Ο Νίτσε, οι μικροαστοί και οι κανόνες της αγοράς(δηλαδή, σφάξε με αγά μου να αγιάσω)

Ο μεγαλύτερος ατομικιστής στη σύγχρονη Γερμανική φιλοσοφία(η οποία είναι σαφώς ανώτερη ως νεότερη και πιο εξελιγμένη μορφή της αρχαίας Ελληνικής σε όλες τις σχολές και τις υποσχολές), δεν είναι τυχαίο ότι δεν διδάσκεται πουθενά και σοβαρά σε καμία σοβαρή σχολή φιλοσοφίας ανά την υφήλιο ακόμα και από τους οπαδούς του.
Μιλάμε για τον Φρειδερίκο Νίτσε (Friedrich Nietzsche) που γεννήθηκε το 1844 στο Ρένκεν κοντά στη Λειψία και πέθανε στη Βαϊμάρη το 1900 και παρότι ανήκει κάπου ανάμεσα στην σχολή του υποκειμενικού βολονταρισμού(βουλησιαρχίας) και στην σχολή του υποκειμενικού αμοραλισμού(αηθικισμού) ακόμα και εκεί υπάρχουν αντικειμενικά σπουδαιότεροι εκπρόσωποι με περισσότερο συγκροτημένη σκέψη όπως ο αναρχικός Μαξ Στίρνερ.
Απλά ο Νίτσε λατρεύτηκε από διαφόρους post modern διανοητές, από τον Καζαντζάκη(όχι για όλα του τα έργα), “κατηγορήθηκε από την ρωμαιοκαθολική εκκλησία”, μίλησε με μίσος για την “διαλεκτική” του Σωκράτη(που ήταν μαιευτική και όχι διαλεκτική) στοχεύοντας στην πραγματική διαλεκτική γιατί δεν ήταν μεταφυσική και κυρίως γιατί αποτελούσε εμπόδιο στο target group που απευθύνονταν(αυτός ήθελε συνειδητά να το συσκοτίσει και να το έχει εφ όρου ζωής ως ακροατήριο).
Θεωρούσε τη διαλεκτική ένα λεκτικό καταφύγιο αναχωρητισμού(δηλαδή την τέχνη της υπεκφυγής) στις ερωτήσεις που αυτός έβαζε(γιατί άρεσαν στους μικροαστούς), ζητώντας, ένα ναι η ένα όχι, καθαρές κουβέντες δηλαδή. Πως λέμε επιχείρηση "καθαρά χέρια", ήξερε πολύ καλά τι ήθελε ο μικροαστός. Δεν είναι τυχαίο ότι επηρέασε σε ένα ορισμένο βαθμό και τους θεωρητικούς τη ρομαντικής Κοινωνιολογίας και του Γ’ Ράιχ(Γιούντερ, Κρικ και Ρόζενμπεργκ) στο επίπεδο της επιδερμικής κριτικής στον καπιταλισμό και της αναγόρευσης της αριστοκρατίας σε θεότητα
Και για αυτούς τους λόγους ο πολύς κ. Νίτσε έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου.
Γενικά ο υποκειμενικός ιδεαλισμός είναι ο ένας βραχίονας του ιδεαλισμού, το άλλο είναι ό αντικειμενικός. Παρότι και τα δυο πόδια του είναι το όχημα του συστήματος για να χειραγωγήσει τις μάζες είναι σεβαστοί και δύσκολοι αντίπαλοι.
Ο πολύς κ. Νίτσε(ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της ιστορίας κατά τον ίδιο πάντα), ήταν πάντα ο αγαπημένος των ημιμαθών τους οποίους τους περνούσε γενναίες δεκατέσσερις , παραμυθιάζοντας τους με τα “δαχτυλίδια του Νιμπελούγκεν”(ούτε στη φτέρνα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Βάγκνερ), τους υπεράνθρωπους, η τι είπε ο κάθε Ζαρατούστρα(για να θυσιαζόμαστε καμιά δεκαετία χωρίς απολαύσεις μπας και έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε, λες και ο αναχωρητισμός από αυτές δίνει το δικαίωμα στο λόγο).

Τάδε έφη Ζαρατούστρα.Δηλαδή "πάρτε τα βουνά",
η "διαβάστε με για να μην είστε μηδενικά"!

