Η θεωρία των δυο άκρων και η γερμανική κατοχή

  

  Το Σάββατο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 69 χρόνια απο την απελευθέρωση της Αθήνας απο το γερμανικό ζυγό.  Η περίοδος εκείνη είναι εξαιρετικά διδακτική για τη στάση που κρατάνε οι αστικές δυνάμεις σε τέτοιου είδους περιπτώσεις αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν αυτούς που οι ίδιοι κατατάσσουν στα άκρα του πολιτικού σκηνικού.

     Ενας  απο τους πιο συνεπείς εκφραστές των συμφερόντων της άρχουσας ταξης της περιόδου εκείνης ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο εν λόγω πολιτικός στο συνέδριο που έλαβε χώρα στο Λίβανο ,με θέμα την επόμενη μέρα της κατοχής στην Ελλάδα, δήλωσε: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της πατρίδος μας... Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι αντάρται. Σφάζουν και καίουν... Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση την μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν... Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, είπε χαρακτηριστικά, εδημιουργήθη, δυστυχώς, το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη - την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας...».
     Σε τι διαφέρουν λοιπόν εκείνα που είπε τοτε ο Παπανδρέου απο όλους εκείνους που σήμερα εξισώνουν τη δράση της ΧΑ με το οργανωμένο λαικό κίνημα και μιλούν για παράδειγμα για ακροδεξιά και ακροαριστερή τρομοκρατία;  

      Η παραπάνω δήλωση του Παπανδρέου εκείνο που έκανε ,επι της ουσίας, ήταν να εξισώσει του συνεργάτες των Γερμανών με το λαικό κίνημα που αντιστεκόταν σε αυτούς. Βεβαίως η δήλωση αυτή δεν ήταν καθόλου τυχαία αφού απώτερος στόχος του ήτανε να στρώσει το χαλί για την αντιμετώπιση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού  δυνάμεων για τους αστούς  εκείνη την περίοδο. 
      Το ίδιο επιδιώκουν και όσοι εκείνοι που αναπαράγουν τη θεωρία των δυο άκρων σήμερα. Παρα το γεγονός οτι το λαικό κίνημα δεν έχει προς το παρόν τη δυναμική εκείνη που θα του επιτρέψει να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση, το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης επιδιώκει την ποινικοποίηση καθε μορφής οργανωμένης αντίδρασης προκειμένου να έχει το κεφάλι της ήσυχο.

  Η εξέλιξη των πραγμάτων μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας καταδεικνύει και το είδος της σχέσης που έχουν τα αστικά κόμματα με τους φασίστες. Το πογκρόμ που ακολούθησε εις βάρος όλων εκείνων που υποστήριζαν το ΕΑΜικό κίνημα ,καθώς και όποιου άλλου είχε την παραμικρή σχέση μαζί τους, αλλα και η μετέπειτα ένταξη τους στο (λεγόμενο) Εθνικό Στρατό απόδειξε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο οτι η δράση των φασιστοειδών καθε άλλο παρα ενοχλητική είναι για το σύστημα.
    Τα ίδια ισχύουν και για όλους εκείνους που καμώνονται σήμερα πως δεν γνώριζαν για τη δράση της ΧΑ και πέφτουν απο τα σύννεφα. Η Χρυσή Αυγή προμηθευόταν οπλισμό απο όργανα καταστολής του αστικού κράτους. Μέλη της δηλώνονταν ως  συνοδοί βουλευτών της Ν.Δ ωστε να οπλοφορούν και χρησιμοποιούνταν ως προβοκατόρικος μηχανισμός. Ανεπίσημο (;) όργανο του συστήματος είναι οι φασίστες, τη βρώμικη δουλειά  για αυτό έκαναν τότε, το ίδιο καλούνται να κάνουν και τώρα.
         Καταληκτικά, τα όπλα που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για  να καταστείλει το λαικό κίνημα δεν είναι καινούρια, είναι παλιά και πολυχρησιμοποιημένα. Η οργανωμένη δράση για την αντιμετώπιση αυτών των πρακτικών αλλα  και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο  είναι μονόδρομος.