 |
Η κυβέρνηση με τον Κρατικό Προϋπολογισμό (ΚΠ) για το 2014 επιδιώκει να καλλιεργήσει φρούδες ελπίδες ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού άρχισαν να πιάνουν τόπο και ότι διαμορφώνονται οι πρώτες ενδείξεις για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Ποια, όμως, είναι η πραγματικότητα;
Ο ΚΠ αποτελεί ένα από τα βασικά εργαλεία υλοποίησης της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Σ' αυτόν καταγράφονται οι βασικές επιδιώξεις της δημοσιονομικής πολιτικής, η οποία εξυπηρετεί τις εκάστοτε ανάγκες για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και της εργατικής δύναμης, τη συντήρηση του κρατικού μηχανισμού και τη στρατηγική συμμαχιών της άρχουσας τάξης. Μέσα απ' αυτόν η αστική πολιτική διαχείρισης προχωράει σε αναδιανομή ενός τμήματος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και σε βάρος του λαού.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, υποχώρησης του εργατικού κινήματος και του ταξικού προσανατολισμού του, η αναδιανομή αυτή γίνεται όλο και πιο βίαιη, όλο και πιο επιθετική.
Στο προσχέδιο του ΚΠ για το 2014 διατηρείται η δημοσιονομική στρατηγική, όπως αυτή καθορίστηκε από τις ανάγκες διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
Αυτή βασίζεται σε τέσσερις άξονες:
-- Στην εφαρμογή του αναθεωρημένου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2014 - 2017.
-- Στην επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων στη Δημόσια Διοίκηση.
-- Στη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
-- Στην υλοποίηση του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής (μνημόνια) για τη δημοσιονομική εξυγίανση και τις απαραίτητες αναπτυξιακές δράσεις που θα οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση.
Οι τέσσερις αυτοί άξονες εξειδικεύουν τη στρατηγική της άρχουσας τάξης, σύμφωνα με την οποία η δημοσιονομική εξυγίανση θα γίνει σε βάρος της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών με την ταυτόχρονη διαμόρφωση ενός πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, η οποία μπορεί να προκύψει μέσα από τη μεγαλύτερη ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Στο προσχέδιο του ΚΠ για το 2014 περιλαμβάνονται δράσεις ύψους περίπου 5 δισ. ευρώ επιπλέον σε σχέση με το 2013. Από αυτά, τα 2,1 δισ. ευρώ αφορούν την αύξηση των φορολογικών εσόδων. Αυτά θα προέλθουν από την αύξηση της φορολογίας των μισθωτών, συνταξιούχων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών εξαιτίας του νέου νόμου για τη φορολογία του εισοδήματος, με τον οποίο επιβλήθηκαν η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου και των διαφόρων φοροαπαλλαγών, καθώς και οι νέοι φορολογικοί συντελεστές για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες. Επιπλέον επίσης έσοδα θα προέλθουν και από τη φορολογία των ακινήτων, η οποία θα επεκταθεί σ' όλα τα ακίνητα και τα αγροτεμάχια, επιβαρύνοντας ιδιαίτερα τη μικρή ιδιοκτησία. Την ίδια ώρα παραμένουν αλλά και διευρύνονται οι φοροαπαλλαγές προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Τα υπόλοιπα αφορούν τη μείωση των πρωτογενών δαπανών και πιο συγκεκριμένα τη μείωση των δαπανών για την Υγεία, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα προνοιακά επιδόματα και τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι το ύψος των παρεμβάσεων είναι προσωρινό και ότι αυτό μπορεί να αναθεωρηθεί προς το χειρότερο στο τελικό κείμενο του ΚΠ για την κάλυψη των όποιων δημοσιονομικών κενών.
Μεγαλύτερα βάρη για το λαό
Είναι φανερό ότι η εκτέλεση του ΚΠ του 2014 θα έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης της λαϊκής οικογένειας.
Η υλοποίηση των στόχων του ΚΠ αποτελεί και τη βασική προϋπόθεση για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος. Πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη μεγαλύτερη χρεοκοπία του ελληνικού λαού. Γι' αυτό και η αντιπαράθεση για το εάν επετεύχθη ή όχι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αποπροσανατολιστική γιατί συγκαλύπτει τον αντιλαϊκό του χαρακτήρα.
Η επίτευξη αυτού του στόχου διευκολύνει αφενός την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αλλά και την παροχή μεγαλύτερης κρατικής χρηματοδότησης στους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ ένα μικρό του μέρος θα αξιοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων της φτώχειας. Γεγονός το οποίο δεν πρέπει να συγκαλύψει τις σοβαρές ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής για τη διεύρυνση της φτώχειας, «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι».