Φυσικά το ήταν ατομικιστής και μέγας τυχοδιώκτης δεν αναιρεί το πόσο ευφυής ήταν, γιατί πάνω από όλα ήταν ένας πολύ καλός έμπορας που ήξερε ότι απευθύνονταν στα κατώτερα ένστικτα εκείνων των (τότε διαμορφούμενων) μικροαστών που είχαν χάσει το τρένο στο να γίνουν δηλαδή αστοί. Ήξερε πως οι μικροαστοί που δεν έγιναν αστοί ήταν ημιμαθείς με κάτω του μετρίου επίπεδο κοινωνικής συνείδησης πάντα ψάχνουν να κερδίσουν το λαχείο της κοινωνικής αναγνώρισης(με αριστοκρατικές τιμές), όσοι από αυτούς έγιναν αστοί δεν τον είχαν ουδέποτε ανάγκη, γιατί δεν έβαζαν ποτέ το ζήτημα(ως νικητές, η συνεργάτες εκείνων των αστών που προέκυψαν από την αριστοκρατία που κατάλαβε ότι η φεουδαρχία και η δουλεία δεν παρήγαγαν κερδοφορία αλλά άχρηστο πλουτισμό) της απογοήτευσης προς την αστική κοινωνία και της ρομαντικής επιστροφής στην εποχή της δουλοπαροικίας, η ακόμα και στην «χρυσή εποχή» της δουλείας.
Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηρίστηκε από το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας του κλάδου των κοινωνικών και φιλοσοφικών σπουδών(ακόμα και αυτών του υποκειμενικού ιδεαλισμού), ως ο φιλόσοφος που απευθύνεται σε αυτούς που πιστεύουν, η που πιστεύουν ότι έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, η αναζητούν κοινωνική αναγνώριση, είναι κατά βάση νάρκισσοι και τρομαχτικά ηττοπαθείς….
Δεν τα ερμήνευε όπως ήθελε, ήξερε που πάει το πράγμα και δεν είναι τυχαίο ότι επηρέασε όσο κανένας άλλος τη «ρομαντική κοινωνιολογία» τον ουσιαστικό πρόγονο του ναζισμού. Ως τυχοδιώκτης έβρισκε πεδίο και έπαιζε μπάλα τα κοινωνικά στρώματα των μικροαστών(πόσο ανώριμοι μπορεί να είναι οι εν λόγω, να τους αποκαλεί στρογγυλά μηδενικά και υπανθρώπους και αυτοί να τον θαυμάζουν, αυτό φυσικά θέλει επιστημονική εξήγηση, σε επίπεδο προσέγγισης και σοβαρής μελέτης).
Δεν είναι τυχαίο, αλλά αδόκιμο ότι με βάση αυτή τη λογική ξεκίνησε την “επαναστατική” του ρητορεία και ο Μουσολίνι το 1922 και ο Χίτλερ σε άλλο πολύ πιο εξελιγμένο επίπεδο το 1928, γνωρίζοντας και οι δυο πως οι μικροαστοί ως κεφάλια χωρίς κεφάλι ήταν μεγάλο κεφάλαιο για τα μονοπώλια που τους χρηματοδοτούσαν αμφότερους.
Δεν τον θεωρούμε φρενοβλαβή(όπως διάφοροι έμποροι ιδεών που απευθύνονται σε αφελείς) ασχέτως με τις ψυχώσεις που αντικειμενικά είχε και τον οδήγησαν στο θάνατο, αλλά ένα εξαιρετικό έμπορα, που γελοιοποιούσε τους αναγνώστες του, λέγοντας τους “ηλίθιους” και “ανίκανους” για εξουσία μιας και εξαγοράζονται και αυτοί και η χριστιανική ηθική τους που φυσικά δεν τους ήταν αρεστή μιας και την χρησιμοποιούσαν χρηστικά.
Έτσι κήρυξε τον υποκειμενικό αμοραλισμό στη βάση του υποκειμενικού βολονταρισμού στην βάση της αναγκαιότητας των καιρών, όχι με βάση του τι ήθελε αυτός ως κεφάλαιο για τη φιλοσοφία.
Τα έργα του είναι έργα μιας άτυπης παραγγελίας από τους χαμένους μικροαστούς. Ο Νίτσε ήταν γέννημα θρέμμα της πολυποίκιλης και βίαιης μορφής του ηττημένου μικροαστού από τον ανταγωνισμό του τότε προ-μονοπωλιακού καπιταλισμού, που ναι μεν μισούσε τον καπιταλισμό περισσότερο και από τους εργάτες, αλλά όχι γιατί ήθελε κάτι περισσότερο κοινωνικά δίκαιο, αλλά γιατί ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση εκείνου του μικροαστού που στον ανταγωνισμό τον ξεπέρασε και έγινε αστός. Αυτό ΄τηαν και το ζητούμενο του ως ηττημένος μικροαστός, και δεν είναι τυχαίο πως αξιοποιήθηκε μελλοντικά από κάθε λογής φασιστοειδές.
Πόσο διαφέρει η λογική αυτή από την πάλαι ποτέ σαπουνόπερα του Φώσκολου τη «Λάμψη» που περνούσε το ίδιο μήνυμα με άλλο τρόπο(“μπορεί ο οικονομικός μεγιστάνας να είναι διεφθαρμένος αλλά άξιος γιατί εκεί που έφτασε με το σπαθί του, ξέρει να διαχειρίζεται την εξουσία, ενώ εσείς ποταποί μικροί δεν μπορείτε γιατί η ηθική σας είναι η εξαγορά σας”).
Κι όμως η φασίζουσα λογική αυτή έδινε ρεκόρ τηλεθεάσεων όπου οι μικροαστοί και το λούμπεν προλεταριάτο παρακολουθούσαν τον εαυτό τους και σχολίαζαν την βλακεία ως βλακεία.
Να ξεκαθαρίσουμε πως ο Νίτσε δεν είχε ουδέ μία σχέση με το φασισμό, γιατί πρώτον δεν είχε γεννηθεί (ως κίνημα) ακόμα και δεύτερον, δεν έγραφε για να κηρύξει το οτιδήποτε(δεν τον ενδιέφερε αυτό), έγραφε για να ζήσει, άσχετα πως στο τέλος δεν άντεξε(εξάλλου είναι φυσιολογική εξέλιξη όταν φέρεσαι κατ’ αυτόν τον τρόπο), έτσι γίνεται πάντα με αυτούς που φτιάχνουν έργα κατά παραγγελία(ανεξάρτητα αν αυτή γίνεται). Ο Νίτσε ήταν από τους φιλοσόφους που δεν ήθελαν, ούτε μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, ήταν περισσότερο καλλιτέχνης παρά επιστήμονας και στη μορφή και στο περιεχόμενο των λόγων του.
Για παράδειγμα διαβάστε το παρακάτω κείμενο του, που είναι ο μετουσιωμένος λόγος του Ζαρατούστρα στο πρόσωπο του, και στην ουσία τον οδηγεί σε μια τρομακτική αντίφαση, ενώ δείχνει απέχθεια προς το κοινό του, το θέλει όσο τίποτα άλλο:
Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους; Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"; Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς; Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους; Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για 'περιφρόνηση' των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο τελευταίος άνθρωπος!"

