Η επίθεση που δέχονται ντόπιοι αλλά και μετανάστες στο σύνολο της ζωής τους στη Γερμανία βάζει μπροστά τον κάθε εργαζόμενο σε ευθύνες
Μετά και τις γερμανικές εκλογές και την επικράτηση του κόμματος της Μέρκελ, η Γερμανία εμφανίζεται σχεδόν ως παράδεισος. Όμως είναι ανάγκη να προβληθεί η πραγματική αλήθεια, για το τι πραγματικά περνούν όχι μόνο οι Γερμανοί εργάτες αλλά κι οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία. Κάνοντας μια έρευνα στη Γερμανία στους κλάδους της φροντίδας ηλικιωμένων ανθρώπων και της εξωνοσοκομειακής περίθαλψης, ειδικά σε χρόνια αρρώστους, εύκολα διακρίνει κάποιος μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να δεσπόζουν. Με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, αυτοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι άρπαξαν την ευκαιρία να βρούνε ακόμα πιο φτηνή εξειδικευμένη εργατική δύναμη από χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, κλπ και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Με τη βούλα της σοσιαλδημοκρατίας (SPD), των χριστιανοδημοκρατών (CDU) και φιλελευθέρων (FDP) αλλά και την ενεργή συμμετοχή των οπορτουνιστών (LINKE) και πρασίνων (Grüne) παραδόθηκαν εδώ και χρόνια στους ιδιώτες η νοσηλεία στο σπίτι, τα γηροκομεία, τα νοσοκομεία, κλπ.
Πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλο μέρος των ηλικιωμένων, θύματα αυτής της στυγνής εκμετάλλευσης, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος αυτής της υπηρεσίας και φτάνουν στην έσχατη λύση να μετακομίσουν στην Πολωνία και στην Τσεχία, όπου με τη χαμηλή σύνταξη τους μπορούν να εξασφαλίσουν ένα κρεβάτι σε κάποιο γηροκομείο.
Από τη «βιτρίνα» ...στη σκληρή πραγματικότητα
Κάνοντας μια γρήγορη έρευνα σε ιστοσελίδες ευρέσεως εργασίας στην Ελλάδα βρίσκεις δεκάδες προσφορές για ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στη Γερμανία από εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους κλάδους. Οι μισθοί που διαφημίζονται σε αυτές τις ιστοσελίδες εμφανίζονται να είναι της τάξης των 1.700 ευρώ μέχρι και 3.000 ευρώ και έτσι πολλοί, ειδικά νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία τσιμπάνε στο δόλωμα. Η αλήθεια όμως που αντιμετωπίζουν διαφέρει κατά πολύ από την όμορφη βιτρίνα. Το συμβόλαιο που καλούνται να υπογράψουν αποτελεί πιστή εφαρμογή όλων των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Το ωρομίσθιο είναι στα 9 έως 10 ευρώ την ώρα μεικτά, δουλειά για 12 ώρες την ημέρα, 7 συνεχόμενες μέρες την εβδομάδα, σε οποιοδήποτε σημείο στη Γερμανία έχει συμβόλαιο ο πελάτης. Ο κάθε νοσηλευτής έχει αποκλειστική ευθύνη του αρρώστου, που μπορεί να είναι κάποιος ηλικιωμένος που ζει μόνος του και δεν αναλαμβάνει κανένα νοσοκομείο τη νοσηλεία του, αποκλεισμένος για 12 ώρες από τον υπόλοιπο κόσμο. Στη συνέχεια, ο εργαζόμενος ξεκουράζεται στη βάση του για 7 μέρες και αρχίζει μετά ξανά η περιπλάνηση ανά τη Γερμανία σε σπίτια χρόνια αρρώστων. Η μη γνώση γερμανικών δεν αποτελεί φυσικά πρόβλημα, αφού αυτές οι ίδιες εταιρείες με επιδοτούμενα από την ΕΕ προγράμματα μαθαίνουν γερμανικά στους εργαζόμενους σε εντατικά τμήματα για ένα εξάμηνο, για τα οποία τους κάνουν κρατήσεις από το μισθό τους επόμενους μήνες. Φυσικά, η γνώση των Γερμανικών αυτών αρκεί μόνο για τη συγκεκριμένη δουλειά αφού μετά τους πρώτους μήνες και τις βασικές γνώσεις των γερμανικών μαθαίνουν μόνο ορολογία! Το δίκτυο μάλιστα είναι τόσο καλά στημένο που εξασφαλίζουν στους υποψήφιους εργαζόμενους για τους πρώτους μήνες κατοικία, επί πληρωμή που για ένα δωμάτιο φτάνει στα 300 ευρώ, στήριξη και συνοδεία από ειδικό προσωπικό, ο οποίος μιλάει τη γλώσσα του ενδιαφερόμενου, σε όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες είναι απαραίτητες για την εργασία στη Γερμανία π.χ. χορήγηση της άδειας άσκησης επαγγέλματος, αναγνώριση πτυχίου, δήλωση κατοικίας στην πόλη, άνοιγμα λογαριασμού σε συγκεκριμένη τράπεζα, μέχρι και αγορά κινητού τηλεφώνου και συμβολαίου από συγκεκριμένη εταιρεία κλπ.
