλά μία περιοχή της Γερμανίας από τη μαρξιστική πανούκλα. Στη δεύτερη τη τάξει πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας (2), στο Μόναχο, ανακόπηκε χάρη σε αυτό το νεαρό Κίνημα μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια αγώνα ο μαρξιστικός Τρόμος, αναστήθηκε και μεγαλώνει ξανά η Γερμανική Ιδέα.
Ακριβώς όμως η έλλειψη μέσων ανάγκασε τη Διοίκηση να περιορίσει τη δράση της σε μία περιοχή, που εκτείνεται κυρίως νότια του Δούναβη. Μόνο στο τελευταίο έτος ξεκίνησε το Κίνημά μας να πατάει πόδι και στην υπόλοιπη Αυτοκρατορία, έτσι που σήμερα να διαθέτει τουλάχιστον μια μαγιά ώστε μελλοντικά να μπορέσει να επεκταθεί η δράση του και στην υπόλοιπη Αυτοκρατορία.
Προκειμένου η επέκταση αυτή να προλάβει την απειλούμενη καταστροφή, πρέπει να επιταχυνθεί με κάθε μέσο, με οποιοδήποτε κόστος. Οι ηγέτες του Κινήματος είναι βέβαιοι, όπως και πριν από τρία χρόνια, πως ακόμη και με τη σημερινή στάση του αστικού κόσμου το Κίνημά μας θα κατάφερνε μέσα σε 30 ή 40 χρόνια να μετατραπεί στον αποφασιστικό παράγοντα στη Μάχη εναντίον του Μαρξισμού. Δυστυχώς όμως τόσο χρόνο δεν έχουμε στη διάθεσή μας. Γι αυτό και είναι αναγκαίο με τη χρήση των μεγαλύτερων διαθέσιμων μέσων αυτό το χρονικό διάστημα να περιοριστεί στο ελάχιστο. Υπάρχει μάλιστα ο σοβαρός κίνδυνος, ήδη μέσα στους επόμενους μήνες η πορεία των πραγμάτων στη Γερμανία να είναι καταστροφική. Σε τέτοια περίπτωση η μάχη ζωής και θανάτου θα δινόταν εν μέσω ολοκληρωτικής απουσίας οποιουδήποτε αξιομνημόνευτου αντίβαρου εξωκοινοβουλευτικού τύπου ενάντια στο Μαρξιστικό Κύμα, ενώ το νεαρό Κίνημά μας θα αναγκαστεί να βρεθεί στην εμπροσθοφυλακή αυτού του Αγώνα, ως μοναδική Οργάνωση που διαθέτει μια ικανοποιητική δύναμη κρούσης.
Η καταλληλότητα της Οργάνωσής μας γι αυτό το ρόλο απεδείχθη παντού, όπου ξέσπασε ανάμεσα στο Μαρξισμό και στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα η μάχη γύρω από τη πραγματική εξουσία.
Παρόμοια με το φασιστικό κίνημα της Ιταλίας, η νεαρή Οργάνωσή μας επέδειξε πως ακόμη κι όταν βρίσκεται αριθμητικά σε μειονεκτική θέση είναι ικανή, χάρη στην αποφασιστικότητά της, δίχως να λογαριάζει θυσίες και απώλειες την ώρα της Μάχης, να σπάσει τον εβραιομαρξιστικό τρόμο.
Προκειμένου λοιπόν να μπορέσει το Κίνημα στις ερχόμενες μάχες να υπερασπιστεί με επιτυχία το Έθνος, το Κράτος και επομένως και την Οικονομία, είναι αναγκαίο η Οργάνωσή μας να αναπτυχθεί ταχύτατα στις δύο κατευθύνσεις που προαναφέρθηκαν:
Ολοκλήρωση και βάθεμα του προπαγανδιστικού μηχανισμού μας και δεύτερον, ιδιαίτερη ενίσχυση εκείνων των μέσων, που όταν η προπαγάνδα αποτυγχάνει, είναι από μόνα τους ικανά να τσακίσουν τον επερχόμενο Τρόμο, να διατηρήσουν σε κίνηση την Εθνική Οικονομία.
Η ανάπτυξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού είναι και οικονομικά η πιο συμφέρουσα προετοιμασία για τις μελλοντικές επιτυχίες. Δε χρειάζεται να κερδηθεί με σφαίρες ό,τι μπορεί να κερδηθεί με χαρτί και μολύβι.
Αυτό που σήμερα λείπει από την Εθνικώς σκεπτόμενη πλευρά είναι πρωτίστως ένας Τύπος, που δε θα διαβάζεται μόνο από τη Μεσαία Τάξη και τη Διανόηση, αλλά θα χρησιμοποιεί τέτοιο Λόγο και Έκφραση, ώστε να είναι ικανός να μεταφέρει την Εθνική Ιδέα και στη πιο φτωχή καλύβα. Που ακούραστα θα δίνει τη καθημερινή μάχη απέναντι στα μαρξιστικά ψέματα και τη προσπάθεια ξεσηκωμού των μαζών. Που θα τονίζει και θα αποδεικνύει με τη γραφή του πως αδιαφορεί για τις θετικές κριτικές εκ μέρους της λεγόμενης Διανόησης. Που θα στρέφεται μόνο σε αυτούς που πρέπει πρωτίστως να κερδηθούν: Τους Εργάτες. Το πιο αποτελεσματικό μέσο σ’ αυτή τη κατεύθυνση είναι η καθημερινή εφημερίδα.
Η μετατροπή του “Voelkischer Beobachter”, που αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί δύο φορές την εβδομάδα, σε καθημερινή εφημερίδα είναι από τα κύρια καθήκοντα της περιόδου.
Για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια κίνηση πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη τα εξής:
1. Η δημιουργία μιας εφημερίδας καθημερινής κυκλοφορίας δε σημαίνει απλώς μεγαλύτερη ανάγκη κεφαλαίων, αλλά στις σημερινές οικονομικές εξελίξεις σημαίνει πως απατούνται και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις, ενώ επιπλέον οικονομική ενίσχυση θα είναι συνεχώς αναγκαία.
2. Προκειμένου να διατηρηθεί η καθημερινή κυκλοφορία μιας εφημερίδας, πρέπει να υπάρξει ένα σταθερό τιράζ 25.000-30.000 φύλλων.
Ο σημερινός “Voelkischer Beobachter”, το κύριο Όργανο του Κινήματός μας, έχει αυτή τη στιγμή ένα τιράζ 12.000-15.000 φύλλων, κυκλοφορώντας δύο φορές την εβδομάδα. Η ασταμάτητη δράση των σοσιαλιστικών κομμάτων ενάντια στην Εφημερίδα μας σημαίνει πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αυξηθεί το τιράζ της στα παραπάνω επίπεδα:
Να δημιουργηθούν τουλάχιστον στις 12-15 μεγαλύτερες πόλεις ιδιόκτητα πολιτικά γραφεία που, επανδρωμένα έκαστο με τουλάχιστον έναν μόνιμο υπάλληλο, θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά για τη κυκλοφορία της εφημερίδας. 15 γραφεία στις 15 μεγαλύτερες πόλεις σημαίνουν, αν υπολογίσουμε ακόμη και 1000 φύλλα μόνο στο καθένα, με μία κίνηση αύξηση της κυκλοφορίας στα 30000 φύλλα, επομένως και εξασφάλιση της καθημερινής κυκλοφορίας της εφημερίδας.