Η πραγματική υπέρβαση είναι αυτή & όχι του Ζαρατούστρα.

Tο σύνολο τωνσυγγραφικών τουδυνατοτήτων και ταλέντων ακόμα και σήμερα είναι υπερτιμημένο και επικεντρωμένο στον απεχθή (κατ' αυτόν και ηττημένο από τον ανταγωνισμό) μικροαστό, που ήταν και κατά βάση ο αναγνώστης, μελετητής και οπαδός του. Αυτή η εμμονή του για τον μικροαστό του δημιούργησε έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις ιδιαίτερα εμφανείς πάνω στο ίδιο του το έργο με αποτέλεσμα αυτό σχεδόν ποτέ να μην είναι ολοκληρωμένο και πάντα επιδέχεται παράπλευρες επεμβάσεις, αναλύσεις και κριτικές άνευ ουσίας και χωρίς ποτέ αυτές να τελειώνουν αποθεώνοντας του και αποδοκιμάζοντας τον αδικαιολόγητα.
Την ίδια δουλειά δεν έκανε και ο λαοπρόβλητος ηγέτης Α. Παπανδρέου από το 1983 και μετά;
Ο ίδιος δεν ήταν που ενώ είχε προϋπογράψει την παραμονή των βάσεων το 1989 και τα έριξε στον Μητσοτάκη; Δεν ήταν ο ίδιος που ενώ είχε υπογράψει αυτός, έβγαλε τους δικούς μας τους ΠΑΣΟΚους στους δρόμους να καίνε την πόλη τον Ιούλη του 1990, λέγοντας στο περιβάλλον του πόσο εύκολα μπορεί να μετακυλήσει τις δικές του επιλογές ως επιλογές της λεγόμενης“δεξιάς”;

πηγη: Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες