Η ... Πυθεία και η προσήλωση στην καπιταλιστική ανάκαμψη

Η συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη στην «Αυγή της Κυριακής» χρήζει μετάφρασης τόσο για όσα είπε όσο και για όσα παρέλειψε. Επιβεβαιώνοντας τους βασικούς άξονες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκλίνουν στο στόχο η καπιταλιστική οικονομία να περάσει στη φάση της ανάκαμψης μέσω μιας «παραγωγικής ανασυγκρότησης», διαμηνύει στους καπιταλιστές πως ο ΣΥΡΙΖΑ «θα κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του», προκειμένου να αποτρέψει την «οικονομική κατάρρευση» μεγάλων επιχειρήσεων, για τη «χρηματοδότηση και δημιουργία ρευστότητας και στο κράτος και στην ιδιωτική οικονομία». Ταυτόχρονα, έκανε προσπάθεια να θολώσει τα νερά ακόμα και με αμφίσημες διατυπώσεις, που θυμίζουν περισσότερο την ...Πυθεία παρά προγραμματικό πολιτικό λόγο.


Σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη, ο λαός «θα πρέπει να είναι ενήμερος των πραγματικών δυνατοτήτων των δυσκολιών και κυρίως της λογικής της στρατηγικής που εισηγούμαστε».

Πώς θα μπορούσε, άραγε, αυτή η διατύπωση να ερμηνευτεί εκτός από προσπάθεια να προετοιμαστούν οι εργαζόμενοι, ώστε να μην έχουν «παράλογες απαιτήσεις», να μην προσδοκούν πράγματα ανέφικτα, να είναι έτοιμοι ακόμα και για νέες θυσίες που υποτίθεται ότι θα υπηρετούν μια μακροπρόθεσμη φιλολαϊκή στρατηγική; Ο πήχης των απαιτήσεων και των προσδοκιών πρέπει να μπει πολύ χαμηλά, όσον αφορά στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, να είναι «ρεαλιστικός». Λογικό, άλλωστε, για μια πολιτική δύναμη που δεν αμφισβητεί τη στρατηγική του κεφαλαίου, την ΕΕ, αλλά υπόσχεται τη φιλολαϊκή διαχείρισή τους.



Επίσης, αντικείμενο πολλών ερμηνειών είναι η διατύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πάρει ακόμα και μέτρα «έξω απ' το υφιστάμενο κανονιστικό πλαίσιο», διεκδικώντας την «εκ των υστέρων νομιμοποίησή τους»,προκειμένου να αποφευχθεί μια καταστροφή. Σε τι αναφέρεται, άραγε; Αν κρίνουμε, πάντως, από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί κατανοούμε περί ποιας «σύγκρουσης» με το κανονιστικό πλαίσιο πρόκειται:«Για παράδειγμα, το τύπωμα χρήματος ενέχει κινδύνους, όμως η FED καταφεύγει σ' αυτό διότι φοβάται την ύφεση» και «Το καταστατικό της ΕΚΤ απαγορεύει τη διάσωση κράτους. Σε πείσμα όμως όλων των απαγορεύσεων ο διοικητής της ΕΚΤ κ. Ντράγκι δήλωσε πέρυσι ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην αποκλεισθούν Ισπανία και Ιταλία από τις αγορές».






Το νεφελώδες «κύμα ρήξεων και μεταρρυθμίσεων», μπορεί να σημαίνει τα πάντα. Είτε ο Δραγασάκης συνειδητά καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις στο έδαφος του καπιταλισμού και μάλιστα στη συγκεκριμένη φάση ανάπτυξής του, είτε εννοεί στην πραγματικότητα την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που διευκολύνουν την καπιταλιστική ανάκαμψη, μεταρρυθμίσεις - αναδιαρθρώσεις, που άλλωστε στη μια ή άλλη μορφή προωθεί και η κυβέρνηση.
Προφανώς, σε συνέχεια των αντιλαϊκών επιλογών που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, «κούρεμα του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης, εξασφάλιση αναπτυξιακής, μη δανειακής χρηματοδότησης», ζεστό χρήμα, δηλαδή, για τους καπιταλιστές και την τροφοδότηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Για τον ίδιο σκοπό, δεσμεύεται για τη δημιουργία φορέα που θα τακτοποιήσει τα «κόκκινα» δάνεια των επιχειρηματικών ομίλων «με κριτήρια όχι εισπρακτικά αλλά αναπτυξιακά» και μιας «αναπτυξιακής, επενδυτικής τράπεζας δημοσίου συμφέροντος»,προκειμένου να αποφευχθεί ο σκόπελος της αδυναμίας των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στις επιχειρήσεις. «Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι στόχος μακράς πνοής, αλλά πρέπει κι εδώ να αρχίσουμε αμέσως, γιατί έχουμε μια κατάσταση στην οικονομία όπου πάρα πολλές επιχειρήσεις, ακόμη και μεγάλες, μπορεί να καταρρεύσουν αν δεν υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός», δηλώνει χαρακτηριστικά.

Το γεγονός ότι μέτρα για την καπιταλιστική ανάπτυξη δε συμβαδίζουν με μέτρα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων ομολογεί εμμέσως, πλην σαφώς, και ο ίδιος, περιοριζόμενος να δηλώσει «την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής ας μην τη φανταστούμε μόνο ως ένα σύνολο κρατικών πολιτικών από τα πάνω, πρέπει να υπάρξει κινητοποίηση της κοινωνίας». Δηλαδή, κάτι σαν αυτό που ήδη συμβαίνει με ΜΚΟ, δομές της Εκκλησίας ακόμα και του αστικού κράτους να προσπαθούν να συμμαζέψουν με δίχτυα φιλανθρωπίας την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, διατηρώντας την σε επίπεδα ασφαλείας για την αστική εξουσία και το κράτος της.

Τέλος, αυτό που υπόσχεται ο Γ. Δραγασάκης είναι «εμπέδωση κλίματος δικαιοσύνης και ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος του λαού (...) ένα νέο δημοκρατικό και κοινωνικό ήθος. Η εμπέδωση του οποίου είναι προϋπόθεση για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και την πολιτική». Εννοώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παίξει καλύτερα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το χαρτί της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, εξασφαλίζοντας τη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή», τη χειραγώγηση, δηλαδή, του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.

πηγη: Ριζοσπαστης