Από εκεί και πέρα πρέπει να εξασφαλιστεί η καθημερινή παραγωγή της ίδιας της εφημερίδας. Για να γίνει αυτό απαιτείται 1. Η συμμετοχή της Οργάνωσης στην ιδιοκτησία ενός Τυπογραφείου, επένδυση σε νέα μηχανήματα εκτύπωσης και 2. Αγορά όλου του απαραίτητου χαρτιού για την εφημερίδα μας από εμάς τους ίδιους.
Το πρώτο σημείο έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα πως μπορούμε να επανδρώσουμε το Τυπογραφείο με ανθρώπους του κόμματός μας και επομένως να διασφαλίσουμε πως τουλάχιστον ένα τυπογραφείο θα μπορεί να λειτουργεί χωρίς να το μπλοκάρουν με απεργίες.
Το δεύτερο σημείο σημαίνει πως γλυτώνουμε τον ΦΠΑ, πως έχουμε τη δυνατότητα μέσω μαζικών παραγγελιών να γλιτώσουμε ποσά εκατομμυρίων.
Η οικονομικές προϋποθέσεις για όλα τα παραπάνω είναι οι εξής:
1. Αγορά ακινήτων κι επίπλων για 12-15 γραφεία του κόμματος και τη εφημερίδας. Κόστος ανά γραφείο 300.000 Μ (Μάρκα), συνολικό κόστος περίπου 4.000.000 Μ
2. Δέσμευση χρηματικού ποσού απαραίτητου για τη μισθοδοσία 12 υπαλλήλων επί 1 χρόνο (σε ξένο νόμισμα ώστε να μην επηρεαστεί από τη παραπέρα υποβάθμιση του Μάρκου). Μηνιαίο κόστος ανά υπάλληλο (με τα σημερινά δεδομένα) 20.000 Μ. Συνολικό κόστος: 3.000.000 Μ.
3. Συμμετοχή του Κινήματος σε ένα τυπογραφείο μέσω της αγοράς νέων μηχανημάτων. Κόστος 2,5-3 εκατ. Μ.
4. Άμεση αγορά 40-50 τόνων χαρτιού, ώστε να επαρκεί μέχρι το Μάρτιο. Κόστος σε περίπτωση άμεσης αγοράς 5.500.000 Μ.
5. Για τις απαιτούμενες αλλαγές εντός της εφημερίδας ώστε από εβδομαδιαίο φύλλο να γίνει καθημερινής κυκλοφορίας: 600.000 Μ.
6. Για τη γενικότερη ανάπτυξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού: Πρόσληψη τεσσάρων περιφερόμενων επαγγελματιών ομιλητών, εξασφάλιση του εισοδήματός τους για 12 μήνες, ανά ομιλητή 30.000 Μ. Συνολικό κόστος περίπου 2.000.000 Μ.
7. Για την αγορά και διανομή των μεγαλύτερων δυνατών ποσοτήτων σε τρυκάκια και λοιπά προπαγανδιστικά υλικά των επόμενων τριών μηνών: 8.000.000 Μ.
Δεσμευόμαστε πως θα πλημμυρίσουμε με τρυκ, συνθήματα κ.ά. όλη τη βόρεια Βαυαρία, την κεντρική και τη δυτική Γερμανία.
Για την επέκταση της δύναμης κρούσεως της Οργάνωσης (τάγματα εφόδου):
1. Επέκταση των κεντρικών εγκαταστάσεων των ταγμάτων εφόδου μέσω της αγοράς ενός ιδιόκτητου κτιρίου –το συγκεκριμένο ποσό θα μπορούσε να ληφθεί και ως δάνειο-. Συνολικό Κόστος: 5-6 εκατ. Μ.
2. Άμεση αγορά οχημάτων που θα επιτρέπουν την ομαδική μεταφορά μαχητών σε τυχόν απειλούμενες περιοχές: Για το Μόναχο είναι απαραίτητη προς το παρόν μια φάλαγγα 6 οχημάτων, με υπολογιζόμενο κόστος αγοράς γύρω στα 8.000.000 Μ (κι εδώ είναι συζητήσιμες διάφορες μορφές δανείων).
3. Άμεσος εξοπλισμός με: 10.000 Κιλά Tetralit, κόστους 1.940.000 Μ, 2.000 Λίτρα Βενζίνη (για μηχανές και μεταφορικά οχήματα), κόστους 600.000 Μ.
4. Αγορά ομοιόμορφου εξοπλισμού για τα τάγματα εφόδου: Αντιανεμικά, σκούφους, ζώνες, αμυντικό οπλισμό κ.ά. Μια αρχική παραγγελία θα κόστιζε 8.000.000 Μ.
5. Ριζική επέκταση των δραστηριοτήτων της (μυστικής) υπηρεσίας πληροφοριών μας. Κόστος 600.000 Μ. Δημιουργία αποθέματος για τη διεξαγωγή αποστολών: 2.000.000 Μ τουλάχιστον.
Συνολικά Κόστη:
Α. 26.100.000 Μ
Β. 27.140.000 Μ
Επομένως το ποσό που απαιτείται αυτή τη στιγμή για μια ριζική ανάπτυξη της Οργάνωσής μας είναι 53.240.000 Μάρκα ή αλλιώς 95.000 Μάρκα σε «σταθερό συνάλλαγμα ειρήνης» (3), ένα γελοίο ποσό για μια υπόθεση, η οποία όπως κι αν έρθουν τα πράγματα θα αποδειχθεί τεράστιας σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας.
Από αυτό το ποσό περίπου τα 17 εκατ. θα μπορούσαν να δοθούν ως κάποιας μορφής άτοκα δάνεια.
Εάν η Οργάνωση μας στην επερχόμενη αποφασιστική μάχη για το μέλλον ή τη καταστροφή της Γερμανίας σημειώσει έστω κι ελάχιστες επιτυχίες, η αποτύπωση αυτών σε αριθμούς θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το ποσό που συζητάμε σήμερα.
Ο ιταλικός Φασισμός κατάφερε να γλιτώσει το ιταλικό κράτος από ζημιές δισεκατομμυρίων, εκφρασμένων σε αξίες χρυσού. Το νεαρό Κίνημά μας θα συμβάλλει ώστε το γερμανικό Έθνος να περισώσει πολύ περισσότερα απ’ αυτά: Την ίδια την ύπαρξη του Κράτους και τις ζωές των πολιτών του.