Για τη συγκυβέρνηση το πρωτογενές πλεόνασμα αποτελεί έναν από τους τρεις παράγοντες μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις και την αύξηση του ΑΕΠ για την υλοποίηση του κυρίαρχου δημοσιονομικού στόχου, να καταστεί δηλαδή μακροχρόνια βιώσιμο το δημόσιο χρέος, γεγονός που θα διευκολύνει την πορεία προς την καπιταλιστική ανάκαμψη. Μια καπιταλιστική ανάκαμψη που θα πραγματοποιηθεί σε συνθήκες εργασιακής ερήμου και με την παροχή νέων προνομίων προς το κεφάλαιο, όπως άλλωστε ζήτησε και ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ, Φ. Σαχινίδης. Μεταξύ των άλλων ζήτησε οι νέες επιχειρήσεις να μη φορολογούνται για 5 έως 7 χρόνια και να τηρηθεί η δέσμευση για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Σ' αυτό το σημείο επικεντρώνεται και η βασική κριτική του ΣΥΡΙΖΑ. Στο σχόλιο του Γραφείου Τύπου για το Προσχέδιο του ΚΠ τονίζει: «Με λογιστικές αλχημείες περί πρωτογενούς πλεονάσματος δεν μπορεί να σταθεί κανένα success story». Για να συμπληρώσει ο Ε. Τσακαλώτος, υπεύθυνος των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «οι ιδιωτικές επενδύσεις δεν έρχονται αφού η μη βιωσιμότητα του χρέους διώχνει τους επενδυτές παρά την εσωτερική υποτίμηση».
Η κάλπικη κριτική και η οργάνωση της αντεπίθεσης
Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άλλη από το πώς θα καταστεί το χρέος βιώσιμο για να διευκολυνθεί η ανάκαμψη. Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Ε. Τσακαλώτος: «Οπως σωστά εκτιμά το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, ένα πρόγραμμα επιμήκυνσης του χρέους και μείωσης επιτοκίων, ενώ θα ελάφρυνε τα βάρη, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να δώσει λύση στο πρόβλημα. Η μόνη ρεαλιστική και βιώσιμη λύση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, όπως έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010, σε συνδυασμό με την επίλυση του προβλήματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σήμερα το προτείνει και το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής».
Ομως, το Γραφείο Προϋπολογισμού στο συγκεκριμένο ενημερωτικό σημείωμα για το Δημόσιο Χρέος και στη σελίδα 9 τονίζει: «Πάντως, η έκβαση μιας διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση του χρέους εξαρτάται (και) από την αξιοπιστία της χώρας, η οποία με τη σειρά της μετράται με την εξέλιξη της δημοσιονομικής πολιτικής μας, των μεταρρυθμίσεων και της αξιοποίησης των φυσικών πόρων... Θα ήταν μια χρήσιμη έκπληξη και θα βελτίωνε τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας η έγκαιρη εκπλήρωση των πιο κρίσιμων προαπαιτούμενων»! Δηλαδή, το νέο «κούρεμα» του χρέους προϋποθέτει την εκπλήρωση των στόχων της δημοσιονομικής εξυγίανσης, την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για ακόμα μία φορά δίνει διαβεβαιώσεις στην άρχουσα τάξη ότι μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο τον καλύτερο διαχειριστή αλλά και τον πιο αποτελεσματικό παράγοντα στη χειραγώγηση και ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αποκαλύπτει, ταυτόχρονα, ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις για τη δημοσιονομική πειθαρχία σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ αποστασιοποιούμενος από την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική.
Συμπερασματικά, η διαπάλη για το μείγμα διαχείρισης και για τη βιωσιμότητα του χρέους αντανακλά τη δυσκολία της αστικής πολιτικής να διαχειριστεί την κρίση και δεν αμφισβητεί τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της διεξόδου.
Το βασικό ερώτημα δεν είναι το πώς το δημόσιο χρέος θα γίνει βιώσιμο, αυτό είναι ένα δευτερεύον ερώτημα, γιατί το δημόσιο χρέος είναι απόρροια του καπιταλιστικού χαρακτήρα της ανάπτυξης και της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
Το βασικό ερώτημα είναι πώς ο λαός θα μπορέσει να αξιοποιήσει το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελός του, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μονομερή διαγραφή του χρέους. Προϋπόθεση σ' αυτό είναι να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του.
πηγη: Ριζοσπαστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου