Το παράδειγμα της Γερμανίας

Ενα ενδιαφέρον δημοσίευμα για τη Γερμανία παρουσιάζει η βρετανική εφημερίδα «Telegraph». Τίτλος του είναι «Η χαμηλή γερμανική ανεργία κρύβει την πραγματική κακουχία» και επιχειρεί να ακτινογραφήσει το λεγόμενο «θαύμα» της πρώτης οικονομίας στην Ευρωζώνη και μιας από τις μεγαλύτερες παγκόσμια. Η εφημερίδα γράφει μεταξύ άλλων ότι «στους δρόμους του Βερολίνου επικρατεί σκεπτικισμός ως προς κατά πόσο η ανάπτυξη θα επιφέρει ευημερία για όλους». Σύμφωνα με την «Τelegraph», ένα από τα προβλήματα τα οποία «ταλανίζουν» τα λαϊκά στρώματα, είναι η αυξητική τάση στο «χάσμα» μεταξύ χαμηλών και υψηλών μισθών, καθώς ο ρυθμός ανόδου συγκαταλέγεται σε έναν από τους υψηλότερους μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Η εφημερίδα αποδίδει τη χαμηλή ανεργία (5,5% τον Ιούνη), στο γεγονός ότι ένας στους πέντε Γερμανούς εργάζεται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, με τις συνολικές αποδοχές να ανέρχονται μόλις στα 450 ευρώ! Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που επικαλείται, το 33% όσων εργάζονται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, αναζητά εργασία με περισσότερες ώρες. «Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα. Οι τιμές αυξάνονται συνεχώς και φοβάμαι πως η επόμενη γενιά δε θα έχει μόνιμη εργασία», αναφέρει στη βρετανική εφημερίδα ένας Γερμανός συνταξιούχος. Σε ό,τι αφορά το επίπεδο διαβίωσης των Γερμανών πολιτών, η εφημερίδα γράφει ότι το 50% του πληθυσμού μένει σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και σπίτια, ενώ το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο. «Τα ενοικιαζόμενα σπίτια αυξάνονται ραγδαία. Το 1990 μπορούσε κάποιος να αγοράσει σπίτι με πολύ λίγα χρήματα», αναφέρει στη βρετανική εφημερίδα ένας Γερμανός εργαζόμενος.




Ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες που μπορεί να υπηρετεί το δημοσίευμα, σε μια ΕΕ που σπαράσσεται από ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και οι φυγόκεντρες τάσεις μεγαλώνουν σε ό,τι αφορά τη Βρετανία, τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Δείχνουν ότι το «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας, της οικονομίας που ωφελήθηκε περισσότερο από το ευρώ, εξαιτίας των εξαγωγών της και χτυπήθηκε λιγότερο από την καπιταλιστική κρίση, στηρίχθηκε όπως και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, στην ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης. Δηλαδή, στο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, η οποία επιτυγχάνεται μεταξύ άλλων και με το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, και με τη μείωση των μισθών και με την απελευθέρωση - ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ολα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, που περιγράφονται «με το νι και με το σίγμα» στα κιτάπια της ΕΕ, τα εφάρμοσε έγκαιρα η αστική τάξη της Γερμανίας, για να έχει στη δούλεψή της ολοένα και πιο φτηνό, άρα και πιο «ανταγωνιστικό» εργατικό δυναμικό.




Οι περίφημες μεταρρυθμίσεις «Χαρτζ», του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με σαρωτικές αλλαγές στα εργασιακά και το ασφαλιστικό, έδωσαν ώθηση στη γερμανική καπιταλιστική οικονομία. Ολοι συμφωνούν τώρα ότι σε συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια, οι αντιλαϊκές αυτές μεταρρυθμίσεις έχουν εξαντλήσει τη δυναμική τους και πως ο λαός στη Γερμανία θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπος με νέα σαρωτικά μέτρα.



Ο καπιταλισμός είναι αδυσώπητος. Συντρίβει τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, και σε ανάπτυξη και σε κρίση. Η ανατροπή του είναι προϋπόθεση για να πάρει ανάσα ο λαός, να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του.