Γιατί οι επερχόμενες εξελίξεις δε θα λογαριάσουν ούτε πλούτη ούτε αγαθά αλλά, όπως στη Ρωσία, θ’ αφήσουν πίσω τους χάος και συντρίμμια.
Επί πενήντα χρόνια η γερμανική αστική τάξη δεν ανέλαβε τις υποχρεώσεις της απέναντι στις πλατιές λαϊκές μάζες, άφησε το Έθνος μας να περιπέσει και να καθοδηγείται σήμερα από ξένα στοιχεία.
Η ιστορία παίρνει με φρικτό τρόπο εκδίκηση γι αυτή την ασυγχώρητη επιπολαιότητα.
Προκειμένου να γλιτώσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες θυσίασαν το Κράτος. Αν όμως ο Αστικός Κόσμος δε συνειδητοποιήσει ούτε τώρα το καθήκον του, θα γλιτώσει εκατομμύρια που δε θα ‘χουν πλέον καμία αξία, αφού θα έχει πληρώσει με τη ζωή του.
Όπως εμείς σήμερα παρατηρούμε ξένες δυνάμεις και συμφέροντα να σκυλεύουν το πτώμα του ρωσικού Έθνους, έτσι ο υπόλοιπος κόσμος θα παρατηρεί τις ύαινες να ξεσκίζουν το σώμα του γερμανικού Έθνους.
Η εξολόθρευση του γερμανικού Έθνους όμως σε τελική ανάλυση θα συμπαρασύρει, όπως ήδη προαναφέραμε, ολόκληρη την Ευρώπη σε αυτή την απύθμενη άβυσσο της διάλυσης. Η αντίσταση απέναντι σε αυτή την εξέλιξη δε θα προέλθει από τα Κοινοβούλια. Τα Κοινοβούλια δε μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε τη καταστροφή της 9 Νοεμβρίου του 1918. Αν όμως υπήρχαν τότε 300 αποφασισμένοι άντρες σε κάθε πόλη, η επανάσταση όχι απλά δε θα μας είχε στοιχειώσει, αλλά δε θα είχε ξεκινήσει ποτέ.
Αυτοί οι 300 τότε δεν υπήρχαν.
Η Οργάνωση αυτών των εκατοντάδων και των δεκάδων χιλιάδων έχει πλέον συγκροτηθεί.
Όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωση της απειλής, όσο πιο γενναιόδωρη είναι η συνδρομή σας στην εξάπλωση της Οργάνωσής μας, τόσο καλύτερα θα μπορέσει αυτή τους ερχόμενους μήνες να παίξει το ρόλο της.
Αφού οι καιροί που έρχονται απαιτούν από δεκάδες χιλιάδες άντρες να δώσουν τη ζωή τους για την ύπαρξη της πατρίδας και τη διατήρηση του Έθνους μας, τότε κι αυτοί έχουν το ιερό δικαίωμα να απαιτήσουν από τις υπόλοιπες δεκάδες χιλιάδες το ελάχιστο, που είναι να διαθέσουν το χρυσό τους για το σκοπό αυτό.
Γιατί εν τέλει το αίμα είναι πιο πολύτιμο από όλα τα λεφτά του κόσμου.
Μόναχο, 22 Οκτωβρίου 1922.
Πηγή: Albrecht Tyrell, “Fuehrer befiehl…, Selbstzeugnisse aus der Kampfzeit der NSDAP. Dokumentation und Analyse”, Duesseldorf 1969, S.47f
(1) Στο γερμανικό κείμενο “Staatsgedanke und Staatserhaltungstrieb der Nation”. Κυριολεκτικά θα έπρεπε να μεταφραστεί σαν «κρατική συνείδηση και θέλησης διατήρησης/διάσωσης του κράτους (από το λαό)», έννοιες που δεν υπάρχουν στα ελληνικά.
(2) Μετάφραση του “Reich”
(3) Μετάφραση του “Friedenswehrung”
"Χωρίς την υποστήριξη της αστικής τάξης και την ανοχή/προτροπή του καπιταλιστικού κράτους ένα φασιστικό κόμμα δε μπορεί καν να αποκτήσει πανεθνική οργάνωση, πόσο μάλλον να μετατραπεί σε ένα κόμμα μαζών." (σελ. 21)
Σημειώνω ξανά πως η επιστολή είναι γραμμένη το 1922.
Το ναζιστικό κόμμα, στο οποίο ο Hitler είναι επικεφαλής από το 1921, δεν έχει παρά λίγες χιλιάδες μέλη, ουσιαστικά όλα στη Βαυαρία.
Για κάποιον που παρακολουθεί τη συνολική πολιτική εικόνα της Γερμανίας της εποχής, το κόμμα αυτό δεν είναι καν άξιο λόγου.
Η επιστολή αυτή -που σαφώς και έτυχε ανταπόκρισης- νομίζω δείχνει με ποιόν τρόπο και για ποιόν σκοπό ένα τέτοιο κόμμα κατάφερε να μπει στη κεντρική πολιτική σκηνή και να καθορίσει τις εξελίξεις.
Δεν είναι απλά "η αγανάκτηση και το αδιέξοδο του κοσμάκη από τη κρίση", δεν είναι απλά το αυθόρμητο "μπούχτισμα με τα παραδοσιακά κόμματα".
Είναι -πρώτα και κύρια- η συνειδητή και αποφασισμένη επιλογή κομματιού της άρχουσας τάξης να ποντάρει σε μια τέτοια πολιτική και να βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο στην υλοποίησή της.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα.
Δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς λ.χ. πειστήρια και αποκαλύψεις για αντίστοιχες επιστολές σε κάποιες δεκάδες χρόνια για τις υπόγειες συναλλαγές της Χρυσής Αυγής με κομμάτι της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.
Δεν χρειάζεται να υπάρχει αμφιβολία με ποιόν τρόπο και ποιούς χρηματοδότες ξεπηδούν κάθε τόσο γραφεία της Χρυσής Αυγής σε πόλεις και χωριά της Ελλάδας.
Αρκετά όμως ως προς αυτό.
3. Το πιο αποκαλυπτικό πράγμα για μένα στην επιστολή αυτή είναι το ύφος.
Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου ένα συμβόλαιο ουσιαστικά.
"Με το παρόν δεσμευόμαστε να σας απαλλάξουμε από αυτόν το κακό μπελά"...
Ακόμη και τα κόστη που περιγράφονται αναφέρονται με τέτοιο ύφος, ύφος επιχειρηματικού deal, δεσμευτικού και για τα δύο μέρη.
4. Κάτι ακόμη που έχει εξαιρετική σημασία είναι πως οι ναζί μας αποκαλύπτουν -εμμέσως- τί είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο οι πιθανοί χρηματοδότες τους και πώς αυτό προέκυψε:
"επί 50 χρόνια η «αναγκαιότητα» και το «δίκιο της κατάληψης της εξουσίας» χαραζόταν μέσω μιας εξωφρενικής προπαγάνδας στα μυαλά των λαϊκών μαζών. Η θέληση που ξύπνησε με αυτό τον τρόπο δε μπορεί σήμερα πλέον να τύχει απάρνησης."
"το σφιχτό οργανωτικό «δέσιμο» αυτών των ανθρώπων, είτε σε κοινωνικές οργανώσεις (συνδικάτα) είτε σε πολιτικούς φορείς (VMSP, OO-KPD) τους γεμίζει όλους με έναν ενιαίο στόχο, με μια ενιαία θέληση."
"Απέναντι στη μεγαλειώδη οργανωτικότητα του μαρξιστικού κινήματος, σε πανεθνικό επίπεδο, δεν αντιπαρατίθεται τίποτα."
Για μένα τέτοιες παραδοχές από τέτοιους εχθρούς είναι σημαντικότατες.
Όταν το ΚΚ στην Ελλάδα βάλλεται από εχθρούς και "φίλους" γιατί ..."παραγνωρίζοντας τις άμεσες ανάγκες του λαού και το κινήματος" βάζει στο επίκεντρο της πολιτικής και των τακτικών επιλογών του πλέον την ανάγκη κατάληψης της εξουσίας
Όταν ακουγόταν και ακούγεται πως "ποια συνδικάτα και ποια οργάνωση; Ένα ντου/ένα "κίνημα αγανακτισμένων"/μια ΕΡΤ/ένας ξεσηκωμός/μια απεργία διαρκείας που θα κατέβουν όλοι μαζί αρκεί για να τους πάρουμε σβάρνα"
Σίγουρα, ο τρόπος που ζει κι εργάζεται η σύγχρονη εργατική τάξη λίγη σχέση έχει με ό,τι ίσχυε πριν από 100 χρόνια.
Σίγουρα, οι μορφές πάλης του σήμερα αντίστοιχα είναι αναμενόμενο να διαφέρουν σημαντικά από εκείνες που βλέπαμε 100 χρόνια πριν.
Όμως η Γερμανία υπήρξε αναμφισβήτητα ο τόπος που αναπτύχθηκε το μεγαλύτερο σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό επαναστατικό κίνημα (και επίσης το μεγαλύτερο αντεπαναστατικό) που υπήρξε ποτέ σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Έστω κι αν πνίγηκε στο αίμα.
Τα διδάγματα που έχει να δώσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που αναμασάνε σήμερα οι διάφορες πτυχές της "κυβερνώσας αριστεράς".
Το "σφιχτό οργανωτικό δέσιμο", ο "ενιαίος στόχος", η "ενιαία θέληση για τη κατάληψη της εξουσίας" των ριζοσπαστικών εργατικών οργανώσεων και κυρίως του ΚΚ, που από την επιστολή τους φαίνεται να τρέμουν τόσο οι αστοί και οι ναζί, όχι απλά είναι και σήμερα επίκαιρα, αλλά πιθανότατα είναι ακόμη πιο αναγκαία από τότε.
5. Για το τέλος αυτής της εισαγωγής, ένα μικρό απόσπασμα από τα γραφόμενα του ίδιου του Gossweiler σε άλλο σημείο του βιβλίου του.
Για έναν λόγο. Η πηγή του για τη συγκεκριμένη επιστολή δεν είναι το πρωτότυπο, παρά την εντόπισε από αναφορά σε βιβλίο τρίτου, του Albrecht Tyrell.
Επειδή λοιπόν τα παπαγαλάκια της άλλης άκρης του πολιτικού φάσματος, οι σημερινοί απόγονοι των συντακτών της επιστολής, πλάθουν θεωρίες συνωμοσίας πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους και φαντάζει το πλέον φυσικό να "αποκαλύψουν" πως η επιστολή είναι ένα ...ακόμη κατασκεύασμα των κομμουνιστών, κρίνεται απαραίτητο να ξεκαθαριστεί πως ο Δυτικογερμανός ιστορικός Albrecht Tyrell κάθε άλλο παρά κομμουνιστής ήταν, κάθε άλλο παρά εστίαζε στο έργο και είχε πρόθεση να αποκαλύψει τον ρόλο των ναζί ως αντεπαναστατικής εμπροσθοφυλακής της γερμανικής αστικής τάξης.
Ακολουθεί το απόσπασμα του Gossweiler (σελ. 239):
"Στον αγώνα του εναντίον του Φασισμού το εργατικό κίνημα εξ αρχής τόνιζε την περίεργη συμπάθεια της "υψηλής κοινωνίας" γι αυτά τα "εργατικά" κόμματα. Συμπάθεια, η έκφραση της οποίας ξεκινούσε από ενθαρρυντικά επιδοκιμαστικά σχόλια και έφτανε μέχρι τη γενναιόδωρη χρηματοδότησή τους. Σωστά όλοι οι σοσιαλιστές είδαν στη χρηματοδότηση αυτού του κόμματος από το κεφάλαιο μία από τις αποδείξεις για το χαρακτήρα του ως κόμμα στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Με το ίδιο πείσμα και την ίδια επιμονή οι διάφοροι απολογητές του κεφαλαίου -όπως χαρακτηριστικά οιHeinrichsbauer, Lochner, Nolte, Turner, Fest, Franz-Willing και Tyrell- καταβάλλουν μέχρι και σήμερα τεράστια προσπάθεια, αρνούμενοι την αποδειξιμότητα του απλούστατου παραπάνω συλλογισμού, ώστε είτε να διαψεύσουν τη χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος από την άρχουσα τάξη, είτε τουλάχιστον να μειώσουν τη σημασία της και να τη καταστήσουν αμφισβητήσιμη.
Γιατί τόση προσπάθεια; Ένας από αυτούς, ο Turner, είπε το λόγο με μια ειλικρίνεια που δε μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε: "Αν η πλατιά διαδεδομένη άποψη πως ο Φασισμός είναι ένα δημιούργημα του σύγχρονου καπιταλισμού αντιστοιχούσε στη πραγματικότητα, αυτό θα καθιστούσε σχεδόν αδύνατη κάθε προσπάθεια υπεράσπισης αυτού του συστήματος".
Μία από τις κύριες αιτίες που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να επιβιώνει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τη κατάσταση της Γερμανίας, είναι η εσφαλμένη άποψη πως η οικονομία είναι σε θέση να πετύχει την ανοικοδόμηση της χώρας. Εσφαλμένη διότι η οικονομία, βάσει της ιστορικής εμπειρίας, πάντοτε εμφανίζεται σε δεύτερο πλάνο στη ζωή των εθνών, δεμένη με την προϋπόθεση της εθνικής συνείδησης και της θέλησης διατήρησης του έθνους-κράτους (1).