Και με τις ευλογίες του Θεού … η ευαγγελική εκκλησία της Γερμανίας και τα «χαρτζιλίκια» της
Είναι γνωστή η ενασχόληση της εκκλησίας (είτε καθολικής, είτε ευαγγελικής, είτε ορθόδοξης) με κερδοφόρες επιχειρήσεις με το μανδύα πάντα της παροχής βοήθειας, αλληλεγγύης, φροντίδας σε αρρώστους, άπορους, φτωχούς κλπ. Στη Γερμανία όμως έχουν προχωρήσει περαιτέρω οι παραπάνω «επιχειρήσεις» και τους ανήκουν νομικά όχι μόνο νοσοκομεία, γηροκομεία, ιδρύματα παροχής νοσηλευτικής και βοήθειας στο σπίτι, αλλά και βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, σχολεία, κέντρα νεότητας και υποστήριξης νέων κλπ. Η Διακονία (το ίδρυμα της Ευαγγελικής Εκκλησίας) απασχολεί 453.000 υπαλλήλους και 700.000 εθελοντές ενώ η Καρίτας (ίδρυμα της Καθολικής Εκκλησίας) απασχολεί 560.000 υπαλλήλους και άλλους τόσους εθελοντές. Μάλιστα στο όνομα της ανεργίας και με τη βιτρίνα του εθελοντισμού, αποτελούν οι εκκλησίες έναν από τους μεγαλύτερους εργοδότες που απασχολούν εργαζόμενους, ως επί των πλείστον γυναίκες, με όρους ημιαπασχόλησης, ελαστικών ωραρίων, επιδοτούμενων εργοδοτικών προγραμμάτων, π.χ. προσλαμβάνουν άνεργους που λαμβάνουν το επίδομα HARTZ IV (επίδομα που δίνεται από το κράτος σε άπορους και μακροχρόνια άνεργους και αντιστοιχεί στο επίσημο επίπεδο φτώχειας της Γερμανίας) και τους αμείβουν με 1 ευρώ την ώρα κλπ. Για την καθολική εκκλησία, οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση αγγίζουν τους 325.000. Φτάνουν ακόμα στο σημείο να απολύουν εργαζόμενους που ξαναπαντρεύονται μετά από διαζύγιο, γιατί αυτό δεν είναι «ηθικό»...! Κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια προσπάθειες τρομοκράτησης των εργαζομένων σε αυτές τις εκκλησιαστικές επιχειρήσεις και πιο συγκεκριμένα σε συνδικαλιστές, όπως μαρτυρούν περιπτώσεις που φτάνουν στο ανώτατο εργατικό δικαστήριο. Η εκκλησία άλλωστε αποτελεί έναν από τους πιο σκληρούς εργοδότες, αφού δηλώνει επίσημα ότι θεωρεί «περιττές» τις συλλογικές συμβάσεις και το συνδικαλισμό, απαγορεύει την απεργία.
Η ευαγγελική λοιπόν εκκλησία, παίρνοντας πρωτοβουλία, απευθύνθηκε σε σειρά ελληνικών κοινοτήτων στη Γερμανία και τους ζήτησε να παίξουν το ρόλο του γραφείου ευρέσεως εργασίας για άνεργους νέους από την Ελλάδα. Προκειμένου λοιπόν η ευαγγελική εκκλησία να καλύψει με ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη τις ανάγκες προσωπικού στις επιχειρήσεις της, ανακάλυψε την ανεργία στην Ελλάδα και σκοπεύει να φέρει εργαζόμενους από εκεί. Έτσι, καλεί την ελληνική κοινότητα να γίνει μεσάζοντας και να φέρει νέους από 16 μέχρι και 26 χρονών για να δουλέψουν για ένα «χαρτζιλίκι (Taschengeld)», όπως η ίδια λέει, των 195 ευρώ το μήνα. Τους καλύπτει τα έξοδα διαμονής και διατροφής, κυρίως σε ξενώνες και εστιατόρια που ανήκουν στην ίδια την εκκλησία, καθώς και τα έξοδα επιμόρφωσής τους, π.χ. σεμινάρια. Η εκκλησία διαφημίζει αυτά τα σεμινάρια ως σεμινάρια που θα βοηθήσουν τους νέους να ψάξουν την προσωπικότητα τους, να αναπτύξουν κοινωνικές και δημιουργικές δραστηριότητες, να συμμετέχουν εθελοντικά σε υπηρεσίες κλπ., στα οποία και θα δίνει και πιστοποιητικό κατάρτισης του νέου. Τα προγράμματα αυτά έχουν διάρκεια από 6 έως και 18 μήνες, με 26 ημέρες άδειες διακοπών για 1 χρόνο και παρέχουν και δωρεάν κοινωνική ασφάλιση στους εργαζόμενους.
