Σχολείο αμορφωσιάς...

Μια εκπαιδευτική αναδιάρθρωση προς το συμφέρον των παιδιών του λαού θα έπρεπε να ξεκινάει από το ερώτημα: Η ανάπτυξη της γνώσης και της παραγωγής δίνει σήμερα τη δυνατότητα να μορφώνονται ολοκληρωμένα σε ένα σχολείο όλα τα παιδιά του λαού και στη συνέχεια να εκπαιδεύονται επαγγελματικά ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας, ώστε να αναπτύσσονται πλήρως όλες οι παραγωγικές δυνατότητες που υπάρχουν; Η απάντηση που δίνουν σ' αυτό, σε θεωρητικό επίπεδο, ακόμα και οι αστοί αναλυτές είναι καταφατική. Όμως οι αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση δεν εξυπηρετούν αυτό το σκοπό και το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το Λύκειο είναι άκρως αποκαλυπτικό: Το Λύκειο (είτε Γενικό, είτε ΕΠΑΛ) χάνει ακόμα περισσότερο το χαρακτήρα του ως σχολείο και μετατρέπεται σε προγυμναστήριο είτε για τις πανελλαδικές εξετάσεις, είτε για την πρόσκαιρη δουλειά χωρίς δικαιώματα.

Στο άρθρο για το Γενικό Λύκειο μπαίνουν εισαγωγικά λίγες αράδες για το χαρακτήρα του κι από 'κει και πέρα, ο κύριος όγκος του απασχολείται με το πως θα αξιολογείται, πως θα δίνει εξετάσεις ο μαθητής σε κάθε τάξη. Κι αυτές οι εξετάσεις μετατρέπονται σε διαγωνισμούς με -κατά το ήμισυ- τυποποιημένα θέματα, για τα οποία οι μαθητές θα προετοιμάζονται όλη τη χρονιά και τα φροντιστήρια θα κάνουν λαμπρές δουλειές. Η έννοια της διαπαιδαγώγησης, της διάπλασης των μαθητών και αντίστοιχα του ρόλου των δασκάλων να τους καθοδηγήσουν ώστε να γνωρίσουν τις αλήθειες της φύσης και της κοινωνίας και να ανακαλύψουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους... απουσιάζει παντελώς από το Λύκειο που φέρνει η κυβέρνηση. Όλα υποτάσσονται στις τυποποιημένες εξετάσεις - κονσέρβα, στους διαγωνισμούς του ανταγωνισμού από την Α' Λυκείου με το βλέμμα στραμμένο στις πανελλαδικές. Το πνεύμα αυτού του νέου σχολείου θα οδηγεί γονείς και μαθητές να κρίνουν τους εκπαιδευτικούς τους με βάση όχι το τι τους μαθαίνουν, αλλά το πώς τους προετοιμάζουν για τις εξετάσεις - διαγωνισμούς. Να λοιπόν γιατί δεν αποσυνδέεται το Λύκειο από το σύστημα πρόσβασης (ακόμα κι αν οι πανελλαδικές μετατίθενται μετά την αποφοίτηση) αλλά προσδένεται ακόμα περισσότερο στην πρόσβαση.

Αντίστοιχη απώλεια του γενικού μορφωτικού χαρακτήρα σημειώνεται και στο ΕΠΑΛ. Οι μαθητές που θα τελειώνουν τον τριετή κύκλο θα παίρνουν ένα πτυχίο ειδικότητας σχεδόν χωρίς αντίκρισμα. Με το 4ο έτος της μαθητείας, που θα είναι σκαλοπάτι για την πιστοποίηση και την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, επιχειρείται να δελεαστούν οι μαθητές να στραφούν προς τα ΕΠΑΛ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τη στέρεα βασική γενική μόρφωση, πάνω στην οποία θα πρέπει να πατάει η όποια επαγγελματική εκπαίδευση, θα την έχουν εγκαταλείψει πρόωρα, από τα 15 τους χρόνια. Ενώ ταυτόχρονα, ο ένας χρόνος μαθητείας, δηλαδή τσάμπα εργασίας για τους εργοδότες, σε τίποτα δεν αποτελεί και εισιτήριο για δουλειά στο μέλλον, όπως εξάλλου συμβαίνει και σήμερα με τους αποφοίτους των σχολών όπου ισχύει ήδη η μαθητεία.

Κόντρα στις τυποποιημένες, κονσερβοποιημένες δεξιότητες και την τσάμπα εργασία στα ΕΠΑΛ και την κατάρτιση, η νέα γενιά μαζί με τους γονείς, με τους καθηγητές και κυρίως με όλους τους εργαζόμενους που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους, έχουν χρέος να αντιτάξουν τον αγώνα για ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια. Αυτή είναι η σύγχρονη απαίτηση και ανάγκη σήμερα.

πηγη: 902