Εσφαλμένη όμως κυρίως επειδή και στη περίπτωση που μας αφορά, στη σημερινή Γερμανία, δεν ήταν η οικονομία το κομμάτι που απέτυχε. Αντίθετα η έλλειψη εθνικής συνείδησης, η έλλειψη θέλησης διατήρησης του έθνους-κράτους είναι η αιτία αυτού που αποκαλούμε «Γερμανική κατάρρευση».
Το ερώτημα γύρω από την καλυτέρευση της κατάστασης του γερμανικού έθνους δεν αφορά την εξυγίανση της οικονομίας, αλλά το να εμφυσηθεί ξανά στο έθνος εκείνη η εσωτερική οπτική/ψυχολογία, η οποία μπορεί να χαρίσει στο καθέναν μια αίσθηση εθνικού μεγαλείου και μέσω αυτής και μια οικονομική αποκατάσταση.
Το ερώτημα δε πρόκειται να απαντηθεί μέσω αλλαγών στους τωρινούς συσχετισμούς των κοινοβουλίων. Το πρόβλημα δεν είναι πως στη Γερμανία η Αριστερά έχει τη κυβερνητική πλειοψηφία. Το πρόβλημα είναι πως ίσως λιγότερο και από το ήμισυ του έθνους μας φαίνεται πλέον να έχει τη θέληση για τη διατήρηση της εθνότητας, τη θέληση για τη διατήρηση του κράτους, ενώ το άλλο μισό ουσιαστικά απαρνιέται έθνος και κράτος.
Όσο ακόμη και στο 1/3 του λαού μας κυριαρχεί αυτή η άρνηση του κράτους και του έθνους, κάθε ανοικοδόμηση θα καθίσταται αδύνατη, αφού σε κάθε στιγμή που μια (θεωρητικά δεξιά) κυβέρνηση θα απηύθυνε ένα κάλεσμα προς το λαό, η εσωτερική διαμάχη θα φούντωνε δημιουργώντας κίνδυνο.
Πράγματι, το κομμάτι του έθνους που κυριαρχείται από «διεθνιστικές-μαρξιστικές» απόψεις αποτελεί πάνω από το 40% του πληθυσμού.
Μια φρικτή πραγματικότητα, κυρίως γιατί σε αυτό το 40% βρίσκονται τα πιο δραστήρια και δυναμικά στοιχεία του έθνους.
Μια επικίνδυνη πραγματικότητα, διότι το σφιχτό οργανωτικό «δέσιμο» αυτών των ανθρώπων, είτε σε κοινωνικές οργανώσεις (συνδικάτα) είτε σε πολιτικούς φορείς (VMSP, OO-KPD) τους γεμίζει όλους με έναν ενιαίο στόχο, με μια ενιαία θέληση, αποφασισμένους να αναγνωρίζουν τη δημοκρατικά εκφρασμένη πλειοψηφική θέληση μόνο τόσο, όσο δε παρουσιάζεται η ευκαιρία βίαιης ανατροπής της δημοκρατίας και εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Και προς αυτή την εξέλιξη πλησιάζει όλο και πιο γρήγορα η Γερμανία.
Τόσο η αδάμαστη ώθησή του προς την εξουσία από και για τον εαυτό του, όσο και η ώθηση προς την αυτοδιατήρησή του, αναγκάζουν το μαρξιστικό κίνημα και στη Γερμανία και προχωρήσει τα σχέδιά του.
Η ώθησή του προς την εξουσία: Διότι επί 50 χρόνια η «αναγκαιότητα» και το «δίκιο της κατάληψης της εξουσίας» χαραζόταν μέσω μιας εξωφρενικής προπαγάνδας στα μυαλά των μαζών. Η θέληση που ξύπνησε με αυτό τον τρόπο δε μπορεί σήμερα πλέον να απαρνηθεί. Η επανάσταση του Νοέμβρη του 1918 άνοιξε το δρόμο, χωρίς όμως να χαρίσει πλήρη ικανοποίηση. Πετυχημένα περιγράφουν οι ομιλητές της Αριστεράς το Νοέμβρη του 1918 σαν «το ξεκίνημα» της παγκόσμιας επανάστασης.
Η ώθησή του προς την αυτοσυντήρηση: Διότι οι υποσχέσεις προς τους εργάτες για τα αγαθά του επερχόμενου σοσιαλιστικού επίγειου παραδείσου ήταν τόσο μεγάλες, ώστε αν σήμερα συνεχιστεί για πολύ η μίζερη πραγματικότητα, οι μάζες θα ξεσηκωθούν και θα ζητήσουν από τους ηγέτες τους το λογαριασμό.
Η σοσιαλδημοκρατία ξέρει πολύ καλά πως και η δική της ύπαρξη σήμερα κρέμεται από μια κλωστή. Αν δε κατορθώσει να κατακτήσει πλήρως την εξουσία και να ξεπαστρέψει, κατά τα ρωσικά πρότυπα, τους φορείς της καθ’ όλα πιθανής αντίστασης, τότε είναι βέβαιο πως θα έρθει η ώρα που οι αδίστακτοι λαοπλάνοι θα πληρώσουν δίχως έλεος. Η αυξανόμενη οικονομική δυσκολία, η οργή των μαζών που την ακολουθεί, θα ξεσπάσει είτε με το έναν είτε με τον άλλο τρόπο. Εάν δε κατορθώσει η αριστερή πλευρά να χρησιμοποιήσει αυτή την οργή προς όφελός της, τότε αυτή θα εκφραστεί προς όφελος της δεξιάς – και το αντίστροφο.
Πρέπει να πούμε πως σήμερα μοιάζει σαν το πιθανότερο σενάριο, η γιγαντιαία προπαγάνδα της μαρξιστικής μηχανής να κατορθώσει να στρέψει τη κινητικότητα των μαζών προς όφελός της. Κι αυτό γιατί η πραγματικότητα και ο χρόνος είναι πάντα σύντροφοι στον αγώνα εκείνων που ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Στις 950 μαρξιστικές εφημερίδες που κυκλοφορούν, άλλες καθημερινά, άλλες εβδομαδιαία και μηνιαία, αντιπαρατίθενται μόνο μια χούφτα φύλλων της Δεξιάς. Απέναντι όμως στη μεγαλειώδη οργανωτικότητα του μαρξιστικού κινήματος, σε πανεθνικό επίπεδο, δεν αντιπαρατίθεται τίποτα.
Γιατί εδώ δε πρόκειται για τη κατάκτηση της πλειοψηφίας, ούτε για τη κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μάχη ζωής και θανάτου ανάμεσα σε δύο κοσμοθεωρίες, οι οποίες δε μπορούν να υπάρξουν η μία δίπλα στην άλλη. Στον αγώνα αυτό μπορεί να υπάρξει μόνο νικητής και κατεστραμμένος. Αυτή η αντίληψη έχει ενσωματωθεί πλήρως στο Μαρξισμό (βλέπε Ρωσία). Μια νίκη των μαρξιστικών ιδεών σημαίνει τον πλήρη αφανισμό του αντιπάλου.