Σύγχρονα δουλεμπορικά με σημαία ελληνική
Δεν είναι βέβαια και λίγα τα φαινόμενα των «συμβούλων μετανάστευσης» και των διάφορων επιτήδειων που στήνουν δουλεμπορικά γραφεία και απευθύνονται αποκλειστικά στους Έλληνες νέους μετανάστες. Απευθυνόμενοι κυρίως σε ελληνικά εστιατόρια στη Γερμανία υπόσχονται εργαζόμενους με εξευτελιστικά μεροκάματα και κάποιο μέρος για ύπνο και φαγητό. Το αποτέλεσμα είναι να στοιβάζονται 10 και 15 άτομα σε ένα διαμέρισμα. Οι ίδιοι οι δουλέμποροι πληρώνονται κυρίως από τους ανέργους στην Ελλάδα και αναλαμβάνουν σε κάποιες περιπτώσεις τη μεταφορά τους στη Γερμανία και φυσικά την επαφή τους με τους αντίστοιχους εργοδότες.
Πληθαίνουν συνεχώς οι ανώνυμες καταγγελίες για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες αυτών των εργαζομένων που τους εκμεταλλεύονται με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο οι ίδιοι οι «συμπατριώτες» τους. Συνθήκες γαλέρας, από το πρωί έως το βράδυ δουλειά, χωρίς ρεπό ή διάλειμμα, χωρίς μια καρέκλα να κάτσουν να ξεκουραστούν για 5 λεπτά. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις μιλάνε για σεξουαλική κακοποίηση Ελληνίδων από τα ίδια τους τα αφεντικά.
Πατώντας οι Έλληνες μαγαζάτορες αλλά και αλλοδαποί στη διστακτικότητα των νέων μεταναστών να ζητήσουν αυτά που τους ανήκουν, στην άγνοια της γλώσσας, στην «έλλειψη» ελέγχων από την πλευρά του γερμανικού κράτους και κυρίως στο κατοχυρωμένο δικαίωμά τους να δίνουν όσα θέλουν σε κάθε εργαζόμενο, τους αναγκάζουν, στην καλύτερη περίπτωση, και υπογράφουν συμβόλαιο εργασίας 20 ωρών την εβδομάδα (ενώ στην πραγματικότητα είναι 12 ώρες την ημέρα) και απολαβές λιγότερες από 400 ευρώ το μήνα. Άλλωστε, σε αυτή την περίπτωση ο εργοδότης δεν έχει, με βάση τη νομοθεσία στη Γερμανία, καμία ασφαλιστική και συνταξιοδοτική υποχρέωση προς τον εργαζόμενο και ο εργαζόμενος κανένα εργασιακό δικαίωμα. Ο Ελληνογερμανικός Επιχειρηματικός Σύνδεσμος, μάλιστα, λόγω κάποιων γερμανικών δημοσιευμάτων για το φαινόμενο αυτό στο χώρο των ελληνικών εστιατορίων, έβγαλε ανακοίνωση ότι πρόκειται για κακόβουλα δημοσιεύματα που στοχευμένα πλήττουν το συγκεκριμένο κλάδο και …παρέχει δωρεάν νομική βοήθεια σε εργαζόμενους που θέλουν να καταγγείλουν τον εργοδότη τους! Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια τόσο των εργαζόμενων όσο και της κοινής γνώμης!
Μόνη απάντηση η ταξική πάλη
Η επίθεση αυτή που δέχονται ντόπιοι αλλά και μετανάστες στο σύνολο της ζωής τους βάζει μπροστά τον κάθε εργαζόμενο σε ευθύνες. Στόχος να οργανωθεί η πάλη στον τόπο δουλειάς του, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ανατροπή των συμβιβασμένων συνδικάτων και να να οργανωθεί ο αγώνας σε ταξική κατεύθυνση. Να στηθούν επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο που ζει και εργάζεται Έλληνας εργαζόμενος, που θα αποτελούν φάρο για όλους τους συναδέλφους, θα εμπνέουν με τη δράση τους, την αλληλεγγύη, τον προσανατολισμό τους, θα έρχονται σε κόντρα με την εργοδοσία, θα υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα που πρέπει να γενικευτούν! Για το μετανάστη, συνολικά για την εργατική τάξη είναι κρίσιμο το ζήτημα της πάλης για τη ζωή τους, για να ορίζουν την τύχη τους, να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, να ζουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, να πάρουν την εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου