KKEpedia

Αφιερωμένο στον Ρούση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε ένα σχετικά πρόσφατο πόνημά του, ο Γ. Ρούσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γράφει:
«Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του όρου αυτού».
Δεν έχει σημασία να αναζητήσουμε τσιτάτο καταγγελίας του κυβερνητισμού επί λέξει, πρόχειρα μας έρχεται στο νου η καταγγελία του «Λουιμπλανισμού», «μιλερανισμού», οι όροι βγαίνουν από τα ονόματα γνωστών προδοτών της εργατικής τάξης που υπουργοποιήθηκαν.

Ο Ρούσης κατεργάζεται τον Λένιν κατά το δοκούν με σκοπό να τον παρουσιάσει σχεδόν ως λάτρη του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Ταυτόχρονα, ο Ρούσης απορρίπτει τη συμμετοχή σε ορισμένες κυβερνήσεις, ενώ προκρίνει το εξής:
«Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την "μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς" (θέση 61); Απάντηση: Κατηγορηματικά ΝΑΙ».
Κάπως έτσι είναι και η θέση των περισσότερων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ και όσοι απορρίπτουν στα λόγια μια κυβέρνηση σαν του Ρούση, δεν μπορούν να απαντήσουν πειστικά ποιος θα εφαρμόσει το «μεταβατικό πρόγραμμα». Οπότε μπαίνει από το παράθυρο μια κυβέρνηση σαν του Ρούση. Δεν θα σταθούμε στα εσωοργανωτικά ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε έχει σημασία σε ποιους απευθύνεται ο Ρούσης.
***
Ομως, επειδή πάει πολύ να λέει ότι είναι παγκόσμια πρώτη στο μαρξισμό η άρνηση συμμετοχής σε κυβερνήσεις. Ας δούμε τι έλεγε ένας μαρξιστής, ο Λένιν.
«Η επανάσταση διδάσκει όλες τις τάξεις με μια ταχύτητα και βαθύτητα που είναι άγνωστες στους συνηθισμένους, ειρηνικούς καιρούς. Οι καπιταλιστές καλύτερα οργανωμένοι πιο έμπειροι στο έργο της ταξικής πάλης και της πολιτικής, διδάχτηκαν πιο γρήγορα απ' τους άλλους. Βλέποντας ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατηθεί, κατέφυγαν σε μια μέθοδο, που μετά το 1848 την εφάρμοζαν ολόκληρες δεκαετίες οι καπιταλιστές των άλλων χωρών για να ξεγελούν, να διαιρούν και να αδυνατίζουν τους εργάτες. Η μέθοδος αυτή είναι η λεγόμενη κυβέρνηση "συνασπισμού δηλαδή μια κοινή ενωμένη κυβέρνηση, αποτελούμενη από την αστική τάξη και τους λιποτάκτες του σοσιαλισμού...
Οι "σοσιαλιστές" ηγέτες, μπαίνοντας στην κυβέρνηση της αστικής τάξης, αποδείχνονταν κατά κανόνα ανδρείκελα, μαριονέτες, προκάλυμμα για τους καπιταλιστές, όργανο εξαπάτησης των εργατών...
Οι βλάκες των κομμάτων των εσέρων και των μενσεβίκων πανηγύριζαν, λούζονταν με αυταρέσκεια στην ακτινοβολία της υπουργικής δόξας των αρχηγών τους. Οι καπιταλιστές έτριβαν τα χέρια από ικανοποίηση, εφόσον είχαν αποκτήσει στο πρόσωπο των "Αρχηγών των Σοβιέτ" βοηθούς ενάντια στο λαό, εφόσον πήραν την υπόσχεση απ' αυτούς ότι θα υποστηρίζουν τις "επιθετικές επιχειρήσεις στο μέτωπο", δηλαδή την επανάληψη του ιμπεριαλιστικού ληστρικού πολέμου που είχε σταματήσει. Οι καπιταλιστές ήξεραν όλη τη γεμάτη έπαρση αδυναμία των αρχηγών αυτών, ήξεραν ότι οι υποσχέσεις της αστικής τάξης σχετικά με τον έλεγχο, ακόμα και με την οργάνωση της παραγωγής, σχετικά με την πολιτική της ειρήνης κ.τ.λ. ποτέ δεν θα εκπληρωθούν. Ετσι και έγινε. (...) οι καπιταλιστές εξακολουθούσαν να δυναμώνουν. Σ' αυτό το διάστημα δεν έγινε στην πραγματικότητα τίποτε, απολύτως τίποτε, για να μπει χαλινάρι στους καπιταλιστές. Οι λιποτάχτες του σοσιαλισμού που έγιναν υπουργοί αποδείχτηκαν πολυλογάδες, που είχαν αποστολή να περισπούν την προσοχή των καταπιεζόμενων τάξεων, ενώ όλος ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός στην πραγματικότητα έμενε στα χέρια της γραφειοκρατίας (της υπαλληλίας) και της αστικής τάξης»1.
Την ίδια εποχή και ένας αστός πολιτικός ο Πάβελ Μιλιουκόφ με την πείρα της τάξης του, πολύ εύστοχα διαπίστωνε: «Αυτά τα πρόσωπα μιας και υπουργοποιήθηκαν δεν είναι πια ηγέτες των επαναστατών... Τώρα χρειάζεται ν' αποκηρύξουν οριστικά -δε λέω την επαναστατική φρασεολογία, ο τρόπος έκφρασης ας μείνει, ό,τι θέλουν- μα την επαναστατική ιδεολογία»2.
***
Τα παραπάνω διαδραματίστηκαν σε συνθήκες που είχε γίνει η επανάσταση του Φλεβάρη 1917 στη Ρωσία και η εν λόγω κυβέρνηση απολάμβανε τη στήριξη των ένοπλων σοβιέτ των εργατών και αγροτών, ορισμένοι από του «σοσιαλιστές» υπουργούς ήταν ηγέτες των σοβιέτ. Δηλαδή, καμιά σχέση με Ρούση, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, Σχέδιο Β κ.λπ.
Τα λόγια του Λένιν, αλλά και του αστού, δείχνουν την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή καθαρά απλά και συγκεκριμένα πράματα.
Σίγουρα, η οπορτουνιστική βαθύνοια του Ρούση θα βρει κάποια πτυχή μεταβατικότητας που δεν την αντιλαμβανόμαστε, και απορρίπτουμε τον κυβερνητισμό. Τι να κάνουμε.
1.Β. Ι. Λένιν: «Τα διδάγματα της επανάστασης», Απαντα, τόμ. 34, σελ. 63-64.
2. «Σύγχρονη Εποχή», Οκτώβρης 1917. Η πορεία των μπολσεβίκων προς τη νίκη». Σελ. 103


Φάνης ΠΑΡΡΗΣ

    

πηγη:  ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