Παρ’ όλα αυτά, αφού από τη λεγόμενη αστική πλευρά μέχρι τώρα δεν είχε κατανοηθεί η ουσία αυτού του αγώνα, βλέπουμε μαζί με αυτή να λείπει και η αναγκαία αποφασιστικότητα. Γι αυτό και απέναντι στη γιγαντιαία συγκέντρωση δυνάμεων της μίας πλευράς βλέπουμε απλώς μια αξιολύπητη διστακτικότητα. Η συνειδητοποίηση ενός αγώνα ζωής και θανάτου απουσιάζει εδώ παντελώς και, όπως και στη Ρωσία, θα έρθει μόνο όταν η πνευματική ηγεσία του Έθνους βρεθεί να αιμορραγεί κάτω από τις σφαίρες των πολυβόλων, όταν δηλαδή θα είναι ήδη αργά. Μια μπολσεβίκικη Γερμανία όμως θα σημάνει τη καταστροφή συνολικά του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού.
Κάτω από τη αναγνώριση αυτής της επικείμενης καταστροφής και της σημερινής έλλειψης μέσων για την αποτροπή της ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια, στις 5 Ιανουαρίου του 1919, το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Ο σκοπός του κόμματος είναι με δύο λόγια ο εξής: Να καταστρέψει, να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά τη μαρξιστική κοσμοθεωρία. Τα μέσα μας σε αυτό το σκοπό είναι:
1. Ένας ιδιοφυώς σχεδιασμένος μηχανισμός αποκαλύψεων και προπαγάνδας δίχως προηγούμενο, ο οποίος θα αγκαλιάζει όλες τις δυνατότητες επηρεασμού των ανθρώπων.
2. Μια Οργάνωση βίαιης αποφασιστικότητας και Δύναμης δίχως έλεος, έτοιμη να απαντήσει σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια του Μαρξισμού με δέκα φορές μεγαλύτερη τρομοκρατία. Τα λεγόμενα «τάγματα εφόδου» του κινήματος.
Ο συγκερασμός της Αλήθειας και του Δίκιου από τη μία και της πιο βίαιης, ανελέητης Δύναμης και Αποφασιστικότητας από την άλλη, δίνει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε τον Αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης απειλής κατά της ανθρωπότητας.
Παρ’ ότι αυτό το Κίνημα ιδρύθηκε από παντελώς άγνωστους άντρες και επί τρία χρόνια έδωσε τις μάχες του χωρίς να τύχει καμίας αξιομνημόνευτης υποστήριξης, κατάφερε ήδη όχι απλά να «φτιάξει ένα όνομα», αλλά κυρίως να καθαρίσει για τα καλά μία περιοχή της Γερμανίας από τη μαρξιστική πανούκλα. Στη δεύτερη τη τάξει πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας (2), στο Μόναχο, ανακόπηκε χάρη σε αυτό το νεαρό Κίνημα μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια αγώνα ο μαρξιστικός Τρόμος, αναστήθηκε και μεγαλώνει ξανά η Γερμανική Ιδέα.
Ακριβώς όμως η έλλειψη μέσων ανάγκασε τη Διοίκηση να περιορίσει τη δράση της σε μία περιοχή, που εκτείνεται κυρίως νότια του Δούναβη. Μόνο στο τελευταίο έτος ξεκίνησε το Κίνημά μας να πατάει πόδι και στην υπόλοιπη Αυτοκρατορία, έτσι που σήμερα να διαθέτει τουλάχιστον μια μαγιά ώστε μελλοντικά να μπορέσει να επεκταθεί η δράση του και στην υπόλοιπη Αυτοκρατορία.
Προκειμένου η επέκταση αυτή να προλάβει την απειλούμενη καταστροφή, πρέπει να επιταχυνθεί με κάθε μέσο, με οποιοδήποτε κόστος. Οι ηγέτες του Κινήματος είναι βέβαιοι, όπως και πριν από τρία χρόνια, πως ακόμη και με τη σημερινή στάση του αστικού κόσμου το Κίνημά μας θα κατάφερνε μέσα σε 30 ή 40 χρόνια να μετατραπεί στον αποφασιστικό παράγοντα στη Μάχη εναντίον του Μαρξισμού. Δυστυχώς όμως τόσο χρόνο δεν έχουμε στη διάθεσή μας. Γι αυτό και είναι αναγκαίο με τη χρήση των μεγαλύτερων διαθέσιμων μέσων αυτό το χρονικό διάστημα να περιοριστεί στο ελάχιστο. Υπάρχει μάλιστα ο σοβαρός κίνδυνος, ήδη μέσα στους επόμενους μήνες η πορεία των πραγμάτων στη Γερμανία να είναι καταστροφική. Σε τέτοια περίπτωση η μάχη ζωής και θανάτου θα δινόταν εν μέσω ολοκληρωτικής απουσίας οποιουδήποτε αξιομνημόνευτου αντίβαρου εξωκοινοβουλευτικού τύπου ενάντια στο Μαρξιστικό Κύμα, ενώ το νεαρό Κίνημά μας θα αναγκαστεί να βρεθεί στην εμπροσθοφυλακή αυτού του Αγώνα, ως μοναδική Οργάνωση που διαθέτει μια ικανοποιητική δύναμη κρούσης.
Η καταλληλότητα της Οργάνωσής μας γι αυτό το ρόλο απεδείχθη παντού, όπου ξέσπασε ανάμεσα στο Μαρξισμό και στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα η μάχη γύρω από τη πραγματική εξουσία.
Παρόμοια με το φασιστικό κίνημα της Ιταλίας, η νεαρή Οργάνωσή μας επέδειξε πως ακόμη κι όταν βρίσκεται αριθμητικά σε μειονεκτική θέση είναι ικανή, χάρη στην αποφασιστικότητά της, δίχως να λογαριάζει θυσίες και απώλειες την ώρα της Μάχης, να σπάσει τον εβραιομαρξιστικό τρόμο.
Προκειμένου λοιπόν να μπορέσει το Κίνημα στις ερχόμενες μάχες να υπερασπιστεί με επιτυχία το Έθνος, το Κράτος και επομένως και την Οικονομία, είναι αναγκαίο η Οργάνωσή μας να αναπτυχθεί ταχύτατα στις δύο κατευθύνσεις που προαναφέρθηκαν:
Ολοκλήρωση και βάθεμα του προπαγανδιστικού μηχανισμού μας και δεύτερον, ιδιαίτερη ενίσχυση εκείνων των μέσων, που όταν η προπαγάνδα αποτυγχάνει, είναι από μόνα τους ικανά να τσακίσουν τον επερχόμενο Τρόμο, να διατηρήσουν σε κίνηση την Εθνική Οικονομία.
Η ανάπτυξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού είναι και οικονομικά η πιο συμφέρουσα προετοιμασία για τις μελλοντικές επιτυχίες. Δε χρειάζεται να κερδηθεί με σφαίρες ό,τι μπορεί να κερδηθεί με χαρτί και μολύβι.
Αυτό που σήμερα λείπει από την Εθνικώς σκεπτόμενη πλευρά είναι πρωτίστως ένας Τύπος, που δε θα διαβάζεται μόνο από τη Μεσαία Τάξη και τη Διανόηση, αλλά θα χρησιμοποιεί τέτοιο Λόγο και Έκφραση, ώστε να είναι ικανός να μεταφέρει την Εθνική Ιδέα και στη πιο φτωχή καλύβα. Που ακούραστα θα δίνει τη καθημερινή μάχη απέναντι στα μαρξιστικά ψέματα και τη προσπάθεια ξεσηκωμού των μαζών. Που θα τονίζει και θα αποδεικνύει με τη γραφή του πως αδιαφορεί για τις θετικές κριτικές εκ μέρους της λεγόμενης Διανόησης. Που θα στρέφεται μόνο σε αυτούς που πρέπει πρωτίστως να κερδηθούν: Τους Εργάτες. Το πιο αποτελεσματικό μέσο σ’ αυτή τη κατεύθυνση είναι η καθημερινή εφημερίδα.
Η μετατροπή του “Voelkischer Beobachter”, που αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί δύο φορές την εβδομάδα, σε καθημερινή εφημερίδα είναι από τα κύρια καθήκοντα της περιόδου.
Για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια κίνηση πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη τα εξής:
1. Η δημιουργία μιας εφημερίδας καθημερινής κυκλοφορίας δε σημαίνει απλώς μεγαλύτερη ανάγκη κεφαλαίων, αλλά στις σημερινές οικονομικές εξελίξεις σημαίνει πως απατούνται και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις, ενώ επιπλέον οικονομική ενίσχυση θα είναι συνεχώς αναγκαία.
2. Προκειμένου να διατηρηθεί η καθημερινή κυκλοφορία μιας εφημερίδας, πρέπει να υπάρξει ένα σταθερό τιράζ 25.000-30.000 φύλλων.
Ο σημερινός “Voelkischer Beobachter”, το κύριο Όργανο του Κινήματός μας, έχει αυτή τη στιγμή ένα τιράζ 12.000-15.000 φύλλων, κυκλοφορώντας δύο φορές την εβδομάδα. Η ασταμάτητη δράση των σοσιαλιστικών κομμάτων ενάντια στην Εφημερίδα μας σημαίνει πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αυξηθεί το τιράζ της στα παραπάνω επίπεδα:
Να δημιουργηθούν τουλάχιστον στις 12-15 μεγαλύτερες πόλεις ιδιόκτητα πολιτικά γραφεία που, επανδρωμένα έκαστο με τουλάχιστον έναν μόνιμο υπάλληλο, θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά για τη κυκλοφορία της εφημερίδας. 15 γραφεία στις 15 μεγαλύτερες πόλεις σημαίνουν, αν υπολογίσουμε ακόμη και 1000 φύλλα μόνο στο καθένα, με μία κίνηση αύξηση της κυκλοφορίας στα 30000 φύλλα, επομένως και εξασφάλιση της καθημερινής κυκλοφορίας της εφημερίδας.
Από εκεί και πέρα πρέπει να εξασφαλιστεί η καθημερινή παραγωγή της ίδιας της εφημερίδας. Για να γίνει αυτό απαιτείται 1. Η συμμετοχή της Οργάνωσης στην ιδιοκτησία ενός Τυπογραφείου, επένδυση σε νέα μηχανήματα εκτύπωσης και 2. Αγορά όλου του απαραίτητου χαρτιού για την εφημερίδα μας από εμάς τους ίδιους.
Το πρώτο σημείο έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα πως μπορούμε να επανδρώσουμε το Τυπογραφείο με ανθρώπους του κόμματός μας και επομένως να διασφαλίσουμε πως τουλάχιστον ένα τυπογραφείο θα μπορεί να λειτουργεί χωρίς να το μπλοκάρουν με απεργίες.
Το δεύτερο σημείο σημαίνει πως γλυτώνουμε τον ΦΠΑ, πως έχουμε τη δυνατότητα μέσω μαζικών παραγγελιών να γλιτώσουμε ποσά εκατομμυρίων.
Η οικονομικές προϋποθέσεις για όλα τα παραπάνω είναι οι εξής:
1. Αγορά ακινήτων κι επίπλων για 12-15 γραφεία του κόμματος και τη εφημερίδας. Κόστος ανά γραφείο 300.000 Μ (Μάρκα), συνολικό κόστος περίπου 4.000.000 Μ
2. Δέσμευση χρηματικού ποσού απαραίτητου για τη μισθοδοσία 12 υπαλλήλων επί 1 χρόνο (σε ξένο νόμισμα ώστε να μην επηρεαστεί από τη παραπέρα υποβάθμιση του Μάρκου). Μηνιαίο κόστος ανά υπάλληλο (με τα σημερινά δεδομένα) 20.000 Μ. Συνολικό κόστος: 3.000.000 Μ.
3. Συμμετοχή του Κινήματος σε ένα τυπογραφείο μέσω της αγοράς νέων μηχανημάτων. Κόστος 2,5-3 εκατ. Μ.
4. Άμεση αγορά 40-50 τόνων χαρτιού, ώστε να επαρκεί μέχρι το Μάρτιο. Κόστος σε περίπτωση άμεσης αγοράς 5.500.000 Μ.
5. Για τις απαιτούμενες αλλαγές εντός της εφημερίδας ώστε από εβδομαδιαίο φύλλο να γίνει καθημερινής κυκλοφορίας: 600.000 Μ.
6. Για τη γενικότερη ανάπτυξη του προπαγανδιστικού μηχανισμού: Πρόσληψη τεσσάρων περιφερόμενων επαγγελματιών ομιλητών, εξασφάλιση του εισοδήματός τους για 12 μήνες, ανά ομιλητή 30.000 Μ. Συνολικό κόστος περίπου 2.000.000 Μ.
7. Για την αγορά και διανομή των μεγαλύτερων δυνατών ποσοτήτων σε τρυκάκια και λοιπά προπαγανδιστικά υλικά των επόμενων τριών μηνών: 8.000.000 Μ.
Δεσμευόμαστε πως θα πλημμυρίσουμε με τρυκ, συνθήματα κ.ά. όλη τη βόρεια Βαυαρία, την κεντρική και τη δυτική Γερμανία.
Για την επέκταση της δύναμης κρούσεως της Οργάνωσης (τάγματα εφόδου):
1. Επέκταση των κεντρικών εγκαταστάσεων των ταγμάτων εφόδου μέσω της αγοράς ενός ιδιόκτητου κτιρίου –το συγκεκριμένο ποσό θα μπορούσε να ληφθεί και ως δάνειο-. Συνολικό Κόστος: 5-6 εκατ. Μ.
2. Άμεση αγορά οχημάτων που θα επιτρέπουν την ομαδική μεταφορά μαχητών σε τυχόν απειλούμενες περιοχές: Για το Μόναχο είναι απαραίτητη προς το παρόν μια φάλαγγα 6 οχημάτων, με υπολογιζόμενο κόστος αγοράς γύρω στα 8.000.000 Μ (κι εδώ είναι συζητήσιμες διάφορες μορφές δανείων).
3. Άμεσος εξοπλισμός με: 10.000 Κιλά Tetralit, κόστους 1.940.000 Μ, 2.000 Λίτρα Βενζίνη (για μηχανές και μεταφορικά οχήματα), κόστους 600.000 Μ.
4. Αγορά ομοιόμορφου εξοπλισμού για τα τάγματα εφόδου: Αντιανεμικά, σκούφους, ζώνες, αμυντικό οπλισμό κ.ά. Μια αρχική παραγγελία θα κόστιζε 8.000.000 Μ.
5. Ριζική επέκταση των δραστηριοτήτων της (μυστικής) υπηρεσίας πληροφοριών μας. Κόστος 600.000 Μ. Δημιουργία αποθέματος για τη διεξαγωγή αποστολών: 2.000.000 Μ τουλάχιστον.
Συνολικά Κόστη:
Α. 26.100.000 Μ
Β. 27.140.000 Μ
Επομένως το ποσό που απαιτείται αυτή τη στιγμή για μια ριζική ανάπτυξη της Οργάνωσής μας είναι 53.240.000 Μάρκα ή αλλιώς 95.000 Μάρκα σε «σταθερό συνάλλαγμα ειρήνης» (3), ένα γελοίο ποσό για μια υπόθεση, η οποία όπως κι αν έρθουν τα πράγματα θα αποδειχθεί τεράστιας σημασίας για το μέλλον της πατρίδας μας.
Από αυτό το ποσό περίπου τα 17 εκατ. θα μπορούσαν να δοθούν ως κάποιας μορφής άτοκα δάνεια.
Εάν η Οργάνωση μας στην επερχόμενη αποφασιστική μάχη για το μέλλον ή τη καταστροφή της Γερμανίας σημειώσει έστω κι ελάχιστες επιτυχίες, η αποτύπωση αυτών σε αριθμούς θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το ποσό που συζητάμε σήμερα.
Ο ιταλικός Φασισμός κατάφερε να γλιτώσει το ιταλικό κράτος από ζημιές δισεκατομμυρίων, εκφρασμένων σε αξίες χρυσού. Το νεαρό Κίνημά μας θα συμβάλλει ώστε το γερμανικό Έθνος να περισώσει πολύ περισσότερα απ’ αυτά: Την ίδια την ύπαρξη του Κράτους και τις ζωές των πολιτών του.
Γιατί οι επερχόμενες εξελίξεις δε θα λογαριάσουν ούτε πλούτη ούτε αγαθά αλλά, όπως στη Ρωσία, θ’ αφήσουν πίσω τους χάος και συντρίμμια.
Επί πενήντα χρόνια η γερμανική αστική τάξη δεν ανέλαβε τις υποχρεώσεις της απέναντι στις πλατιές λαϊκές μάζες, άφησε το Έθνος μας να περιπέσει και να καθοδηγείται σήμερα από ξένα στοιχεία.
Η ιστορία παίρνει με φρικτό τρόπο εκδίκηση γι αυτή την ασυγχώρητη επιπολαιότητα.
Προκειμένου να γλιτώσουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες θυσίασαν το Κράτος. Αν όμως ο Αστικός Κόσμος δε συνειδητοποιήσει ούτε τώρα το καθήκον του, θα γλιτώσει εκατομμύρια που δε θα ‘χουν πλέον καμία αξία, αφού θα έχει πληρώσει με τη ζωή του.
Όπως εμείς σήμερα παρατηρούμε ξένες δυνάμεις και συμφέροντα να σκυλεύουν το πτώμα του ρωσικού Έθνους, έτσι ο υπόλοιπος κόσμος θα παρατηρεί τις ύαινες να ξεσκίζουν το σώμα του γερμανικού Έθνους.
Η εξολόθρευση του γερμανικού Έθνους όμως σε τελική ανάλυση θα συμπαρασύρει, όπως ήδη προαναφέραμε, ολόκληρη την Ευρώπη σε αυτή την απύθμενη άβυσσο της διάλυσης. Η αντίσταση απέναντι σε αυτή την εξέλιξη δε θα προέλθει από τα Κοινοβούλια. Τα Κοινοβούλια δε μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε τη καταστροφή της 9 Νοεμβρίου του 1918. Αν όμως υπήρχαν τότε 300 αποφασισμένοι άντρες σε κάθε πόλη, η επανάσταση όχι απλά δε θα μας είχε στοιχειώσει, αλλά δε θα είχε ξεκινήσει ποτέ.
Αυτοί οι 300 τότε δεν υπήρχαν.
Η Οργάνωση αυτών των εκατοντάδων και των δεκάδων χιλιάδων έχει πλέον συγκροτηθεί.
Όσο μεγαλύτερη είναι η επίγνωση της απειλής, όσο πιο γενναιόδωρη είναι η συνδρομή σας στην εξάπλωση της Οργάνωσής μας, τόσο καλύτερα θα μπορέσει αυτή τους ερχόμενους μήνες να παίξει το ρόλο της.
Αφού οι καιροί που έρχονται απαιτούν από δεκάδες χιλιάδες άντρες να δώσουν τη ζωή τους για την ύπαρξη της πατρίδας και τη διατήρηση του Έθνους μας, τότε κι αυτοί έχουν το ιερό δικαίωμα να απαιτήσουν από τις υπόλοιπες δεκάδες χιλιάδες το ελάχιστο, που είναι να διαθέσουν το χρυσό τους για το σκοπό αυτό.
Γιατί εν τέλει το αίμα είναι πιο πολύτιμο από όλα τα λεφτά του κόσμου.
Μόναχο, 22 Οκτωβρίου 1922.
Πηγή: Albrecht Tyrell, “Fuehrer befiehl…, Selbstzeugnisse aus der Kampfzeit der NSDAP. Dokumentation und Analyse”, Duesseldorf 1969, S.47f
(1) Στο γερμανικό κείμενο “Staatsgedanke und Staatserhaltungstrieb der Nation”. Κυριολεκτικά θα έπρεπε να μεταφραστεί σαν «κρατική συνείδηση και θέλησης διατήρησης/διάσωσης του κράτους (από το λαό)», έννοιες που δεν υπάρχουν στα ελληνικά.
(2) Μετάφραση του “Reich”
(3) Μετάφραση του “Friedenswehrung”
πηγη: Lenin Reloaded
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου